ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΤΟΤΕ στη Σμύρνη στον λεγόμενο… συνωστισμό. Στις σημερινές Σμύρνες στους λεγόμενους… συνωστισμούς. Εκεί που αρχίζουν οι οδυνηροί δρόμοι της προσφυγιάς. Οι δρόμοι των ξεριζωμένων συνανθρώπων μας. Ούτε λίγο ούτε πολύ κάθε λεπτό, οκτώ άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τα πάντα για να ξεφύγουν από την φρίκη του πολέμου και των διώξεων, λένε τα στοιχεία…

Δείτε περισσσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ΝΑ ετοιμάζεσαι να γράψεις τα “πεταχτά” και ν’ αρχίζει, σχεδόν «στα καλά του καθουμένου» όπως θα ’λεγε και η συγχωρεμένη η μάνα μου, να ρίχνει ο ουρανός ψιχάλες λασποβροχής. Κάτι θέλει να πει ο ουρανός ή μου φαίνεται; Το πρώτο ερώτημα. Το δεύτερο σαν συνέχεια του πρώτου: Αν στων αμαρτωλών τη χώρα τον Μάη μήνα βρέχει, σε ποια χώρα ζούμε εμείς όταν Ιούνη μήνα ο ουρανός απειλεί με λασποβροχή;

YΠΟ ΑΠΕΙΛΗΝ… διαρκώς υπό απειλήν μέσα στα “τείχη” που μας έχουν κλείσει, “ανεπαισθήτως” “από τον κόσμον έξω”, για να χρησιμοποιήσω λέξεις του Αλεξανδρινού ποιητή απ’ το ποίημά του “Τείχη”, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, παρουσίασε πριν από λίγες μέρες σαν “δρώμενο” ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών του Νομού μας, στο πλαίσιο των διαμαρτυριών του για την λεγόμενη αξιολόγηση.

Μ’ ΕΝΑ μωρό στην αγκαλιά και μια (α)λλαξιά στον ώμο/ της προσφυγιάς εδιάβαινε η άμοιρη τον δρόμο. Η μία απ’ τις δυο μαντινάδες που μου έστειλε μέσω κινητού κι αυτός, όπως πάντα, ο φίλος μοναχός, μην ξεχνώντας ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων. «Στην αγκαλιά της η γιαγιά τη μάνα μου κρατούσε, αλλά τη Σμύρνη που ’χανε γυρνούσε και κοιτούσε”, η άλλη που έρχεται σαν συνέχεια της πρώτης…

ΤΟΤΕ στη Σμύρνη στον λεγόμενο… συνωστισμό. Στις σημερινές Σμύρνες στους λεγόμενους… συνωστισμούς. Εκεί που αρχίζουν οι οδυνηροί δρόμοι της προσφυγιάς. Οι δρόμοι των ξεριζωμένων συνανθρώπων μας. Ούτε λίγο ούτε πολύ κάθε λεπτό, οκτώ άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τα πάντα για να ξεφύγουν από την φρίκη του πολέμου και των διώξεων, λένε τα στοιχεία….

ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. Πρέπει να κάνουμε ετούτο, πρέπει να κάνουμε το άλλο, πρέπει να κάνουμε το παράλλο… Δεν διεκδικεί ρόλο ιεροκήρυκα παλιάς κοπής ο γράφων. Ο καθένας μας κάνει αυτό που αισθάνεται. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Κλείνω την παρένθεση.

ΠΛΗΡΗΣ η κατάρρευση των Συνεταιρισμών… Ο κανόνας! Που όπως όλοι οι κανόνες έχει εξαιρέσεις. Και για να τον επιβεβαιώνουν, αλλά και για να κρατούν ζωντανή την ελπίδα ότι δεν είναι όλα χαμένα από χέρι. Από τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο η παρέμβαση….

«“ΣΙΓΑ να μην βρεις το νόημα”./ Τόσοι αιώνες/ εσένα περιμένανε να το αποκαλύψεις!/ Ελα, άσε τώρα τη μελέτη και τον στοχασμό/ και πάμε να πιούμε καμιά ομορφιά,/ να κάνουμε κέφι». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ δεν ξέρω το αποτέλεσμα του αγώνα Ελλάδας-Ιαπωνίας που έγινε σήμερα, ξημερώματα Παρασκευής, στην πόλη Νατάλ της Βραζιλίας, στο πλαίσιο της πρώτης φάσης του Μουντιάλ. Μακάρι, ωστόσο να έχουν διαψευστεί οι… Κασάνδρες. Ούτως ή άλλως χαιρετισμό διαρκείας το “Εθνική Ελλάδος, γειά σου!”

ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 59 ετών ο Αδριανός προσβλήθηκε από μια αρρώστια που είχε τα συμπτώματα της φυματίωσης και της υδρωπικίας. Προκαλούσε αφόρητους πόνους και σιγά – σιγά έφθειρε όχι μόνο το σώμα, αλλά και το πνεύμα του αυτοκράτορα. Για τρία χρόνια υπέφερε όλο και περισσότερο, συχνά έτρεχε αίμα από τη μύτη του και έφτασε στο σημείο να επιζητεί τον θάνατο. Παρακάλεσε να του δώσουν ένα ξίφος, αλλά κανένας από τους υπηρέτες του δεν τον υπάκουσε. Διέταξε ένα δούλο του να τον σκοτώσει, αλλά ο δούλος τράπηκε σε φυγή. Διέταξε τότε τον γιατρό του να του δώσει δηλητήριο, αλλά ο γιατρός του αυτοκτόνησε. Όταν βρήκε κάποιο εγχειρίδιο, το απέσπασαν από τα χέρια του, πριν προλάβει να το χρησιμοποιήσει. Τότε έδιωξε όλους τους γιατρούς του και άρχισε να τρέφεται με φαγητά που θα επιδείνωναν την αρρώστια του. Τέλος, εξαντλημένος, πέθανε με αφόρητους πόνους, σε ηλικία 62 ετών. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ/ μεγάλα κ’υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη./ Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ./ Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·/ διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον./ Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω./ Αλλά δεν ήκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον./ Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
Το ποίημα “Τείχη” του Κ.Π. Καβάφη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (20.06.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-118/#ixzz35BtM9D29
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook