ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Νίκος Πετρουλάκης: Ο Δάσκαλος των δασκάλων

Είναι ένα αθηναϊκό απόγευμα του 1979, πρώτες Οκτωβρίου, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και ο Νίκος Πετρουλάκης βρίσκεται στην έδρα και παραδίδει στους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του πρώτου έτους και πρώτο μάθημα από τα “Διδακτικά Προβλήματα”. Εχει φύγει ήδη δύο χρόνια από την υπηρεσία, ύστερα από τριάντα εφτά συναπτά έτη προσφοράς στην Παιδεία με τον βαθμό του Ειδικού Συμβούλου του ΚΕΜΕ και δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα ότι θα αφήσει την έδρα.

Ο Δάσκαλος, έχοντας μόνιμο το χαμόγελο στο πρόσωπο του, μιλά απαλά, σχεδόν βελούδινα και ο ομιλών, ένας από τους μετεκπαιδευόμενους τότε, δεν μπορεί να εξηγήσει ακόμα, γιατί ο απόηχος εκείνος της φωνής, του έφερε στο μυαλό ελαφρό θρόισμα φασκομηλιάς, ούτε γιατί το χαμόγελο εκείνο τον παρέπεμψε στη θέα ενός ολόγιομου φεγγαριού. Μπορεί, όμως, να θυμηθεί τη μαγεία της σιωπής που βασίλευε στην αίθουσα. Οπως και την ευωδία της, που έτσι, όπως έβγαινε από το ανοιχτό παράθυρο, επέβαλε τη σιωπή στα πουλιά, που ήταν καθισμένα στη μοναχική γριά λεύκα.

Μία φορά, γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Αναφορά στον Γκρέκο”, ο Νικολιός, ένας συμμαθητής του, είχε πει στον δάσκαλό του να σωπάσει για ν’ ακουστεί το πουλί. Τώρα φαίνεται πως οι μαθητές δεν επέτρεπαν στα πουλιά να κελαηδούν, για ν’ ακούγεται ο δάσκαλος. Σ’ αυτό το πρώτο μάθημα της χρονιάς εκείνης ο Νίκος Πετρουλάκης μιλούσε για το σχολείο  μπροστά στα παγκόσμια προβλήματα και για τον κίνδυνο αφανισμού της ανθρωπότητας…

Ήταν από τα μαθήματα που δεν ξεχνιούνται. Από τα μαθήματα που μόνο δάσκαλοι που αγαπούν γιατί γνοίαζονται ή δάσκαλοι που γνοιάζονται γιατί αγαπούν, μπορούν να παραδίδουν. Μα και απ’ τα μαθήματα -αφετηρία μιας ακριβής, ιδιαίτερα πολύτιμης για τον ομιλούντα σχέσης που χτίστηκε σιγά – σιγά και κρατά εδώ και 37 χρόνια. Και βέβαια, όχι μόνο γι’ αυτόν…

Έχει έναν ξεχωριστό τρόπο ο Δάσκαλος να δίνεται και να δένεται. Ιδιον του χαρακτήρα του μια ζωή… Ως μαθητής της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αλλά και ως φοιτητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου. Ως δάσκαλος σε σχολεία των Χανίων και ταυτόχρονα ως επιμορφωτής στην ΕΠΟΝ Χαλέπας και ως συνδικαλιστής πρώτης γραμμής στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου. Ως μετεκπαιδευόμενος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τη διετία 1952 – 1954 και αμέσως μετά ως μεταπτυχιακός σπουδαστής με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Ως καθηγητής, υποδιευθυντής και διευθυντής των Παιδαγωγικών Ακαδημιών Φλωρίνης, Ηρακλείου και Ρόδου, αλλά και ως μέλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και ως διδάσκων σε διάφορες σχολές. Ως προϊστάμενος στη Δ/νση Μελετών του Υπ. Παιδείας και ως εκπαιδευτικός σύμβουλος. Ως διδάσκων στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημ. Εκπαιδεύσεως μέχρι το 1982 και βέβαια ως συγγραφέας δεκάδων βιβλίων και εκατοντάδων  άρθρων παιδαγωγικού, διδακτικού, ψυχολογικού, αλλά και ιστορικού – κοινωνικού περιεχομένου. Μα και ως ερευνητής και πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, ως ενεργός, πάει να πει υπεύθυνος πολίτης. Πάντα ορθοστατών και ορθοβαδίζων…

Σημείωση: Το πρώτο κεφάλαιο, με τίτλο η “Η πρώτη γνωριμία”, από την ομιλία του γράφοντος στην τιμητική εκδήλωση που έγινε προχθές, Τετάρτη 11 Μαΐου, για τον Νικόλαο Β. Πετρουλάκη, με διοργανωτή τον Φιλολογικό Σύλλογο “Ο Χρυσόστομος” που τον αναγόρευσε επίτιμο μέλος του. Στην προσωπικότητα του τιμώμενου αναφέρθηκαν επίσης ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Μιχάλης Βάμβουκας και ο σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ε.τ. Αλέξανδρος Παπαδερός.
Χανιώτικα νέα (13.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/nikos-petroulakis-o-daskalos-ton-daskalon/#ixzz48XIbsMc7 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook