Ο θάνατος εκείνος ονομάστηκε αθανασία
«Απόψε θέλω να σου μιλήσω! Θυμούμαι που πέρυσι 21 του Μάη ήρθαμε στον τάφο σου. Ενα παιδί μίλησε για τη Μάχη της Κρήτης. Ο μεγάλος σου γιος μάς έδειξε τη φωτογραφία σου. Μοιάζεις με βράχο που ξεκόλλησε από απέναντι. Υστερα μας μίλησε για τη ζωή σου. Στο τέλος τα εγγόνια σου άφησαν πάνω στον τάφο σου ένα στεφάνι με λουλούδια. Και μία υπόσχεση. Να σου μοιάσουνε. Υστερα σωπάσαμε για ένα λεπτό. Η μορφή σου, τα λόγια σου, οι πράξεις σου, όλα μπαινόβγαιναν στο μυαλό μου. Τότε ήταν που πρωτοσκέφτηκα πως ένα λεπτό σιωπής αξίζει όσο και η αιωνιότητα. Προπάντων όταν το σιωπητήριο αυτό είναι αποκλειστικά αφιερωμένο σ’ έναν άγνωστο ήρωα, που η φωτογραφία του δεν στολίζει κανέναν δημόσιο τοίχο. Που μένει μόνο στη θύμηση των παιδιών του που τ’ άφησε ορφανά. Και των χωριανών του που σε είδαν εκείνο το μαγιάτικο πρωινό να ξεκινάς μαζί με δυο τρεις άλλους για τα Πλακάλωνα, Δημήτρη Βαβουλέ, από τις Στροβλές».
Απόσπασμα από παλιό κείμενό μου με τίτλο “Κουβέντα μ’ έναν ήρωα” (πρώτη δημοσίευση στα “Χανιώτικα νέα”, στις 20 Μαΐου 1977) η αρχή της αφιερωμένης στην 75η επέτειο της Μάχης της Κρήτης σημερινής “στάσης”. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, στην ιστορία αυτού του κειμένου επιστρέφω. Το ίδιο συνέβη και πέρυσι… “Κουβέντα με έναν ήρωα, η ιστορία μιας ιστορίας και άλλα τινά”, ο τίτλος της εισήγησης που έκανα, στην Επιστημονική Διημερίδα με θέμα “Η Κρήτη και ο πολιτισμός της στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση”, που διοργάνωσε στις 14 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας, ο φίλος σχολικός σύμβουλος της 2ης Περιφέρειας Δημοτικής Εκπαίδευσης Ν. Χανίων Χάρης Στρατιδάκης. Χείμαρρος ασυγκράτητος οι αναμνήσεις…
Μάης του 1976 και ιδού εγώ, νεοδιόριστος δάσκαλος στις Στροβλές Σελίνου, μαζί με τους 36 μαθητές μου κι όλους τους χωριανούς, στον Αγιο Μάμα, γύρω απ’ τον τάφο του Δημήτρη Βαβουλέ, που σκοτώθηκε στη Μάχη των Πλακαλώνων, πολεμώντας τους Γερμανούς, εκείνον τον Μάη. Συγκίνησις μέχρι δακρύων. Μάης του 1977, έναν χρόνο μετά και ιδού πάλι εγώ δάσκαλος στα Πλακάλωνα Κισάμου, εν μέσω άλλων μαθητών, και όλων των Πλακαλωνιωτών, εκεί όπου ο ενενηντατριάχρονος γέροντας Γεώργιος Καρτάκης μας υπέδειξε ότι έπεσε υπέρ πατρίδος, πολεμώντας δίχως να του το επιβάλλει κανείς, ο Στροβλιανός ήρωας. Και πάλι συγκίνησις μέχρι δακρύων. Για όλους! Ιδιαίτερα για τον δάσκαλο που μόλις το προηγούμενο βράδυ είχε μιλήσει με τον ήρωά του…
«Θυμάσαι, δάσκαλε, που γιορτάσαμε τη Μάχη της Κρήτης στο μνήμα του Παππού μου;». Από τη Γεωργία, ένα από τα εγγόνια του Δημήτρη Βαβουλέ, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων πέρυσι, 18 Μαρτίου, μετά το τέλος της παρουσίασης του μοναδικού στο είδος του βιβλίου – λευκώματος “Εις μνημόσυνο αιώνιο – Θύματα Μάχης Κρήτης και Κατοχής από και στον Νομό Χανίων” του θείου της Νίκου Βαβουλέ, η ερώτηση. Θυμούμαι τη στιγμή που κατέθετε, πήγαινε Δευτέρα τάξη, με άκρα σοβαρότητα, μαζί με τα ξαδέρφια της, τον Νεκτάριο, τον Παναγιώτη, τον Παντελή και τον Κωστή, το λουλουδένιο στεφάνι και αρκούμαι σ’ ένα χαμόγελο. Εχουν αρχίσει ν’ ασπρίζουν και τα δικά της τα μαλλιά…
«Αντί για ψωμί τις μέρες αυτές δείπνησαν τη λεβεντιά./ Ηπιαν το κρασί της δόξας./ Ετσι χορτάτους τους βρήκε ο θάνατος./ Η Κρήτη φόρεσε το μαύρο τσεμπέρι της/ κι έψαλε το “Χριστός Ανέστη”./ Ο θάνατος εκείνος ονομάστηκε/ Αθανασία». Το ποίημα “Αθανασία (1941)” του γράφοντος.
Χανιώτικα νέα (20.05.2016)
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/o-thanatos-ekinos-onomastike-athanasia/#ixzz49BxjH5G4
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου