ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΝΤΩΣ ΦΟΒΕΡΩΤΑΤΟΝ ΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ

«Ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πας άνθρωπος…». «Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα…». «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον ου παραμένει ο πλούτος ου συνοδεύει η δόξα, επελθών γαρ ο θάνατος πάντα ταύτα εξηφάνισται…» Οντως «φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον…» Σπουδή θανάτου η νεκρώσιμη (εξόδιος) ακολουθία! Αλλά και σπονδή στην αθανασία, στην ελπίδα για αθανασία. Υπάρχει και το “άλλο ημισφαίριο της ζωής”, όπως έλεγε ο προσφιλής του Φώτη Κόντογλου παραμυθάς Γιαβάς ο Θαλασσινός. «Ενθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος…».

Ποίημα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, του μεγάλου αυτού υμνογράφου της Εκκλησίας μας η νεκρώσιμη ακολουθία που αποτελεί τη συμπύκνωση της χριστιανικής διδασκαλίας περί θανάτου και περί ζωής. Λόγο παρηγορίας εν τέλει… Αυτό κι αν είναι ποίηση! Κραυγή της σιωπής και σιωπή της κραυγής, κραυγή θανάτου και κραυγή αθανασίας, για να παραφράσω κάποιους στίχους από ένα “παιχνίδι(υ)σμα” μου με τις λέξεις.
Στάση, μια στάση που όλο το προγραμμάτιζα κι όλο το ανέβαλλα στο “όντως φοβερότατον το του θανάτου  μυστήριον”. Και με αφορμή τον θάνατο μιας αγαπημένης δασκάλας μια πρώτη μικρή στάση, με επίλογο μια επιγραφή στο αρχονταρίκι μιας αγειορίτικης μονής: “Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις”…

ΣΑΝ ΑΘΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ...

Αποχαιρετισμός στην πλήρη χαρίτων κυρία Χάρη Λαμπαρδάκη-Γουλιέλμου. Και εις μνήμη του Δασκάλου Νικολάου Γουλιέλμου, του συζύγου της. Με αφορή τη συνάντησή τους στο άλλο ημισφαίριο της ζωής…

Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου, κυρία Χάρη! Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου ωραία ως Ελληνίδα Δασκάλα! Για να λάμψει η μέρα. Για να συναχτούν οι μαθητές σου και ν’ ακουμπήσουν τις ανθοδέσμες των ευχαριστιών τους. Για να’ ρθουν οι εναπομείναντες συνάδελφοί σου, με τις κοινές θύμησες αγκαλιά. Ανάμεσά τους κι αυτοί του 9ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων. Με τον ήχο των φύλλων μιας ευχάριτος μπουκαμβίλιας που άκουε καθημερινά το “διψώ” των παιδιών. Εναν χαμηλών τόνων, απλό και γελαστό, όπως εσένα, έναν ανθισμένον ήχο.
«Μην πεις ποτέ σου δεν ειν’ όμορφη η ζωή/ όταν θα δεις το φως να χαμηλώνει,/ όταν τα φύλλα τα ξερά θα πέφτουνε στα πόδια σου/ κι όλα τα σήμαντρα θα χαιρετούν τους ίσκιους./ Μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή». Και οι στίχοι απ’ το ποίημα “Μην πεις ποτέ σου” του Τάκη Βαρβιτσιώτη, στον νου μου. Κυρίως, όμως, μια φράση της κυρίας Χάρης, που όπως μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια, μια δασκάλα που είχε συνυπηρετήσει μαζί της την έλεγε συχνά. «Ας αφιερώνουμε ένα λεπτό για να λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλο». Αυτό! Ετσι απλά με είχε διαβεβαιώσει το έλεγε. «Να λέμε, καλημέρα, ο ένας στον άλλο». Οπως την καλημέρα της μπουκαμβίλιας του 9ου Δημ. Σχολείου. Οπως την καλημέρα μιας ελιάς των Βουκολιών στον Κισαμίτη ήλιο, στις 30 Μαΐου 2018 ημέρα της εκδημίας της.
“Σαν άνθη ευχαριστίας”… ο τίτλος ενός μικρού κειμένου που είχα γράψει στα “Χανιώτικα νέα” πριν από πολλά χρόνια στα “Σαράντα” του Αρχοντα Δασκάλου, και δικού μου δασκάλου στο καφενείο του Ψαράκη της οδού Σκαλίδη των Χανίων, στις αρχές της δεκαετίας 1980, Νίκου Γουλιέλμου. “Σαν άνθη ευχαριστίας”…, με αποσιωπητικά, και ο τίτλος του αποχαιρετισμού μου, στην πλήρη χαρίτων κυρία Χάρη. Πλούτος και για μένα, όπως και για όλους που τη γνώρισαν, κι όχι μόνο για τον γιο της τον Γιώργο και την οικογένειά του, η μνήμη της.

Χανιώτικα νέα (5 Ιουνίου 2018)