Στον πατέρα μου
«Άνοιγε τους λάκκους εσύ,
τις ελιές εγώ θα τις φυτεύω».
Διαταγή πάντα ο λόγος του πατέρα.
Ίσα ίσα που ανέπνεε,
όπως έστρωνε το χώμα στα δεντράκια.
«Και την καρυδιά εγώ θα τη φυτέψω»,
μου ’πε την άλλη μέρα,
όταν τελειώσαμε με τις ελιές.
«Λένε πως όποιος φυτέψει καρυδιά,
τη βγάζει δεν τη βγάζει τη χρονιά»,
σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα το λάκκο.
Μάζευα τα καρύδια εφέτος,
δεκαοχτώ χρόνια μετά το φευγιό του,
και τα θυμήθηκα.
Κοντά σ’ αυτά και πως
στο χρόνο απάνω,
όταν κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του,
μια ήταν η χάρη που μου ζήτησε
-με ανάσα από φιάλη οξυγόνου.
Να βρω τον τρόπο,
να τον πάω μέχρι το χωράφι,
για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα.
τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
("ΌΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ", Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2013)
Είναι συγκλονιστικό στην απλότητα και την αλήθεια του. Κι ο πατέρας μου είχε τρομερή αδυναμία στα "κλαριά του" και κυρίως στις ελιές. Και στα μελίσσια. Έφυγε με την έγνοια: Ποιος θα φροντίζει τα κλαριά και τα μελισσια του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλη, πολύ με συγκίνησε αυτό το τλευταίο: Να βρω τον τρόπο,
να τον πάω μέχρι το χωράφι,
για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα.
τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς! Θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί σας. Αν θέλετε στείλτε μου το τηλέφωνο σας στο κινητό μου 6974020873
Διαγραφή