ΠΟΙΗΣΗ

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

Τα βράδια,

λίγο πριν κλείσω τα μάτια,

πιάνω την ψυχή μου απ’ το χεράκι

-«στράτα στρατούλα», της λέω-

και τη βγάζω βόλτα

στα παιδικά λημέρια:

στην αυλή των βασιλικών και του ασβέστη,

στην τζανεριά του Αγίου Πνεύματος,

στα φτερά ενός μικρού σπουργίτη,

στο βολβό ενός κρίνου…

Κάπου εκεί με βρίσκει

το κουδούνισμα της άλλης μέρας.

Πρέπει να ξαναγίνω μεγάλος.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ("Όταν γίνεις ποίημα", εκδ. ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ", Χανιά, 2013)

Σημείωση: Ναι, είναι η αυλή του πατρικού σπιτιού, η  φωτογραφία, όμως είναι πρόσφατη. Ας είναι καλά η γυναίκα του αδελφού μου, του Αντώνη, η Λίτσα, η οποία με το που με το έφτασαν για διακοπές στις 2 Αυγούστου, φρόντισε να φυτέψει βασιλικούς... Και για να φτάσει η ευωδία τους στο άλλο ημισφαίριο της ζωής... Η ΦΩΤΟ της Λίτσας.