ΣΤΑΣΕΙΣ

 ΟΙ ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

(https://www.fractalart.gr/mia-stasi-edo-mia-stasi-ekei/)

Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης* 

«Μια στάση εδώ…». Πρωτόκλαψε στο Νίππος του Αποκόρωνα τα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου και της φτώχειας. Τα παιδικά του ζάλα, αρχικά διστακτικά στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής και στη συνέχεια αποφασιστικά, τον ώθησαν στη διδασκαλία. Από τότε ο Βαγγέλης Κακατσάκης χορεύει ένα παθιασμένο ταγκό με ντάμα τη γνώση πότε ως καβαλιέρος δάσκαλος πότε ως καβαλιέρος μαθητής. Δεν λέει όχι στις προκλήσεις της ποίησης, της συγγραφής, του πολιτισμού, της δημοσιογραφίας είτε στο ραδιόφωνο είτε στα «Χανιώτικα Νέα». «Χανιώτικα Νέα»…Μεγάλη, πολύ μεγάλη στάση ζωής. Σαρανταπέντε συναπτά έτη είναι αυτά. Αναμφίβολα κάθε φορά που αρθρογραφεί ανασταίνεται η ψυχή του κι αυτό φαίνεται στη γραφή του. Το Μουσείο Τυπογραφίας μερίδιο της αγάπης του αποζητά κι αυτός απλόχερα τη δίνει. Καζαντζάκη, Βενιζέλο δεν ξεχνά, τις λογοτεχνικές του ρίζες στη φιλοσοφία τους γυρεύει.

Θυμάται βέβαια τον «μίγρη», τον Γρηγοράκη Μιχάλη τον στοχαστή, να τον παρακινεί: «Μη χολοσκάς για τ’ αύριο αφού δεν ήρθε ακόμη/και λύπη και μετανοιωμό μη νοιώθεις για το χτες/αφού κι αυτό δεν είναι πια παρά μια χούφτα χώμα./Το σήμερα, που γύρω σου από ζωή γεμάτο κοίτα να ζήσεις…/Αύριο θα ‘ναι κι  αυτό φευγάτο».

Κι οι αγώνες οι κοινωνικοί; Πρωτομαγιάς λουλούδια ταπεινά στον «Επιτάφιο» του  Ρίτσου καταθέτει, ενώ ο Θεοδωράκης τραγουδά μελωδία που νεκρούς ανασταίνει. Το αίμα όμως στο χρόνο κυλά και στην Αγιά Σοφιά στις 29 του Μάη του 1453 τον άμβωνα λεκιάζει. Να ‘ταν όμως μόνο αυτό! Όταν αρχίζει δεν έχει σταματημό, φτάνει μέχρι τον Μάη του 1941 στο κρητικό βουνό και στη ματοβαμένη Κύπρο το 1957 κάνει σταθμό με τον Γρηγόρη Αυξεντίου οδηγό. Τους προγόνους του πάντα τους τιμά, τον Θεοκλή  Κακατσάκη τον τουρκομάχο δεν ξεχνά και τον πατέρα του Θεοκλή στο έπος του ’40 μνημονεύει.

Το βλέμμα του μικρού Αμίρ σαϊτιά την καρδιά του τρυπάει, του ρατσισμού το μίσος απωθεί, καταφύγιο στην παρένθεση της αγάπης αποζητάει.

Ήρθε η ώρα της προσευχής κι οι Αγιορείτες πατέρες νοερά τον οδηγούν στον Αϊ Θανάση στο Νίππος το κερί της αγάπης στον συνάνθρωπο να ανάψει. «Ορθοδοξία σαν ορθοπραξία, να μείνουμε ενωμένοι ως ένα σώμα», ψάλει ο Παππούς ο Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός κι ο Βαγγέλης ευλαβικά το κορμί του σταυρώνει.  Έξω στη μικρή αυλή ο αγέρας ψιθυρίζει μελωδικά, «Άξιον εστί»! Είναι του Ελύτη η ποιητική φωνή που υπενθυμίζει προφητικά: «Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,/ όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».

Τέλειωσε, όμως, η διαδρομή κι ο Βαγγέλης Κακατσάκης στους αναγνώστες την ψυχή του γυμνώνει με την κραυγή «Μια στάση εκεί…».

*ιατρός ορθοπεδικός - πολιτισμολόγος