ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

«Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΜΟΥ ΕΣΤΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ»

Εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία,/ δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή./ Τελείωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού/ όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν, να δουν με τι καινούργιους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.// Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία./ Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά/ πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα/ όμως είμαι άνθρωπος και γω, επιτέλους κουράστηκα, πώς το λένε,/ κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;// Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία/ βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επι μεληθεί την καταστροφή του”. Το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου “Εγκαταλείπω την ποίηση” απ’ τη συλλογή του “Ο αλλήθωρος”.

“Μπότες κειμήλια των φετιχιστών/ μπότες λατρεία των μαζοχιστών/ αυτοί που σας φορούν, σας σιχαίνονται, κι όμως ξέρουν καλά τι οφείλει σ’ εσάς ο αντρισμός τους/ ακόμη κι ένα μαλακισμένο άμα φοράει μπότες ομορφαίνει/ μονάχα οι ποιητές δεν πρέπει να φορούνε μπότες/ γιατί οι μπότες θέλουν ομορφιά, θέλουν δύναμη θέλουν σκληράδα/ θέλουν να είναι αρσίζης αυτός που τις φοράει/ θέλουν την ηλικία των είκοσι με τριάντα/ θέλουν προπάντων όλους εμάς που είτε νοερά (οι περισσότεροι)/ είτε και μερικοί (οι πιο τολμηροί) σκύβουμε και τις λατρεύουμε σαν βάρβαρα/ ινδάλματα/ μιας μυστικής θρησκείας των τσαλαπατημένων”. Το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου “Υμνος στην μπότα” απ’ τη συλλογή του “Ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν”.

“Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας/ κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,/ έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,/ ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,/ κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,/ έστω μια φορά;/ Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;” Το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου “Ενός λεπτού σιγή” από τη συλλογή του “Ανυπεράσπιστος καημός”.

Μια διαρκής και εκ βαθέων εξομολόγηση η ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου που έφυγε πριν από 9 μέρες, παραμονές της Κοίμησης της Παναγίας, για τον Επουράνιο Παρνασό. Κεριά στο μανουάλι της μνήμης του τρία απ’ τα ποιήματά του. Επίλογος σ’ αυτά, μια λαμπάδα ίσαμε το ποιητικό του ανάστημα, ο επίλογος ενός κειμένου του που δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό “Σύναξη” 70 (1999), ως έχει: “Δε χρειάστηκε να αναζητήσω θέματα: τα είχα μέσα μου, βασίζονταν στον αγώνα και στην αγωνία μου. Οχι λοιπόν ηλιοβασιλέματα και τριαντάφυλλα, ούτε εμπνεύσειες επάνω σε λύσεις δοσμένες από τη θρησκεία και την ηθική, αλλά μια ταμπέλα με μεγάλα γράμματα: Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΜΟΥ ΕΣΤΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ. Γι’ αυτό, λοιπόν, όλα μου τα ποιήματα μετά το 1952, αποτελούν μια συνεχόμενη εξομολόγηση παθών και παθημάτων, που όσο ατελής και να είναι, είναι τουλάχιστον τίμια και ντόμπρα. Και όσοι βιάζονται να σκανδαλιστούν, ας μην ξεχνούν ποιοι είναι εκείνοι που προάγουσι υμάς εις την βασιλεία του Θεού. Με αγάπη. Θεσσαλονίκη, 16.4.99”.

Ο ΑΗ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΑΝΙΑ

“Στο χωριό μας που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση,/ μας άφησαν οι γονείς μας μια γερόντισσα εκκλησιά… Και οι στίχοι αυτοί από το ποίημα του Γεωργίου Αθάνα “Ο Αη – Δημήτρης”, που ήταν στα παλιά αναγνωστικά, στον νου μου ενώ διάβαζα το ιδιαίτερα επιμελημένο και με πολλές έγχρωμες φωτογραφίες διανθισμένο 56 σελίδων βιβλίο του Τιμολέοντα Φραγκάκη με τίτλο “Ο Αη Δημήτρης του Πλατανιά”, με εκδότη την τοπική ενορία.

Για τη βασική ομιλία του συγγραφέα, επαυξημένη και εκτενέστερη που έγινε στον Αγιο Δημήτριο στις 24/10/2018 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 170 χρόνων από την οικοδόμηση- επέκταση του ναού, πρόκειται. Αξιος συγχαρητηρίων ο συγγραφέας του και γι’ αυτό του το πόνημα που ήρθε 7 χρόνια μετά την έκδοση του υποδειγματικού στο είδος του βιβλίου “Ο Πλατανιάς της ιστορίας και των αναμνήσεων”. Πάντα δυνατή χάρις στον φίλο μου η “Φωνή του Πλατανιά”.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 18 Αυγούστου 2020)