"Η γιαγιά μου τον Αύγουστο/ σύναζε φεγγαρόφωτο/ για να ζυμώνει μ’ αυτό/ τα παραμύθια του Γενάρη, μας λέει ο Ιάσονας Ευαγγέλου στην τρίτη ποιητική σειρά του “Ψηφιδωτού” του. Οι στίχοι αυτοί στον νου μου, ενώ αρχίζω να γράφω τη στήλη. Και με αφορμή τη χθεσινή αυγουστιάτικη πανσέληνο. Την αυτοκρατορική εμφάνιση στα ουράνια δώματα του Φέγγαρου – Φέγγαρος η αυγουστιάτικη πανσέληνος για τους παλιούς μας. Με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα…
Επάτησε ο Αύγουστος η άκρα του χειμώνα, λέει μια απ’ τις πολλές παροιμίες που έχουμε γι’ αυτόν τον μήνα που τρέφει τους έντεκα, για να το πω κι αυτό παροιμιακώς. Απ’ τον Μάρτη καλοκαίρι κι απ’ τον Αύγουστο χειμώνας, λέει μια άλλη στο… ίδιο μήκος κινούμενη. Ας γράψω ακόμα μερικές. Τον Αύγουστο τον χαίρεται απ’ έχει να τρυγήσει. Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλάει στάρι. Κάθε πράγμα στον καιρό του και τον Αύγουστο κολιός. Ας γράψω και μια βυζαντινή, που την έλεγαν γιατί πολλοί παρασέρνονταν κι έτρωγαν πολλά φρούτα με αποτέλεσμα να παθαίνουν διάφορες κοιλιακές διαταραχές που δύσκολα θεραπεύονταν: Περί της υγείας σου, τον Αύγουστο ερώτα. Και βέβαια την κορυφαία: Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές τον χρόνο!
Αύγουστος ο μήνας του Φέγγαρου… Αύγουστος ο μήνας των πολλών παροιμιών… Αύγουστος ο μήνας της Παναγίας… Αύγουστος ο μήνας της επιστροφής των απανταχού στα πατρογονικά τους, της επανασύνδεσης με τις ρίζες. Ακόμη και για μας που είμαστε μιας πετρές δρόμο απ’ την πατρώα γη. Προπάντων γι’ αυτό είναι καλός μήνας ο Αύγουστος. Και επί εποχής κορωνοϊού…
«Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά/ κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά./ Αύγουστε, μήνα και Θεέ, σε σένα ορκιζόμαστε/ πάλι του χρόνου να μας βρεις στον βράχο να φιλιόμαστε./ Απ’ την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε/ κι έναν θαλασσινό σταυρό στη Χάρη σου ν’ ανάψουμε./ Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά/ κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά». Το τραγούδι “Ο Αύγουστος” (στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Λίνος Κόκοτος. Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη.
(Πίνακας: Γιάννης Τσαρούχης)
ΟΙ "ΣΥΝΘΛΙΠΤΗΡΕΣ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
«Συνθλιπτήρες» ο τίτλος της νέας ποιητικής δημιουργίας του Νικόλα Κακατσάκη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Σμίλη”. Δυο χρόνια μετά την πρώτη ποιητική του συλλογή, με τίτλο “Αρχιτέκτονας αυτοβιογραφούμενος” (την παρουσίασα στη στήλη στις 3 Ιουλίου 2018), και ύστερα από την έκδοση δύο συλλογών από 8 μικρές ιστορίες με 121 λέξεις, η κάθε μία. Επιμένει να αυτοβιογραφείται ο αρχιτέκτονας– ποιητής ή ο ποιητής– αρχιτέκτονας, αν προτιμάτε, η πρώτη σκέψη που κάνω με το που ανοίγω το βιβλίο και κάνω στάση στην προμετωπίδα: «Έγραψα ποιήματα πολλά/ για τις αγρυπνίες μου στο σπίτι/ μετά θυμήθηκα πως αγρυπνούσα/ ηθελημένα μέρες με σκοπό να γράψω».
Ένας ποιητής που αγρυπνεί, ένας ποιητής που «κρατά πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του», για να θυμηθώ τον Διονύσιο Σολωμό, ο Νικόλας. Ένας αληθινός ποιητής που επιμένει να κρατά τις αισθήσεις του αγνές, που θλίβεται για τους κάθε λογής “συνθλιπτήρες”, που τον συνθλίβουν, πλην όμως δεν τον συντρίβουν. Πάντα “Σε πρώτο πλάνο οι γλάστρες στο μπαλκόνι/ Με τα λουλούδια να αδημονούν για του ήλιου το άγγιγμα/ Να δαγκάσουν και να χωνέψουν το φως/ Μετάληψη της καλημέρας που θα ξεστομίσουμε».
Ορισμοί της ποίησης πολλοί απ’ τους στίχους του Νικόλα, που αρέσκεται να διαβάζει γράφοντας και να γράφει διαβάζοντας, αναζητώντας, κατά δήλωσή του, το ηχόχρωμα του ποιήματος. Καλή συνέχεια, ανηψιέ!
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 4. 8.2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου