Γράφει ο Βαγγέλης Θ.(Α.) Κακατσάκης*
Το Σάββατο 11 Ιουνίου του 2022 πήγαμε με τον παππού μου για έκτη χρονιά στον Νίππο, το χωριό που γεννήθηκε, για να μείνουμε οι δυό μας. Είναι μια παράδοση που έχουμε κάθε χρόνο από όταν ήμουν πέμπτη Δημοτικού, δηλαδή να μένουμε μια-δυό φορές το χρόνο για δυό-τρία βράδια στο σπίτι που γεννήθηκε ο παππούς μου το οποίο δεν κατοικείται σε τακτική βάση. Όμως, αυτή η επίσκεψη στο χωριό είχε κάτι το διαφορετικό. Φέτος, για πρώτη χρονιά θα βρισκόμουν στο πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος, μιας εκκλησίας στη γειτονιά μας, τις Κατούνες. Αυτό το πανηγύρι το οργανώνει η οικογένεια μας εδώ και πολλά χρόνια και για αυτόν το λόγο ήμουν πολύ χαρούμενος να το ζήσω για πρώτη φορά.
Ξεκινήσαμε κατά τις τρεις το μεσημέρι από το σπίτι του παππού μου στα Τσικαλαριά. Πριν φτάσουμε σπίτι, είχαμε πολλές στάσεις αφού έπρεπε να σταματήσουμε στις Βρύσες να πάρουμε τρόφιμα, να ελέγξουμε την κατάσταση των χωραφιών μας αλλά και να επισκεφθούμε το νεκροταφείο ώστε να περιποιηθούμε τον τάφο των προπαππούδων μου. Μετά από όλα αυτά, φτάσαμε στο σπίτι όπου έπρεπε να κάνουμε πολλές δουλειές τόσο για την αυλή και τα φυτά, όσο και για το εσωτερικό του σπιτιού. Είχαμε και ένα ευτράπελο αφού παραλίγο να μας φύγουν τα πρόβατα από ένα διπλανό χωράφι αλλά τελικά όλα κύλησαν ομαλά.
Μέχρι να φέρουμε το σπίτι σε μία τάξη είχε νυχτώσει. Τότε, περάσαμε από το καφενείο του χωριού και έπειτα κάτσαμε στην ταβέρνα για να φάμε (δηλαδή μόνο εγώ γιατί ο παππούς προσέχει τη διατροφή του). Ο παππούς, τόσο στην ταβέρνα όσο και μετά στο σπίτι μου μιλούσε για αυτά που γίνονταν κάποτε στο πανηγύρι. Δηλαδή, για τις φωτιές που άναβαν σε όλα τα Άγια Πνεύματα της περιοχής, για την πληθώρα φαγητών που φτιάχνονταν από ειδικούς μάγειρες, για την εντυπωσιακή διακόσμηση της εκκλησίας αλλά και για τον κόσμο που ερχόταν με τα πούλμαν για να δει το μεγάλο πανηγύρι. Λίγα από αυτά συμβαίνουν ακόμα.
Είχε έρθει η ώρα για ύπνο και εμείς πήγαμε στα δωμάτια μας να ξεκουραστούμε γιατί μας περίμενε μία μεγάλη μέρα. Την επόμενη μέρα, απολαύσαμε το πρωινό μας στην υπέροχη αυλή μας, συνεχίσαμε τις δουλειές στο σπίτι -που όπως λέει ο παππούς μου δεν τελειώνουν ακόμα και να μένεις σε ένα σπίτι κάθε μέρα και επισκεφθήκαμε τους δυο γείτονες που έχουν απομείνει.
Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο το μεσημέρι, είχε έρθει η ώρα να πάμε στην εκκλησία να φτιάξουμε το δάφνινο στεφάνι. Ακούγοντας εγώ στεφάνι, φαντάστηκα ένα συνηθισμένο κυκλικό στεφάνι όπως αυτα που φτιάχνουμε την Πρωτομαγιά. Γι αυτό και ήταν μεγάλη η έκπληξη μου όταν είδα ένα φορτηγό να φτάνει με μία καρότσα γεμάτη δάφνες. Τότε ήταν που μου εξήγησαν (ο παππούς μου και δυό-τρεις φίλοι και συγγενείς που είχαν έρθει να βοηθήσουν) πως το στεφάνι μας είναι μακρύ σαν το φίδι και κρεμιέται πάνω από την πόρτα της εκκλησίας με τα δυό του άκρα να φτάνουν ως το πάτωμα. Η δημιουργία του στεφανιού ήταν μια εντυπωσιακή διαδικασία που δύσκολα περιγράφεται.
Έπειτα, περιμέναμε ως τις οκτώ το βράδυ όπου άρχισε η παράκληση. Στη μία ώρα που διήρκησε, το μυαλό μου βρισκόταν στις περιγραφές του παππού μου αλλά και στο όνειρο να πραγματοποιηθεί ξανά κάτι τέτοιο. “Έβλεπα” τις φωτιές, τον κόσμο, τα τραγούδια τις γιορτές, τα φαγητά, όσα μου είχε περιγράψει ο παππούς μου πως γίνονταν στην γειτονιά και ακόμα περισσότερα. Όταν τελείωσε η λειτουργία, ο κόσμος πήρε τον άρτο και τα υπόλοιπα κεράσματα όπως χυμούς, αναψυκτικά και ξηρούς καρπούς. Έπειτα πήγαμε με μερικούς φίλους και συγγενείς στην ταβέρνα. Γυρνώντας, σκεφτόμουν όσα είχα δει εκείνη τη μέρα.
Το επόμενο πρωί, πήγαμε στην εκκλησία και είχε έρθει περισσότερος κόσμος από ότι το βράδυ. Αυτή τη φορά στα κεράσματα είχαν προστεθεί και άλλα. Η λειτουργία ήταν πολύ ωραία και όλα κύλησαν κατ’ ευχήν. Μετά από αυτό όμως είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Αφού μαζέψαμε τα πράγματα μας, ελέγξαμε προσεκτικά το σπίτι, τακτοποιήσαμε κάποιες υποχρεώσεις, γυρίσαμε πίσω στα Χανιά.
Νομίζω πως το πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος ήταν μία υπέροχη εμπειρία για μένα διότι ήρθα σε επαφή με νέα ερεθίσματα, γνώρισα άλλους ανθρώπους, πέρασα χρόνο με τον παππού μου στο χωριό μας και έμαθα πράγματα τόσο για την ιστορία του χωριού μου και της οικογένειας μου όσο και για τον εαυτό μου.
*μαθητής Β’ Λυκείου (ο εγγονός μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου