ΧΡΥΣΑ

ΗΤΑΝΕ ΣΤΡΑΒΟ ΤΟ ΚΛΙΜΑ 

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη 

«Τι ποίηση να γράψει  κανείς μετά το Άουσβιτς;»  ήταν το ερώτημα  που απασχόλησε τη Φιλοσοφική Σχολή της Φρανκφούρτης, αδυνατώντας να συλλάβει το μέγεθος της ανθρώπινης θηριωδίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τηρουμένων των αναλογιών,  με ποια λόγια  να περιγραφούν  οι καταστροφές στις δασικές εκτάσεις από τις πρόσφατες αλλά και παλιότερες πυρκαγιές  και  η πολιτική καπηλεία πάνω στ’ αποκαΐδια; «Οι αμνήμονες γλεντοκόποι», όπως αποκαλούσε ο Ροΐδης τους Νεοέλληνες,  ξεχνούν τις φονικές πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία, τα εκατομμύρια στρέμματα που γίνονται στάχτη κάθε τόσο στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ ή στη μακρινή Αυστραλία. Κανένα κράτος όσο οργανωμένο κι αν είναι, όσα προληπτικά μέτρα κι αν πάρει, δεν μπόρεσε ποτέ να τις αποτρέψει. Κι αυτό  γιατί  οι φωτιές  αποτελούν τις βλαβερές συνέπειες του καλοκαιριού, των υψηλών θερμοκρασιών της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της ανθρώπινης αμέλειας και σκοπιμότητας.  Παρά ταύτα χύνει μαύρο δάκρυ για τα καμένα δένδρα αυτός που κάνει ολονυχτίες  στη Μύκονο στη συναυλία του Ρέμου. Εκείνος που έχτισε παράνομα το σπίτι μες στο δάσος για να τρώει το πρωινό του παρέα με τα ελαφάκια. Που   προτίμησε ν’ αγοράσει τα καινούρια fer forge για τη βεράντα αντί μια μάνικα. Που δεν διανοήθηκε  ποτέ  να κάνει μια  εθελοντική περιπολία για να μη χάσει τον ύπνο του. Αφήνει τα γίδια του να μασουλάνε τους τρυφερούς βλαστούς, γιατί παίζει πρέφα στο καφενείο. Δυσανασχετεί όταν δίνονται  επιδόματα στους πυροσβέστες,  αλλά τους ανακηρύσσει ήρωες όταν βλέπει την αυτοθυσία τους. 

Η κόλαση είναι πάντα οι άλλοι. Εκεί εναποθέτουμε τους παροξυσμούς της ευθύνης που δεν επιμερίζεται ποτέ σε μας. Μιας ευθύνης που δεν εκτελωνίστηκε  μέσα από την οικολογική συνείδηση, την παιδεία και την πρόληψη. Από την έλλειψή της γεννιέται ο εμπρηστής, ο οδηγός που πετάει το τσιγάρο για να μην λερώσει το τασάκι του αυτοκινήτου, ο εκδρομέας  ο οποίος στήνει το μπάρμπεκιου κάτω από τα μυροβόλα πεύκα,  που είναι από μόνα τους εύφλεκτη ύλη. Ζούμε σε εποχή που γίνεται βαθμιαία μια αεροδυναμική σήραγγα κουτσομπολιού.  Η ολοένα  και πιο   στρεψόδικη ρητορική της  εκάστοτε αντιπολίτευσης  εκτοξεύει φραστικά πυροτεχνήματα  αντί να συστρατευθεί  στον αγώνα της κατάσβεσης. Με την τακτική που ακολουθούν τα πολιτικά κόμματα θα ξεσπάσει κανένας  πόλεμος  και μέχρι να τσακωθούν  για τα οπλικά συστήματα  θα έχουμε χάσει τα μισά εδάφη. 

Και κάπως έτσι  τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε, το χάσαμε το πλοίο της λογικής, κάπου ανάμεσα στη μιζέρια και την ανέξοδη γκρίνια. Αυτή η χώρα δεν θα τελειώσει ούτε μ’ έναν βρόντο ούτε μ’ ένα λυγμό αλλά με  ένα φιλμάκι όπου θα πρωταγωνιστεί ο Ηρόστρατος, ο παρανοϊκός Εφέσιος που πυρπόλησε το ναό της Άρτεμης για να εξασφαλίσει την αθανασία του ονόματός του. Ίσως βλέποντάς το να μάθουμε αν είναι ο Εωσφόρος που βάζει τις φωτιές και κάποια πράγματα για τον εαυτό μας, υπό την προϋπόθεση να φροντίζουμε να αναζωπυρώνουμε τη φλόγα τους

ΠΗΓΗ: https://www.documentonews.gr/article/htane-stravo-to-klima/

ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ

Έκλαιγε την παραμονή της γιορτής του, 

ώρα δειλινού,

ο Άγιος Παντελεήμονας,

ο πρώτος γιατρός του κόσμου 

που θεραπεύει τις πληγές, 

και διασκορπά τους πόνους, 

και δεν είχε σταματημό.

(Είχε λείψει για μια ώρα 

στο αμπέλι του το μεσημέρι-

να κόψει ένα καλάθι σταφύλια 

για το πανηγύρι του πήγε-

πού να φανταστεί ότι ένα γειτονόπουλό του,

που έπασχε από μια σπάνια αρρώστια,

θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή-

τι δεν ήταν ένας γιατρός

για να του κάνει μια ένεση). 

Δεν φταις εσύ, παιδί μου, 

δεν μπορείς να τα προβλέπεις 

και να τα προλαβαίνεις όλα, 

σου το έχω πει πολλές φορές, 

τον παρηγορούσε η μάνα του, 

η Αγία Ευβούλη,

που  ήταν δίπλα του στο τέμπλο.

Αδικαιολόγητος...  αδικαιολόγητος... αδικαιολόγητος… 

επαναλάμβανε κι έκλαιγε γοερά ο Άγιος. 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

("ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ",   2020)

 

 https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid02D2pwYTzGXXsgDqWtXKP9eobyLcvF6FRFw7P282SAG35Tr8ymmFz12Q6dLJgtgTmAl?comment_id=980620983248368&notif_id=1690692662432278&notif_t=feed_comment&ref=notif

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

11ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ 

"ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΚΙ ΜΑΣ"  ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

“Και χαρά μεγάλη... ο Γουτεμβέργιος”. Αυτόν τον τίτλο είχα χρησιμοποιήσει πριν 6 χρόνια παρουσιάζοντας στην στήλη τα δύο πρώτα φύλλα του ¨"εφημεριδακιού". Του ξεχωριστού αυτού μαθητικού εντύπου που επιμένει να βγάζει στο λιακωτό της δημοσιότητας η και καλή μου φίλη προϊσταμένη του 11ου Νηπιαγωγείου Χανίων Μαρία Σκορδύλη με τις συνεργάτιδές της. “Το εφημεριδάκι μας” γράφει ιστορία, ο σημερινός τίτλος... Κι αν χαίρομαι μ’ αυτήν τη διαπίστωση. Καθόλου μικρό πράγμα η συνέχεια της έκδοσής του και μάλιστα σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή. Σαν ανθός της δασκαλικής έγνοιας για τα παιδιά, που όπως επιμένει να μας θυμίζει ο Robert Fulgman όλα όσα χρειάζονται να ξέρουν ως ενήλικοι, τα μαθαίνουν στο νηπιαγωγείο. Καλή συνέχεια, καλές μου συναδέλφισσες, σε όλα όσα κάνετε έτσι όπως τα κάνετε και τα προβάλετε στο “εφημεριδάκι μας”...

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος - λογοτέχνης

 

 

 

Στο 13^ο φύλλο του, έφτασε η έκδοση της Σχολικής Εφημερίδας του 11^ου Νηπιαγωγείου Χανίων, τον Ιούνιο 2023, με τη συνέργεια μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων (η γραφιστική επεξεργασία). Η δημιουργία εφημερίδας στο νηπιαγωγείο αποτελεί μία διαθεματική δραστηριότητα που θέτει το νήπιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην όλη διαδικασία της. Η γνώση θεωρείται μία ενιαία ολότητα και αποκτάται βιωματικά με τη συμμετοχή όλων των παιδιών. Στο επίκεντρο της βρίσκεται η διερεύνηση θεμάτων τα οποία έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή των παιδιών, συνδέονται με το συνολικό πρόγραμμα και προετοιμάζουν τα παιδιά για τη μετέπειτα ζωή τους (Dearden, 1983).

Τα τεκμήρια, στα άρθρα των παιδιών με τις ευχές μας για Καλό καλοκαίρι!

Οι εκπαιδευτικοί

Μαρία Σκορδύλη, Ελένη Βλησίδη, Μαρία Φωτάκη, Στέλλα Αβράμη, Μαρία Κουτζιακουτζίδου, Εύη Τσαπάκη

Η Ημέρα του Παιδικού Βιβλίου με τη Λιάνα Δενεζάκη

Στις 3 Απριλίου 2023 γιορτάσαμε στο νηπιαγωγείο μας, την Ημέρα του Παιδικού Βιβλίου με τη συγγραφέα και εικονογράφο Λιάνα Δενεζάκη που ήρθε από την Αθήνα. Είχε μαζί της και τον ηθοποιό κύριο Γιάννη (*Βουράκη) και παίξαμε το παραμύθι «Ποιος θέλει να γίνει αρχηγός».

Μεταμφιεστήκαμε σε ασβούς, σκίουρους, λαγούς, ελέφαντες, μαϊμούδες, παίξαμε και τραγουδήσαμε.

Διασκεδάσαμε πολύ και στο τέλος όλοι πήραμε από ένα στεμμα του νούφαρου και ένα βιβλίο, γιορτάζοντας την Ημέρα του Βιβλίου!

Τα παιδιά του Ολοήμερου Προαιρετικού τμήματος

Ιστορία στο σακούλι

Μια μέρα η κυρία μας έφερε σε ένα βαλιτσάκι πολλά μικρά παιχνιδάκια που έπρεπε να διαλέξουμε μερικά για να κάνουμε μια ιστορία.

Διαλέξαμε αυτά που θέλαμε και κάναμε την ιστορία «Το Μαγεμένο Παγώι». Ένα παγώνι στο δάσος ήταν μαγεμένο από έναν μάγο και έκλαιγε. Τα κλάματά του τα άκουσε μια οικογένεια, η οικογένεια Στεφανή που το βοήθησε να λυθούν τα μάγια και να γίνει ξανά άνθρωπος. Μια πριγκίπισσα που την έλεγαν Ελεάννα. Η πριγκίπισσα τους χάρισε ένα σακί χρυσά φλουριά και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Τα παιδιά του Ολοήμερου προαιρετικού τμήματος

Μέλη η μέλισσα

Μία μέρα ήρθε στο σχολείο μας η Μέλη η μέλισσα για να παίξουμε και να μάθουμε για τις μέλισες.Στην αρχή γίναμε λουλούδια και μέλισσες που έπαιρναν το νέκταρ, μέτα κάποια παιδιά έγιναν βασίλισσα μέλισσα και κηφήνες που τις αγκάλιαζαν. Ύστερα είδαμε τα μελισσάκια που καθάριζαν την κυψέλη και μετά κάποια άλλα που χόρεψαν για να δείξουν πού έχει ωραία λουλούδια. Στο τέλος η κυρία Μέλη μας έδωσε να δοκιμάσουμε μέλι. Ήταν πεντανόστιμο!! Μας άρεσε πάρα πολύ!

Οι μαθητές του Βασικού 1

Κυριακή, Δάφνη, Μανώλης, Ραφαήλ, Κρυσταλλία, Μάνος

O 3D εκτυπωτής στο νηπιαγωγείο μας

Μια μέρα του Μαΐου, τελειώνοντας το μάθημα για τα Fake News (*σχέδιο eTwinning Fake News Fighters), η κυρία μας είπε ότι θα κερδίσουμε το σήμα του Διαδικτύου ως μετάλλιο γιατί ήμασταν καλοί Μαχητές των Ψεύτικων Ειδήσεων.

Αυτό το μετάλλιο το σχεδιάσαμε στον υπολογιστή και μας βοήθησε ο κύριος Ανδρέας. Μετά το βάλαμε αυτό το σχέδιο στον 3D εκτυπωτή που το τύπωσε λιώνοντας μια πλαστική κλωστή και το έκανε μετάλλιο. Έκανε αρκτή ώρα να τα τυπώσει.

Τώρα όλοι έχουμε ένα μετάλιο του Μαχητή των Ψεύτικων Ειδήσεων. Θα πάρουμε και Βραβείο γιατί είμαστε τόσο καλοί.

Τα παιδιά του Ολοήμερου προαιρετικού τμήματος

25η Μαρτίου 1821

Γιορτάσαμε την Επανάσταση του 1821. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που πολέμησαν τους Τούρκους. Άνδρες και γυναίκες, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Ρήγας Φεραίος και άλλοι πολλοί. Πολέμησαν στη στεριά και στη θάλασσα. Φορούσαν παραδοσιακές στολές. Διαβάσαμε το βιβλίο “τα Ελληνάκια”. Είδαμε πολλές εικόνες με τους ήρωες και τις ηρωίδες. Είδαμε και τα καράβια τους και μάθαμε τα ονόματα τους. Γνωρίσαμε τις παραδοσιακές στολές της Ελλάδας και άλλες πολλές από άλλα μέρη της χώρας μας.

Ακούσαμε και τραγουδήσαμε τραγούδια, όπως το Θούριο του Ρήγα.

Μάθαμε επίσης ότι γιορτάζουμε και τον Ευαγγελισμό της Παναγίας.

Φτιάξαμε τσολιαδάκια και ελληνοπούλες, κρίνους.

οι μαθητές του Βασικού 2

Ανδρέας Σ. Βίκτωρας, Ηλίας, Μαρία Ρ.

To λογότυπο του eTwinning Fake News Fighters

Μόλις ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε με τα παιδιά από την Ιταλία και τα Χανιά, η κυρία μας είπε ότι πρέπει να αποφασίσουμε ποιο θα είναι το σήμα της συνεργασίας. Σκεφτήκαμε πολύ και είπαμε ότι θα μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε τον Πινόκιο που έλεγε πάντα ψέματα. Αυτό το σκέφτηκαν και τα άλλα παιδια.

Έτσι μια ημέρα χειμωνιάτικη, συνδεθήκαμε στον υπολογιστή για να ζωγραφίσουμε όλοι μαζί (*cororillo).

Και φτιάξαμε τον Πινόκιο να λέει ψέματα. Όταν κάναμε λάθος οι κυρίες μας έμαθαν πως να το διορθώνουμε με το άσπρο χρώμα. Και τελικά έγινε πολύ ωραίο. Μετά οι κυρίες το έβαλαν σε σχήμα και έπρεπε να ψηφίσουμε ποιο μας άρεσε. Έτσι το πράσινο έγινε το σήμα μας.

Τα παιδιά του Ολοήμερου προαιρετικού τμήματος

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 29.7.2023) 

 

https://www.haniotika-nea.gr/11o-nipiagogeio-chanion-to-efimeridaki-mas-grafei-istoria/

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 ΤΑ "ΧΡΥΣΑ" ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΚΑΛΙΤΙΣΣΑΣ - ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ  (ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΩ ΦΙΛΩ)

ΤΑ "ΧΡΥΣΑ" ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΚΑΛΙΤΙΣΣΑΣ

”Ασπρο σαρίκι, κεφαλομάντηλο,/ στην κεφαλή του γέρο-βράχου/ του κρητικόβραχου, που αντιστέκεται/ πεισματικά, στο φάγωμα του χρόνου./ Φαρδιόπλατα στον βοριά/ αγκαλιάζεις σαν μάνα στοργική/ και κάμπο και πέλαγο και Νότο και Δύση./ Κεφάλι πελαργού το Καμπαναριό σου/ χαϊδεύει με την ματιά σου,/ το σμίξιμο του Λιβυκού με το Ιόνιο./ Στην κορυφή Σου, αλεξικέραυνο/ ο Αφέντης Χριστός κατεβάζει τον Θεό./ Όχι σαν κεραυνό αλλά σαν αγάπη./ Κι όλη η αγριάδα του κακοτράχαλου / περίγυρου, κουβερτώνεται και ημερεύει/ με τη μελωδική γυναικεία και Πανάγια φωνή/ της καμπάνας σου, Χρυσοσκαλίτισσα!” το ποίημα “Παναγία Χρυσοσκαλίτισσα” του δασκάλου Μανόλη Κ. Κογχυλάκη. Από το βιβλίο του “Η Μονή Χρυσοσκαλίτισσας” - ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί για το μοναδικής ομορφιάς αυτό μοναστήρι που βρίσκεται στην νοτιοδυτική άκρη της Κρήτης και σαν βιγλάτορας του Λιβυκού και του Ιονίου Πελάγου.

Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα... Το αγαπημένο μου μοναστήρι! Μεγάλη ευλογία για μένα ότι το “γνώρισα” και το έζησα για πρώτη φορά πριν από 52 ολόκληρα χρόνια, το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου του 1971. Δούλευα στην αλωνιστική μηχανή Σελίνου εκείνο το καλοκαίρι -άλλη μεγάλη ιστορία αυτή- κι έμεινα σ’ ένα απ’ τα κελιά του για λίγες μέρες γιατί ο δυνατός αέρας που φυσούσε μας “απαγόρευε” ν’ αλωνεύουμε. Κι αν έχω να θυμάμαι για όλα όσα έζησα, και προπάντων για τα της γνωριμίας μου με τον για χρόνια πολλά μόνο μοναχό της Μονής τον π. Νεκτάριο Παπαδάκη και την μόνη μοναχή Θεοδότη. Δάσκαλο των Αχέρω (άχερα=άχυρα) με αποκαλούσε ο π. Νεκτάριος από τότε, όταν συναντιόμαστε ή επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά κι έτσι με σύστηνε. Σε φιλία ζωής είχε εξελιχθεί η γνωριμία μας. Στο πιο φωτεινό δωμάτιο της μνήμης οι αναμνήσεις μου, οι κουβέντες που κάναμε και γενικότερα οι επισκέψεις μου, τις περισσότερες φορές με άλλους. Την Πρωτομαγιά του 1999 η τελευταία μου επίσκεψη... «Ενας ξωμάχος απαγγέλει με μεγάλη φωνή και με άκρα ευλάβεια το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών”. Ο π. Νεκτάριος ενδεδυμένος στολή λευκή ανασύρει τη μυρωδιά του χωμάτου και της αρμύρας και τη μετουσιώνει σε ικεσία! Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου». Τα που έγραψα μεταξύ των άλλων στο κεφ. “Ενα ώρα λειτουργίας” στο κείμενό μου με τίτλο “Σαββατοκύριακο στην Χρυσοσκαλίτισσα (2)” στο δισέλιδο που είχαμε τότε με την Ευδοκία στα “Χ.ν.” με τίτλο “Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας”...

Ούτε ένα τετρασέλιδο δεν θα με έφτανε για να γράψω τα που θα ήθελα, ύστερα απ’ την “απρόβλεπτη” δίωρη περίπου επίσκεψή μου το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, 23 Ιουλίου στην Χρυσοσκαλίτισσα, ευκαιρίας δοθείσης, μιας που βρέθηκα το πρωί στις αγαπημένες μου Στροβλές, στο χωριό που ξεκίνησα τη δασκαλική μου διαδρομή, σ’ ένα μνημόσυνο. Για τούτο, για τ’ άλλο και το παράλλο... Για τη νέα εποχή που διανύει εδώ και μια δεκαετία το μοναστήρι, που μετρά 4 μοναχούς, με ηγούμενο τον μοναχό Αγαθάγγελο. Για την κουβέντα που έκανα με τον μοναχό Ευμένιο απ’ την οποία, μεταξύ των άλλων, επιβεβαίωσα αυτό που είχα ακούσει, ότι ο π. Νεκτάριος βρίσκεται εδώ και πολύν καιρό, σε άσχημη κατάσταση, σ’ έναν οίκο ευγηρίας, στο Ηράκλειο. Κι ότι μου φάνηκαν “χρυσά” και τα 98 σκαλιά του Μοναστηριού ενώ τα ανέβαινα, γιατί τ’ ανέβαινα -πίστευα- μαζί με τον π. Νεκτάριο, θα έγραφα. Κι ας λέει ο θρύλος ότι απ’ τα 98 μόνο το ένα είναι χρυσό, αλλά κι αυτό, κανείς δεν το βλέπει...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 

 ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Πανελλήνιο πένθος για τους δύο χειριστές του πυροσβεστικού αεροσκάφους, τον αποκορωνιώτικης καταγωγής Χρήστο Μουλά και τον Περικλή Στεφανίδη που βρήκαν τραγικό θάνατο στην Κάρυστο, στη μάχη με τις φλογές. Για να σώσουν τους άλλους!... Πάνδημη η κηδεία του πρώτου στο Γαβαλοχώρι σήμερα!... Αθάνατοι!

 ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΩ ΦΙΛΩ Πιστεύω τω φίλω - Πιστεύω τη φίλη... Παγκόσμια ημέρα φιλίας μεθαύριο 30 Ιουλίου και η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη δεν το ξεχνά. «Τον φίλο (τη φίλη) σαν τον αδελφό(-ή) να έχεις στην καρδιά σου/ γιατί ανήκει και αυτός(ή) στην οικογένειά σου», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Οι φίλοι(ες) οι αληθινοί(ες) στις μέρες μας σπανίζουν/ που της φιλίας το δεντρί μ’ αγάπη το ποτίζουν». Ένα απ’ τα ζητούμενα των ημερών μας και η φιλία;

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 28.7.2023) 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤA - ΣABBATO,26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ Παρασκευής σήμερα, του Αγίου Παντελεήμονα αύριο! Χρόνια πολλά και καλά, λοιπόν, στις και στους Παρασκευές και Παρασκευάδες, όπως και στους και στις Παντελήδες και Παντελίτσες. Και βέβαια στους κατοίκους των συνοικιών των Χανίων, της Αμπεριάς, του Μακρύ Τοίχου και του Κόκκινου Μετοχίου, που έχουν προστάτη τους τον Άγιο Παντελεήμονα, όπως και στους κατοίκους των χωριών του Νομού μας που έχουν πολιούχο τους είτε την Αγία Παρασκευή είτε τον Άγιο Παντελεήμονα. Των Καλυβών, της Ποταμίδας, των Κοντόπουλων, των Περιβολίων, των Σκαφιώτων (την Αγία Παρασκευή), του Φουρνέ, των Στροβλών, του Άι Κυρ Γιάννη, του Λούλου, του Κάτω Σταλού, της Σούγιας, της Αχατζικιάς, των Χουδαλιανών, του Μουζουρά τον Άγιο Παντελεήμονα.
Ιδιαίτερα στους Κανιανούς (γεια σου παπα – Χρήστο!) που γιορτάζουν στον περικαλλή δίκλιτο ναό τους σήμερα την Αγία Παρασκευή και αύριο τον Άγιο Παντελεήμονα.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ πιο αγαπημένους Αγίους της λαϊκής μας Ορθοδοξίας η Αγία Παρασκευή και ο Αγιος Παντελεήμονας. Πού θα πας να γιατρευτείς; Στην Αγία Παρασκευή, μας λέει ο λαός μας. Στην Αγία Παρασκευή “που ’χει ανώγεια και κατώγεια/ και σαράντα κομπολόγια”. Πού αλλού θα βρεις γιατρειά; Φυσικά από τον Αγιο Παντελεήμονα, τον πρώτο γιατρό του κόσμου.

“ΑΓΙΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ, πρώτε γιατρέ του κόσμου/ απού γιατρεύεις τσι πληγές και διασκορπάς τσοι πόνους…”. Η γητειά που έλεγε η μάνα μου, όταν κρυολογούσα, ενώ άλειβε τον λαιμό μου με λάδι. Τι θύμησες κι αυτές! Μα και τι θύμησες απ’ το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα, όταν πηγαίναμε με τα πόδια απ’ το Νίππος στην Κάινα!

“ΤΟΝ ΣΗΦΑΛΙΟ ξεχάσαμε, κανένας δε μιλάει/ κι αυτός σαν μπέης λιάζεται και μας περιγελάει”. Η τελευταία μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος ιερωμένος. Ωραίος!

“ΚΑΙ ΤΟ γελοίον έχει όρια πέραν των οποίων αποβαίνει συμπαθές”. Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, Θεού θέλοντος, θα δώσω το “παρών” σήμερα το πρωί στις 10 στο Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου (Ιδρυμα “Αγία Σοφία”) στην ανοιχτή ημερίδα με θέμα “Περιβάλλον και ΜΜΕ” που γίνεται στο πλαίσιο του προγράμματος του 4ου θερινού Σχολείου στην Περιβαλλοντική Δημοσιογραφία που άρχισε χθες. Αυτό δα έλειπε να λείψω…

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του τόμου “Κρήτη – Ελλάδα 1913 – 2013, 100 χρόνια Ένωση”, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από τα “Χανιώτικα νέα” και το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” μεθαύριο, Δευτέρα 28 Ιουλίου και ώρα 8 μ.μ., στον αύλειο χώρο του Ιδρύματος. Στον απόηχο της Επετείου των 100 χρόνων της Ενωσης του Νησιού μας με τη Μητέρα Ελλάδα. Για ένα μνημειώδες έργο που πρέπει να βρίσκεται στις βιβλιοθήκες των όπου γης Κρητικών πρόκειται. Η πρώτη, μετά λόγου γνώσεως κατάθεσή μου γι’ αυτό, έχοντάς το, εδώ και λίγες μέρες στα χέρια μου.

ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ο Αλέξανδρος αρρώστησε και για αρκετές μέρες είχε υψηλό πυρετό. Συνέχισε όμως να συσκέπτεται καθημερινά με τους στρατηγούς του και να κάνει θυσίες στους θεούς. Ωστόσο κάθε μέρα ένιωθε όλο και πιο αδύναμος και μεταφερόταν με φορείο, ώσπου δεν μπορούσε πια ούτε να μιλήσει. Οι στρατιώτες, που υποπτεύονταν ότι είχε ήδη πεθάνει, ζήτησαν να τον δουν και μπήκαν βίαια στο δωμάτιο όπου βρισκόταν. Εκεί τον είδαν σε κακή κατάσταση. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τους γνέφει, ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά του, καθώς ένας – ένας περνούσαν μπροστά του. Έτσι έσβησε σιγά – σιγά ο Αλέξανδρος. Όταν, λίγο πριν ξεψυχήσει, τον ρώτησαν ποιον αφήνει διάδοχό του, αυτός απάντησε: “Τον δυνατότερο, μόνο που μεγάλοι αγώνες θα γίνουν γι” αυτό πάνω στον τάφο μου”, προφητεύοντας τις συγκρούσεις των διαδόχων του. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Αχ Θε μου/ που δε σε είδα ποτέ μου,/ στέναζε συχνά πυκνά η νόνα μου η Κανέλλα/ πότε στον αργαλειό ισιάζοντας το υφάδι/ πότε στο λόγγο ζαλωμένη πουρναριές/ στ’ αμπέλι, στο περβόλι, στις ελιές και στη νεροτριβή·/ κι όταν κατάκοπη τα βράδια/ συνταύλιζε τα κούτσουρα στο τζάκι./ Μα εγώ που ολιγόπιστος/σ’ έψαχνα μάταια στον ουρανό/ σε είδα και σε άγγιξα ακέριο Θε μου/ στον άγιο μόχθο της·/ πώς ευωδιάζει σαν εκκλησιά το σπίτι/ όταν η μάνα μου απλώνει τα κιλίμια της”.
Το ποίημα “Νόνα” του Τάσου Γαλάτη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ(26.07.2014)

 

 

https://petaxta.blogspot.com/2014/07/blog-post_26.html?fbclid=IwAR0TtbpbavqKbJQtX3FSV1SA7qOX3R07pRG5-CgC40bn3BCgaTUcE25yx6Y

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ: ΣΙΜΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Ανάξιοι της όποιας θεϊκής χορηγίας οι σημερινοί άνθρωποι; Σιγά-σιγά κατατρώγουν τον πλανήτη, κατακρεουργούν τα ζωτικά του σημεία εξακολουθητικά έως ότου φτάσουν στο σημείο να τρώνε… “κάρβουνο”.

Δίχως πνοή, δίχως όσφρηση, απαλλαγμένοι από όλες τις αισθήσεις, δίχως χρώματα, δίχως όνειρα, μόνο η διαρκής λειτουργία αυτοματισμών του σαρκίου και μοναδική “έγνοια” να μετρούμε αριθμούς κι έτσι να κυλούν οι ώρες της ζωής, “κλικάροντας” και “σκρολάροντας” στις ζωές των “Άλλων”.

Ένας ιδιότυπος εγκλωβισμός που θεωρητικά τους δίνει τη ζωή στα χέρια αλλά ουσιαστικά τους κλέβει τις χαρές, αφήνοντάς τους μετέωρους μπροστά στις οθόνες μιας πλαστικοποιημένης ψεύτικης ζωής...!

...Κι ενώ θα “κοιμούμαστε”, θα λιγοστεύει το φως, θα απομακρύνονται τ’ άστρα, θα στενεύουν τα περιθώρια της σκέψης, θα βγαίνουν στον αφρό εκείνοι οι “Άλλοι” που θα συγκροτήσουν τα νέα δεδομένα μιας ζωής που “δεν θα ζήσουν” τα εγγόνια μας…

Ίσως -καλύτερα διατυπωμένο- μιας ζωής με αποστροφή για τη ζωή! Μιας ζωής μόνο κατ’ όνομα και με διαφορετική την τότε έννοιά της!

Ποια στ’ αλήθεια θα είναι η έννοια εκείνης της ζωής, ποιος μπορεί να φανταστεί;

Ίσως να μοιάζει με ένα ακόμη προϊόν κατασκευασμένο, μεταλλαγμένο που θα διαφημίζεται στις μελλοντικές υπεραγορές αλλά δεν θα έχει καμιά υφή! Ένα ανούσιο προϊόν που βεβαίως θα πωλείται από τους εμπόρους, τεμαχισμένο, χύμα ή σε πλαστική συσκευασία από τα τότε ανακυκλώσιμα υλικά!

Ένα προϊόν, αποτέλεσμα - κορύφωση ενός δράματος που τώρα βιώνουμε εν τη γενέσει του! Πόσο θα μας λυπούνται τότε κάποιοι από τους εναπομείναντες λίγους σοφούς! Πόσο θα μας οικτίρουν για τη μη αντίδρασή μας, την απάθειά μας μπροστά στον όλεθρο που συντελείται στην εποχή μας!

…To «ανάθεμα στους αίτιους» και το «κρίμα στον λαιμό τους» θα απαντάται και τότε ως λήμματα εκφράσεων χαμένων στη μετάφραση που ελάχιστοι θα γνωρίζουν... ως είθισται!!

 

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 26.7. 2023) 

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣΥΝΗΣ - ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ, ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ)

 

«Βουίζουν οι ιδέες γύρω απ’ το διάφανο μέτωπό του./ Ανασκάπτει τα θεμέλια των πραγμάτων/ κι υπομνηματίζει το μέλλον μ’ αρχαιότατο αλφάβητο./ Ξανακολλάει τις σπασμένες λέξεις σαν αγγεία παλιά/ και τις τοποθετεί πλάι στις καινούργιες./ Ενώνει τις γέφυρες που έκοψε η θύελλα/ κι η πίστη του βγάζει ξανά το ουράνιο τόξο./ Και το καλό και το κακό του ίδιου δέντρου είν’ οπώρες/ κι ως τα γυρίσματα των εποχών τα καρτερεί. [...]/ Ποιητής είναι, σοφός, αυστηρός προφήτης ή άγιος;/ Είναι το φως του κόσμου και το άλας της γης./ Οι ορισμοί δεν τον χωρούν. Είναι Δάσκαλος». Δυο αποσπάσματα (η αρχή και το τέλος) απ’ το ποίημα “Ιδού αυτός” του Κώστα Καλαπανίδα. Το πρώτο ποίημα της τρίτη ποιητικής του συλλογής “Κύριε Δάσκαλε”, που κυκλοφορήθηκε το 1978. Καταφεύγω συχνά σ’ αυτήν. Δασκαλοσύνης ανάγνωσμα! Δασκαλοσύνης αναγνώσματα, όμως, κι όλα χωρίς καμιά εξαίρεση τα βιβλία ποιητικά και πεζά του καλού μου φίλου που θα κοντεύουν τα 60 και καταλαμβάνουν ένα ολόκληρο ράφι στη βιβλιοθήκη μου.

“Ανθολογία Β’ (Από τα ποιήματα 2011-2022)” ο τίτλος του τελευταίου, 378 (!) σελίδων βιβλίου του Κώστα Καλαπανίδα που εκδόθηκε πρόσφατα, όπως όλα τα τελευταία βιβλία του άλλωστε απ’ τις εκδόσεις “ΠΑΣΣΑΡΗ”. «Τελευταίο μάθημα» (2013), «Μικρές ιστορίες» (2016), «Μέτρον εαυτού» (2016), «Είπε ο δάσκαλος» (2017), «Έφηβος» (2017), «Εκκρεμές» (2017), «Απουσιολόγιο Β’» (2018), «Αντίστιξη» (2018), «Προτίμηση ίσκιου» (2019), «Ξωκλήσια ξεκλείδωτα» (2021) οι τίτλοι των 11 συλλογών της «Ανθολλογίας Β’». «Ικανοποιούμαι να πιστεύω ότι με τα ποιήματά μου κατέθεσα ειλικρινή μαρτυρία για την εποχή μου, ότι καλλιέργησα όσο μπόρεσα την ελληνική γλώσσα, ότι έδωσα μορφωτικό και εκπαιδευτικό υλικό για τα Ελληνόπουλα, καθώς και αισθητική και πνευματική απόλαυση στους φίλους (μου) της Ποίησης», γράφει μεταξύ των άλλων στον πρόλογο του που έχει τίτλο “Εισαγωγικός λόγος”.

Ο Κώστας Καλαπανίδας γεννήθηκε στην Παλαιοκαρυά Τρικάλων το 1935. Είναι συνταξιούχος σχολικός σύμβουλος, ένας από τους συγγραφείς των βιβλίων “Η γλώσσα μου”, καθώς και δύο σειρών γλωσσικών βιβλίων για τους παλιννοστούντες και για τα Ελληνόπουλα των αγγλόφωνων χωρών. Βιβλίο του ιστορίας, βραβεύτηκε απ’ το ΥΠΕΠΘ και διδάχτηκε για 8 χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Το κύριο συγγραφικό του έργο όμως είναι η ποίηση. Από τις ποιητικές του συλλογές “Ο Σταύρος, ο μηχανικός της οδού Καλλιρόης”, έλαβε το Β’ βραβείο “Μάρκου Αυγέρη”. Το “Κύριε δάσκαλε” το Α’ Βραβείο “Κηφισείων”. Πήρε επίσης δυο πρώτα βραβεία της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς για τις συλλογές παιδικών ποιημάτων “Κουβέντα με τ’ αστέρια” και “Μ’ αλογάκι φτερωτό”. Εβδομήντα ποιήματα από τις τρεις συλλογές για παιδιά μελοποιήθηκαν από τους συνθέτες Νικηφόρο Ρώτα, Δίωνα Αρύβα, Σπύρο Θεοδώρου κ.ά., οχτώ πέρασαν στα βιβλία του δημοτικού σχολείου και η παιδική ποίησή του, συνολικά, διδάσκεται στα πανεπιστημιακά παιδαγωγικά τμήματα. Σημαντικό θεωρείται το βιβλίο του “Ροδιά: τρία επώνυμα, ένα χωριό που εκδόθηκε με την χορηγία του π. Πολιτισμού” (Πηγή: βιβλιοnet).

Μια ζωή στην υπηρεσία της Δασκαλοσύνης ο Κώστας Καλαπανίδας. Στη Δασκαλοσύνη της Ποίησης και στην Ποίηση της Δασκαλοσύνης… “Ξεδείκλωτα ξωκλήσια” τα ποιήματά του!

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ  Φταίει η Κλιματική Αλλαγή… Φταίει ο Στρατηγός Άνεμος… Φταίει ο Καύσωνας. Φταίνε οι εμπρηστές… Φταίει ο Θεός που μας μισεί… Φταίει η Κυβέρνηση… Φταίει η Αντιπολίτευση… Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, για να θυμηθώ για δεύτερη φορά τον Ποιητή των “Μοιραίων”. Πάντως οι Τούρκοι δεν φταίνε, όπως λέγαμε πριν από 40 χρόνια. Το μόνο σίγουρο. Ωστόσο, οι πυρκαγιές επιμένουν να μας απειλούν, ακόμα κι όταν φαίνεται να τις έχουμε νικήσει… Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ Και σήμερα για τις πυρκαγιές οι μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Μ’ ένα μεγάλο “γιατί;” η πρώτη: «Χιλιάδες στρέμματα γιατί στάχτη γινήκαν πάλι;/ Οι πυρκαγιές προκάλεσαν καταστροφή μεγάλη», μας λέει. Για ν’ απονείμει τα “εύσημα” στη δεύτερη: «Οι πυροσβέστες ήρωες με τη φωτιά τα βάζουν,/ με θάρρος κι αυταπάρνηση, καθόλου δεν δειλιάζουν», γράφει. «Το καλοκαίρι πυρκαγιές, πλημμύρες τον Γενάρη,/ της χώρας τα προβλήματα ποιος θα τα κουμαντάρει;» Μετέωρο εντελώς το ερωτηματικό στην τρίτη…

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική/ μη παρακαλώ σας μη/ μη λησμονάτε τη χώρα μου […] Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό/ τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό/ τους παλιούς μου φίλους καλώ/ με φοβέρες και αίματα». Για να τονωθούν οι μνήμες, οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη από το “Άξιον εστί”. Επί τη συμπληρώσει χθες 49 χρόνων απ’ την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών… 

 

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 25.7.2023)  

https://www.haniotika-nea.gr/mia-zoi-stin-ypiresia-tis-daskalosynis/

 

 

ΧΡΥΣΑ

 ΣΑΛΗΣ... ΧΕΛΙΔΟΝΑΚΗΣ

 Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

 

Μία σπάνια φωτογραφία του Σαλή από το 1960 δίπλα σε ένα άρρωστο παιδί στο νοσοκομείο. Δημοσιεύτηκε στο “Χανιά Παλιές Φωτογραφίες – Hania Old Photos”

 Αν ρωτούσες τους παλιούς Χανιώτες ποιο είναι το επίθετό του, οι περισσότεροι δεν θα ήξεραν να απαντήσουν. Ολοι Σαλή τον φώναζαν, το μαύρο βαρκάρη που δεν ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να παίρνει ψυχές μα για να δίνει την ψυχή του.

Γρήγορα ξεχάστηκε η σουδανική καταγωγή. Χελιδονάκης στα χαρτιά. Ταιριαστό πολύ . Σαν φτερούγες πουλιού άνοιγε τα χέρια του για να τραβάει τα κουπιά και να μεταφέρει ανθρώπους και αποσκευές. Σαν πουλί πέταγε να αφήσει έξω από την πόρτα των φτωχών τρόφιμα και χρειαζούμενα, με το πενιχρό μεροκάματο αγορασμένα. Στο προσκεφάλι των αρρώστων, καραούλι ΄στα μαγαζιά να συμπληρώσει το ποσό αν δεν έφτανε. Οι μανάδες ποτέ δεν είπαν «αν δεν είσαι καλό παιδί θα σε φάει ο Αράπης». Ισα ίσα. «Αν είσαι καλό παιδί, θα σου γνωρίσω τον Σαλή για να δεις πως κάτω από το μαύρο δέρμα χτυπάει άσπρη καρδιά».

Ισως να υπάρχουν και σε άλλες πόλεις εμβληματικά πρόσωπα. Μα για τα Χανιά ο Σαλής ήταν το Imagine του Λένον, τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Πριν σβήσει στα χώματα της αποδημίας καθόταν μια μέρα και έκανε ταμείο. Αγάπη έδωσε, αγάπη πήρε. Αποστολή εξετελέσθη και ευτυχής έκλεισε τα μάτια.

Άνοιξέ τα ξανά, Σαλή. Έγινες ντοκιμαντέρ και παράσταση, τώρα γίνε χελιδόνι και πέτα μέχρι τη Χρυσή Ακτή. Δες αν ισχύουν εκείνες οι απαίσιες φήμες για τις κούκλες ιθαγενών κάτω απ’ τις ομπρέλες. Αυτά τα γίβεντα, κάποιοι τα λένε καινοτομία. Να προσελκύσουν κόσμο, να βγάλουν χρήμα. Να ξεπουλήσουν στου τουρισμού την ανοχή ό,τι εσύ έκανες για να σε θυμούνται. Τρέξε σαν χελιδόνι, Σαλή. Κέρνα από μια τσικουδιά τους λουόμενους, εκτός από τον ιδιοκτήτη. Αυτουνού πες του να μπει στη θάλασσα. Έχει πολύ νερό για να ξεπλύνει την ντροπή.

Αναδημοσίευση από: podemos.gr

ΠΗΓΗ (https://www.pancreta.gr/voices.php?p=31650 )

ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 

 

Σπουδάζοντας

τη γεωγραφία του κορμιού της,

έτσι όπως έκανε ηλιοθεραπεία,

φαντάστηκε το καλοκαίρι γυμνό,

μπροστά στα μάτια του:

Στους κόκκους της ξανθιάς άμμου,

που είχαν κατασκηνώσει

στις όρθιες πατούσες της.

Στην εστία της φωτιάς

που σιγόκαιγε

στα μισάνοιχτα σκέλη της.

Στο τρέμουλο της σταγόνας

που άχνιζε

στο αυλάκι του στήθους της.

Το τσουλούφι της αθωότητας,

που ανέμιζε στο καθάριο της μέτωπο,

έκανε, ωστόσο, λόγο

για μια παντοτινή άνοιξη.


ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ("ΌΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ", ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΧΑΝΙΑ, 2013)

 https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid07CGoQJTBTQESHyU8JQtAk25nDxG2BT3SF2xsbehJCuTnb19wKAEx3viS6vLVnetxl?comment_id=590809270186537&notif_id=1690090010962032&notif_t=feed_comment&ref=notif

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΜΑΡΙΑ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗ - ΝΤΟΥΖΑ 

ΤΡΙΑ ΣΥΝ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

 

 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

 

Τρία συν ένα ποιήματα της, και, καλής μου φίλης, ξεχωριστής πνευματικής δημιουργού και τόπου μας, Μαρίας Βογιατζάκη - Ντούζα στον σημερινό Παιδότοπο. Σχετικά με τον Ιούλιο, διανθισμένα με τέσσερα “Ιουλιανά” εικονοποιήματα, τα πρώτα, αυτοβιογραφικό το τελευταίο. Τιμή μου και χαρά μου η φιλοξενία, γι’ άλλη μια φορά σ’ αυτή την σελίδα που απευθύνεται και σε όλους που αισθάνονται παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας κάποιων απ’ τα υπέροχα έργα της που είναι-όπως όλα τα δημιουργήματα της άλλωστε- προϊόντα σοφίας και έχουν κύρια χαρακτηριστικά τους την απλότητα και την αμεσότητα. Και στην έκδοση των δύο έτοιμων, όπως λες, βιβλίων σου με το καλό, Μαρία!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος

 

 

 

 

 

Κάποιους Ιούλιους μακρινούς...

Ανασκαλίζω ανάμνησες στου νου μου το συρτάρι,

π' ακόμα δεν κατάφερε ο χρόνος να μου πάρει

Έγιν' αιτία κι αφορμή το πρώτο τζιτζικάκι,

που φώναξε τραγουδιστά "ήρθε καλοκαιράκι"

Αυτό μου ξαναθύμισε τα παιδικά μου χρόνια,

τότε που δεν το ήξερα, πως δε θα ζει αιώνια

Δεν ήξερα "το κύκνειο το άσμα" του, πως λέει,

ούτε πως αποχαιρετά κι αιτία έχει να κλαίει

Γιατί αν το γνώριζα, ΠΟΤΕ δε θα το κυνηγούσα,

ούτε τα διάφανα φτερά δε θα του τα στερούσα

Μα τότε, τα παιχνίδια μας ήτανε μετρημένα

και τα τζιτζίκια γίνονταν θύματα τα καημένα

Ψυχούλα αν έχουν και γρικούν, συγνώμη τους ζητάω

και τη γενιά τους-όσο ζω-πάντοτε θ' αγαπάω

Θυμάμαι, πως πολλές βραδιές, που η ζέστη ήταν μεγάλη,

συνέχιζαν να τραγουδούν κι ας βγήκε το φεγγάρι

Τα γειτονόπουλα κι εγώ, στήναμε μια αυλαία

εις του σπιτιού μου την αυλή και νιώθαμε σπουδαία

Παράσταση θα δίναμε,-νομίζαμε-μεγάλη

κι ας ήτανε οι θεατές μόνο δυο-τρεις μεγάλοι

Τη μουσική επένδυση έκαναν τα τζιτζίκια

κι εμείς απολαμβάναμε όλα τα συχαρίκια

Αυτά τα λίγα και απλά, συγκίνηση μου φέρνουν

κι όλο το βάρος της ζωής, από τους ώμους παίρνουν

Και τώρα το τραγούδι τους ,με την ψυχή μου σμίγει

και μου θυμίζει "η ζωή πρόσκαιρη είν' και λήγει"

Ο Άγιος Παντελεήμονας

 

 

Χριστιανός μα και γιατρός ήταν ο Παντελέων

και με την πίστη στον Χριστό ήταν θεράπων νέων

και γέρων ασθενών, φτωχών, μικρών, μεγάλων,

χωρίς ποτέ του χρήματα να πάρει ή να ζητήσει

και πάντα εθεράπευε με τη μεγάλη πίστη,

που είχε στον Δημιουργό Πατέρα και Θεό του,

πίστη που τον οδήγησε σε αποκεφαλισμό του,

ύστερα από μαρτύρια αμέτρητα, μεγάλα,

μα απ' το λαιμό του έτρεξε αντί για αίμα, γάλα

Το ότι εθεράπευσε τυφλό, έγινε αιτία

να οργιστεί ο βασιλιάς γι' αυτή τη θεραπεία

Του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη στον Θεό του

κι η άρνησή του έφερε αποκεφαλισμό του

Φωνή ουράνια ακούστηκε, π' έλεγε τ' όνομά του

και το σπαθί του δήμιου ελύγισε μπροστά του

Εκούσια παραδόθηκε σε μαρτυρίου θέση

και καρποφόρησε η ελιά, όπου τον είχαν δέσει

"Πάντα ελεήμων" ήτανε, σε όσους του ζητούσαν

τη γιατρειά και το ψωμί κι όλοι τον αγαπούσαν

Οι αρτοποιοί τον έκαναν προστάτη Άγιο τους

και σ' όσους υποφέρουνε είναι το γιατρικό τους

Είθε ν' ακουστούν τα λόγια της δικής μας προσευχής

και γιατρειά να μας χαρίζει σώματος τε και ψυχής

Παγκόσμια Ημέρα Φιλίας

(30 Ιουλίου)

Όταν μας ρίχνει η ζωή ,στους ώμους ένα βάρος,

στέλνει τους φίλους ο Θεός, για να μας δίνουν θάρρος

Γιατί ο φίλος ο καλός, είναι πάντα κοντά μας,

λυπάται με τον πόνο μας, χαίρεται στη χαρά μας

Είναι λιμάνι απάνεμο, στήριγμα και παρέα,

της μοναξιάς το γιατρικό,παρηγοριά ωραία

Ποτέ ο φίλος ο καλός στα δύσκολα δε φεύγει

και πάντα είναι έτοιμος ,για να σε προστατεύει

Τέτοια φιλία αν θα βρεις, ποτέ μην την αφήσεις,

μόνο κοντά σου φρόντισε, πάντα να την κρατήσεις

Κι εγώ έχω φίλους όμορφους, λίγους αλλά καλούς,

που για να είναι πλάι μου, δεν θέλουν οβολούς

Είτε κοντά μου βρίσκονται ή σε τόπο μακρινό,

σαν τ' αστέρια πάντοτε φέγγουν στον ουρανό

Νοιώθω το χέρι μου κρατούν, μου κάνουν συντροφιά

και αυτή είναι της φιλίας όλη η ομορφιά

Φίλοι που μας βρεθήκανε και σε χαρά και λύπη,

έδωσαν χρώμα στη ζωή, σαν ανθισμένοι κήποι

Κι αν η φιλία των λαών, σε πρώτο πλάνο μπαίνει,

πόλεμοι δεν θα γίνονται ποτέ στην οικουμένη

Το βιογραφικό μου

Σ' ένα χωριό γεννήθηκα, στης Κίσσαμος τα μέρη,

π' είναι μικρό, μα όμορφο χειμώνα-καλοκαίρι

Βουλγάρω τ' ονομάζουνε και στο Δημοτικό του,

τα πρώτα γράμματα έμαθα

κι είχα γονείς περήφανους ,του μόχθου και του κόπου

Πέρασα Φιλοσοφική, στων Αθηνών την πόλη

και όταν αποφοίτησα, στη Χίο διορίστηκα

κι οι μαθητές μου ακόμα εκεί, μ' αναστορούνται όλοι

Ύστερα ήρθα στα Χανιά, για αρκετά χρονάκια,

μια κόρη μου 'δωσε ο Θεός κι εγγόνια διδυμάκια

Μου έδωσε κι ένα γαμπρό πολύ αγαπημένο,

ευγενικό, εργατικό και καλαναθραμμένο

Το γράψιμο μού άρεσε απ' τα φοιτητικά μου

και έχω δύο συλλογές-ανέκδοτες-κοντά μου

Όταν το ταίρι μου έχασα, τα συναισθήματα μου,

τα 'γραφα όλα συνεχώς, εις τα ποιήματα μου

Μα είναι και οι στίχοι μου, οι μελοποιημένοι

-μπαλάντες- περισσότερο, για χάρη του γραμμένοι

Μια "Συλλογή Ποιητική", στόχος μου να εκδώσω

κι "Εμμετρο Αγιολόγιο", π' έτοιμο ήδη το 'χω

Ως μέλος της"ογοτεχνικής Παρέας των Χανίων"

και των "Πνευματικών Δημιουργών", για χρόνια διανύω

Βραβεία σε διαγωνισμούς, έχω πολλά παρμένα,

μα το βραβείο της γιαγιάς, με συναρπάζει εμένα.

Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα

Φιλόλογος

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 22.7.2023) 

 

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid02f7bpNEYJ4sKkxAwCrB4aiq2XGeerEG894in7acKmAwtbwxobbc6jHsAdJtkhhL6jl