ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ

Έκλαιγε την παραμονή της γιορτής του, 

ώρα δειλινού,

ο Άγιος Παντελεήμονας,

ο πρώτος γιατρός του κόσμου 

που θεραπεύει τις πληγές, 

και διασκορπά τους πόνους, 

και δεν είχε σταματημό.

(Είχε λείψει για μια ώρα 

στο αμπέλι του το μεσημέρι-

να κόψει ένα καλάθι σταφύλια 

για το πανηγύρι του πήγε-

πού να φανταστεί ότι ένα γειτονόπουλό του,

που έπασχε από μια σπάνια αρρώστια,

θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή-

τι δεν ήταν ένας γιατρός

για να του κάνει μια ένεση). 

Δεν φταις εσύ, παιδί μου, 

δεν μπορείς να τα προβλέπεις 

και να τα προλαβαίνεις όλα, 

σου το έχω πει πολλές φορές, 

τον παρηγορούσε η μάνα του, 

η Αγία Ευβούλη,

που  ήταν δίπλα του στο τέμπλο.

Αδικαιολόγητος...  αδικαιολόγητος... αδικαιολόγητος… 

επαναλάμβανε κι έκλαιγε γοερά ο Άγιος. 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

("ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ",   2020)

 

 https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid02D2pwYTzGXXsgDqWtXKP9eobyLcvF6FRFw7P282SAG35Tr8ymmFz12Q6dLJgtgTmAl?comment_id=980620983248368&notif_id=1690692662432278&notif_t=feed_comment&ref=notif