ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Χαρά στους δασκάλους που έχουν τέτοια παιδιά, σκέφτομαι πολλές φορές. Μα και χαρά στα παιδιά που έχουν τέτοιους δασκάλους.

 ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Χάριν των παιδιών...

Είμαστε αυτό που θυμούμαστε. Υπάρχουν ακόμα δάσκαλοι που αντέχουν τέτοιας λογής ορισμούς από τους μαθητές τους. Δάσκαλοι με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο, όπως ο Στρατής Γιαννετάκης, ο Βασίλης Ιγγλεζάκης, ο Γιάννης Δοξάκης, για ν’ αναφερθώ σε τρεις παλιούς... Μα και όπως οι σημερινοί δάσκαλοι του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων, για παράδειγμα, που συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν τη ρήση που λέει ότι 'δεν αποπαίδισεν ο κλάδος'... 'Αναστορούμαι τα παλιά με μια καλή παρέα'... ο τίτλος της γιορτής λήξης του εν λόγω Σχολείου για τη φετινή σχολική χρονιά που έγινε την προπερασμένη Τετάρτη 13 Ιουνίου. Μέλος της καλής αυτής παρέας (γονείς, αδέλφια, παππούδες, γιαγιάδες, λοιποί συγγενείς, γείτονες και φίλοι των παιδιών) ως πρώην (για μια οκταετία) διευθυντής του Σχολείου κι ελόγου μου. Αναστορούμαι τα παλιά... Αυτά που έζησα από το 1997 μέχρι το 2005 με τα παιδιά, τους γονείς και τους δασκάλους. Κυρίως όμως, αυτά που διαδραματίζονται επί της αυλής, που είχε ξετρουλιάξει από κόσμο αναστορούμαι. Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη της κρητικής παράδοσης, τυλιγμένη... Ο Κλήδονας, τα τρυγοπατήματα, το ρακοκάζανο, ο κρητικός γάμος... Κρήτη μου όμορφο νησί, Μεσ’ στου Μαγιού τις Μυρωδιές, ο Ερωτόκριτος. Τα παιδιά αναβιώνουν τα ήθη και τα έθιμα. Τα παιδιά τραγουδούν ριζίτικα. Τα παιδιά χορεύουν κρητικούς χορούς... Χαράς στους δασκάλους που έχουν τέτοια παιδιά, σκέφτομαι πολλές φορές. Μα και χαράς στα παιδιά που έχουν τέτοιους δασκάλους. Οπως την Αγγελική (τη διευθύντρια), την Τόνια που σηκώνει, όπως πάντα, το κύριο βάρος και τους άλλους... Που επίσης χάριν των παιδιών υπάρχουν…

Ο μπαρμπα - Νικολάκης

Πόσα χρόνια πέρασαν/ κι άσπρισα και γέρασα/ πάνω στα ψηλώματα/ βόσκοντας τα πρόβατα./ Σε τρανές ανηφοριές/ σαν κοτσύφι χύθηκα/ κι έπεσα σε ρεματιές και λαγοκοιμήθηκα./ Είδα τ’ άστρι στο βουνό/ που το λένε αυγερινό/ και στη σκοτεινή βραδιά/ χόρτασα την ξαστεριά'. Τούτοι οι στίχοι από ένα παλιό ποίημα με τίτλο 'Ο γεροβοσκός', μου ’ρθαν στον νου με το που έμαθα τις προάλλες ότι ο συγχωριανός μου, ο αγαπητός σε όλους τους Νιππιανούς Καπαρδονικολάκης, έφυγε, πλήρης ημερών, μέσα στην αγάπη των δικών του, της γυναίκας του, των παιδιών, των εγγονιών και των δισέγγονών του, για το Απάνω, το Επουράνιο Νίππος. Κι αμέσως μετά κάποιοι άλλοι στίχοι του ίδιου ποιητή, του Ζαχαρία Παπαντωνίου, απ’ το ποίημά του 'Η προσευχή του ταπεινού', ελάχιστα παραφρασμένος ο τελευταίος: 'Δεν έχω δόξα. Είναι ήσυχα τα έργα που έχω πράξει/ άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει. Εδωσα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι/ Με τους ζευγάδες ήμουνα που γύριζαν το βράδυ'. Τον θυμούμαι από μικρό παιδί τον μπαρμπα-Νικολάκη. Τον θυμούμαι στην Γρεν-Ελέ τις καλοκαιριάτικες νύχτες, που έμοιαζε ο ουρανός σαν αναποδογυρισμένη πολιτεία να κουβεντιάζει με τ’ άστρα βόσκοντας τα πρόβατά του. Τον θυμούμαι να πηγαίνει κάθε χρόνο την Πρωτοχρονιά, έχοντας φορτωμένα στον γάιδαρο τα ζυγάλετρα, με τις αγελάδες του για ζευγάρισμα, γιατί, λέει, ο Αγιος Βασίλης ήταν ζευγάς. Τον θυμούμαι μέχρι πριν από λίγα χρόνια να κάθεται στο πεζούλι του Αγιού Πνευμάτου, την παραμονή της χάρης του, ακουμπώντας στην μπαστούνα του (φωτ.) και ν’ αναστοράται περαζούμενους καιρούς. Ολοι οι χωριανοί τον θυμούμαστε τον μπαρμπα-Νικολάκη. Σαν ένα ριζιμιό χαράκι του Κάντουνα, σαν μια καλίσκιωτη και πολύκαρπη ελιά της Πεζουλουρές, σαν ένα φιλόξενο για ζώα και ανθρώπους πλάτανο του Αϊ-Γιάννη της Γράσας.  Δεμένο με τη βροχή, τον ήλιο και το φεγγάρι, τα πρόσωπα και τα πράγματα του τόπου μας... Θα μπορούσε να μου πει κανείς ότι δεν είναι δα και σπουδαίος άνθρωπος ο μπαρμπα-Νικολάκης. Οτι δεν τελείωσε καν το Δημοτικό, ότι δεν έκανε τίποτα το σημαντικό στη ζωή του, ότι δεν τον ξέρει κανείς πέραν απ’ τους συγγενείς και τους χωριανούς του κι άλλα παρόμοια. Διαφωνώ πλήρως. Ηταν σπουδαίος άνθρωπος ο μπαρμπα-Νικολάκης. Ηξερε να διαβάζει όσο λίγοι το βιβλίο της φύσης, ήταν όσο λίγοι φίλος των ζώων και των φυτών, αγαπούσε όσο λίγοι τον Θεό και τους ανθρώπους, δούλεψε όσο λίγοι το χρονοκάματό του δημιουργώντας μια υποδειγματική οικογένεια και επιβεβαίωσε όσο λίγοι με την απλότητά του τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία...

Μια σκάλα για τη Ραφαέλα

'Θα γίνουμε όλοι μια σκάλα, ώστε ανεβαίνοντας να φτάσει η Ραφαέλα μας ψηλά, εκεί που είναι η θέση της ή θα αφήσουμε ένα παιδί αβοήθητο, επειδή η οικογένεια αδυνατεί;'. Το βασικό ερώτημα που βάζει στην επιστολή που μου έστειλε, προ ημερών, η και καλή μου φίλη απ’ τα παλιά, διευθύντρια του 14ου Δημ. Σχ. Χανίων Παυλίνα Δούμου, εκπροσωπώντας και τη σχολική κοινότητα και στην οποία αναφέρεται στην περίπτωση μιας μαθήτριας που έμεινε ανάπηρη παίζοντας στο τραμπολίνο. Δημοσιεύουμε ολόκληρη την επιστολή, χωρίς κανένα σχόλιο εκ μέρους μου. Τα λέει τόσο καλά η Παυλίνα, άλλωστε.
'Στις 26 Ιουνίου 2011, λίγες μέρες μετά το κλείσιμο του σχολείου, συνέβη ένα τραγικό γεγονός. Η μαθήτριά μας, της Γ’ τάξης, Κυρικλάκη Ραφαέλα, παίζοντας στο τραμπολίνο έμεινε ανάπηρη και ενώ έφυγε από το σχολείο τρέχοντας, επέστρεψε σε αναπηρικό καροτσάκι. Από τότε μέχρι σήμερα δίνει μια προσωπική μάχη όχι μόνο επιβίωσης, αλλά και αναγέννησης. Κάθε μέρα αγωνίζεται, ώστε να παρακολουθεί ισάξια με τα άλλα παιδιά τα μαθήματά της στον χώρο του σχολείου.
Η ιατρική γνωμάτευση μιλάει για βαριά τετραπάρεση και πρόβλημα έντονης σπαστικότητας όλων των άκρων, η οποία εμποδίζει πολύ την καθημερινότητά της.
Το στάδιο θεραπείας σε τοπικό επίπεδο έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Η επόμενη ενδεδειγμένη ιατρική λύση είναι η μετακίνηση της μικρής Ραφαέλας σε εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης και θεραπείας στην Ελβετία, ώστε με μια πιο στοχευμένη παρέμβαση να επιτευχθεί η μέγιστη αυτονομία, εξασκώντας με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τις εναπομείνασες μυϊκές λειτουργίες της.
Η μετάβασή της στο εξωτερικό, με βάση τον οικογενειακό προϋπολογισμό είναι απαγορευτική. Στο σημείο αυτό αναλαμβάνει δράση η συλλογική ευαισθητοποίηση και ομαδική προσπάθεια.
Η οικονομική στήριξη ανεξαρτήτως ποσού, δίνει ενίσχυση στα βήματα της Ραφαέλας και μας κάνει περήφανους όλους για τα δεδομένα της ζωής. Οφείλουμε να στηρίξουμε το όνειρο και την ελπίδα του παιδιού, γιατί πιστεύουμε στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Γιατί, παρόλο που δεν είναι δασκάλα, μας δίνει κάθε μέρα μάθημα αγώνα, προσπάθειας, θάρρους κι εργατικότητας.
Η πρωτοβουλία μας δεν έχει μόνο την έννοια της συλλογής χρημάτων. Εχει την έννοια να δοκιμάσουμε την αντανάκλαση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αυταπόδεικτης συνανθρώπινης συνεισφοράς.
Θα γίνουμε όλοι μια σκάλα, ώστε ανεβαίνοντας να φτάσει η Ραφαέλα μας ψηλά, εκεί που είναι η θέση της ή θα αφήσουμε ένα παιδί αβοήθητο, επειδή η οικογένεια αδυνατεί;
Για τον σκοπό αυτό έχουν ανοιχτεί οι παρακάτω λογαριασμοί:
Αρ. λογαριασμού: 0084443-51-01-3 στη FBBank
Αρ. λογαριασμού: 5758-057119-100 στην Τράπεζα Πειραιώς
Αρ. λογαριασμού: 172 01 021090 05 EUR στην ATEbank.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων'.

Χανιώτικα νέα (25-06-2012)