ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια!
Ενα βιβλίο για τους Μύθους Ιεράπετρας κι ένα για για το Παιδοχώρι Αποκορώνου

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια(1)

'Η γενέθλια γη χαράζει αδρά την πορεία του καθενός μας μέσα στον χρόνο, υφαίνοντας έτσι το νήμα της ζωής μας. Γι’ αυτό οφείλομε να την έχομε συνεχώς στα κατάβαθα του νου, της καρδιάς και της ψυχής μας γιατί αυτή μας ανάστησε στη ζωή και αυτή μας ‘εξέθρεψε’ εξ απαλών ονύχων και μας απέδωσε στην κοινωνία'.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα κινούμενος, κατά δήλωσή του, ο επιτ. σχολικός σύμβουλος, καταξιωμένος συγγραφέας Γιάννης Χρηστάκης, γνωστός στους αναγνώστες της εφημερίδας μας απ’ τις συνεργασίες του και ειδικότερα στη δασκαλική οικογένεια του Νομού μας (υπηρέτησε για μια τετραετία ως σχολικός σύμβουλος) δεν έκαμε τίποτε άλλο απ’ το να εκπληρώσει το χρέος του γράφοντας ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερα επιμελημένο, 256 σελίδων, μεγάλου σχήματος βιβλίο για το χωριό του τους Μύθους (τη Μίνθη) Ιεράπετρας. Δεν είναι, βέβαια, ο πρώτος και σίγουρα ούτε ο τελευταίος που βγάζει βιβλίο για την πατρίδα των παιδικών του χρόνων, ο Γιάννης Χρηστάκης. Πολλοί πάμπολλοι είναι εκείνοι που έχουν νιώσει αυτή την ανάγκη και την έχουν ικανοποιήσει, ο καθένας κατά δύναμη. Αλλη η χρειαζούμενη αρματωσιά του ενός, άλλη του άλλου, άλλη του παράλλου. Κι αλλιώς αντιλαμβάνεται το χρέος του ο καθένας.
Το περί ου ο λόγος βιβλίο του Γιάννη Χρηστάκη, το 23ο κατά σειρά βιβλίο του, είναι απ’ αυτά που ξεχωρίζουν. Απ’ αυτά που διαβάζονται με ενδιαφέρον όχι μόνο από εκείνους που κατ’ αρχήν απευθύνονται στους Μυθιανούς στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά από όλους. Σαν ένα ταξίδι στη μη με 'λησμόνει ηλικία' των παιδικών χρόνων, σαν μια γνωριμία ενός  μικρού, μα και μεγάλου τόπου ταυτόχρονα, σε βάθος χρόνου, σαν ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές τα πρόσωπα των πραγμάτων και τα πράγματα των προσώπων, όταν δεν πρωταγωνιστούν τα ίδια τα πρόσωπα και τα ίδια τα πράγματα... 'Αισθάνομαι τώρα τη συνείδησή μου ελαφρά, που έβγαλα μια υποχρέωση από πάνω μου, αλλά και ικανοποιημένος, που άφησα στους σημερινούς και κληροδότησα στους ερχόμενους συγχωριανούς μου τα ιστορικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου, όσα δηλαδή συνέβηκαν τον καιρό που θυμούμαι και όσα θυμούνταν εκείνοι που με τις εμπειρίες τους μ’ έκαμαν κοινωνό των δικών τους βιωμάτων, αλλά και όσα βρήκα και αποθησαύρισα μέσα από τις πηγές, τα οποία καταχωρίσθηκαν σ’ αυτή την εργασία', γράφει, μεταξύ των άλλων, στον επίλογο του βιβλίου του ο συγγραφέας. Δεν έγραψες το βιβλίο αυτό μόνο για τους συγχωριανούς σου, Γιάννη, για όλους μας το έγραψες! Και για να μας θυμίζεις τη δική μας υποχρέωση...


Πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια(2)

Στην πατρίδα των παιδικών της χρόνων επιστρέφει, μέσα απ’ τις σελίδες του επίσης ξεχωριστού και ιδιαίτερα επιμελημένου βιβλίου της, ενός βιβλίου 300 σελίδων, μεγάλου σχήματος, 'Το Παϊδοχώρι: το χωριό της ρίζας μας', η συντ. δασκάλα Ειρήνη Ηρ. Χαβρεδάκη - Μαστοράκη. Στη μεγάλη οικογένεια των Χαβρέδων, που έχουν τη ρίζα τους στο Παϊδοχώρι, αναφέρεται η συγγραφέας. 'Η ιστορία και η καθημερινότητα μιας οικογένειας του Αποκορώνου Χανίων' ο υπότιτλος του βιβλίου που εκδόθηκε το 2011 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη των γονιών της Ηρακλή και Ευαγγελίας. Εκ των ων ουκ άνευ ότι η συγγραφέας, όπως σημειώνει ο συγχωριανός της δρ Νίκος Β. Πετρουλάκης στον πρόλογό του, 'βρίσκει ευκαιρία να επεκταθεί σε όλους τους χωριανούς και να παρουσιάσει την καθημερινότητά τους με τα πράγματα και τα γεγονότα που συνδέονται με αυτούς, στις χαρές και στις λύπες τους'.
'Ενα ταξίδι στο χθες, μ’ ένα θαυμάσιο άρωμα του παρελθόντος' χαρακτηρίζει η ίδια η Ειρήνη Χαβρεδάκη το βιβλίο της, που το έγραψε ύστερα από προτροπή του αδελφού της, του αξέχαστου εκδότη της εφ. 'Φωνή του Αποκορώνου' Γιώργη Χαβρεδάκη. Γνώριζε σε όλο το βάθος και σε όλο το πλάτος τις τεράστιες δυνατότητες, όπως και τις επιμέρους ικανότητες, αλλά και την ευαισθησία της αδελφής του, ο ξεχωριστός αυτός Αποκορωνιώτης και υπέροχος άνθρωπος. Τι κι αν δεν είχε καταπιαστεί ποτέ της με τη συγγραφή; Πώς η Μαρία Ιορδανίδου, για παράδειγμα ή συγγραφέας της 'Λωξάνδρας' άρχισε να γράφει σε μεγάλη ηλικία; Γιατί όχι και η Ειρήνη; Η συντ. δασκάλα πήρε μπρος. Καλός οδηγός η νοσταλγία! Πολύτιμος σύμβουλος η μνήμη! Χρήσιμες οι θύμησες των άλλων!
'Τοποθετημένα όλα τούτα τα βιώματα στην αποθήκη των αναμνήσεών μου και καταλαγιασμένα μέσα στο μυαλό μου παραπάνω από εφτά (7) δεκαετίες ησύχαζαν μέσα στη σιωπή', γράφει μεταξύ των άλλων στον επίλογό της. Για να συνεχίσει: 'Τόσα χρόνια μέσα στη γλύκα της νοσταλγίας κάποια στιγμή οι μνήμες πλημμύρισαν το μυαλό μου και αισθάνθηκα την ανάγκη να τις καταγράψω. Ζωντάνεψαν οι θύμησες από τον πόθο, που έχει κάθε ξεριζωμένος να επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε, στα προγονικά του χώματα'...
Το ξέρουμε κυρία Ειρήνη. Το λένε τα ψηλά βουνά το λένε και τα όρη/ απ’ τα καλύτερα χωριά είναι το Παϊδοχώρι!

Χανιώτικα νέα(25.02.2013)