Δίπλα στον μητροπολίτη Δαμασκηνό Παπαγιαννάκη στην πρώτη ύστερα από καιρό λειτουργία του διαρκώς, μεταξύ των άλλων κληρικών, ο αδελφός του, αρχιμανδρίτης - ηγούμενος της Μονής Τζαγκαρόλων Αγίας Τριάδας Αμφιλόχιος, που δεν τον άφηνε ούτε στιγμή απ? τα μάτια του.Τα δύσκολα πέρασαν, η αγάπη και η έγνοια για τον μοναδικό κατά σάρκα αδελφό δεν έχει ωστόσο τέλος
Γράφει ο βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Τοιούτος ημίν έπρεπεν αρχιερεύς
'Τοιούτος ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος'... Στον Χριστό, τον Υιό του Θεού, αναφέρεται, βέβαια, ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του. Ακούγοντας, ωστόσο, την προηγούμενη Κυριακή 27 Ιανουαρίου, όντας στον ναό του Αγίου Νεκταρίου στα Παχιανά κατά τη θεία λειτουργία τα λόγια αυτά από τον ψάλτη που είπε τον Απόστολο, ο νους μου πήγε στον τοπικό μας επίσκοπο, στον Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό Παπαγιαννάκη που ιερουργούσε για πρώτη φορά ύστερα απ? την τρίμηνη και πλέον μεγάλη ταλαιπωρία της υγείας του. Και ποιανού δεν πήγε, μου αποκρίθηκε ένας καλός φίλος, όταν του το είπα απολούτουργα. 'Τα Χανιά ευλογήθηκαν σκανδαλωδώς από την χάρη του Θεού', έγραψε σχετικά την ίδια μέρα στη σελίδα που έχει η 'Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας και Αποκορώνου' στο Βιβλίο των Προσώπων (φέις μπουκ) ένας ιερέας, πριν προσθέσει ακριβώς τα ίδια λόγια του Αποστόλου Παύλου. Ούτε συνεννοημένοι να ?μαστε! Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην πρώτη μετά από καιρό λειτουργία του μητροπολίτη μας. Πολύς ο κόσμος που ήρθε στον Αγιο Νεκτάριο, στην εκκλησία των παιδικών του χρόνων (ήταν και το μνημόσυνο του ιδιαίτερα αγαπητού στους ενορίτες του και όχι μόνο μακαριστού παπα-Μάρκου Παπαδάκη) για να του ευχηθεί 'σιδερένιος', για να του εκφράσει την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό του και για να πάρει την ευλογία του. Δίπλα του διαρκώς, μεταξύ των άλλων κληρικών, ο αδελφός του, αρχιμανδρίτης - ηγούμενος της Μονής Τζαγκαρόλων Αγίας Τριάδας Αμφιλόχιος, που δεν τον άφηνε ούτε στιγμή απ? τα μάτια του. Τα δύσκολα πέρασαν, η αγάπη και η έγνοια για τον μοναδικό κατά σάρκα αδελφό δεν έχει ωστόσο τέλος. 'Εχω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό που είδε τις αμαρτίες μου και μου άφησε χρόνο μετάνοιας', είχε πει με άκρα ταπείνωση ο ίδιος ο κ. Δαμασκηνός πριν από 15 περίπου μέρες με το που έφτασε στα Χανιά. Προς μεγάλη χαρά του ποιμνίου του. Ηταν πάντα ιδιαίτερα αγαπητός στους πάντες ο πάντα έτοιμος να προσφέρει στον όποιο άνθρωπο έχει ανάγκη, ο απλός, ταπεινός και πράος επίσκοπός μας.
Το σχολείο της γέφυρας
Δεν λέω ότι δεν είναι σπουδαίο πράγμα η υλικοτεχνική υποδομή μιας αίθουσας διδασκαλίας. Το αντίθετο. Υποστηρίζω, όμως, παρ? όλα αυτά, ότι ένας δάσκαλος μπορεί να επιτελεί το λειτούργημά του και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Φωτεινό παράδειγμα η Χιλιανή δασκάλα Γαβριέλα Μιστράλ (βραβείο Νόμπελ 1946), που είναι ευρύτατα γνωστή απ? την 'Προσευχή του Δασκάλου', που τελειώνει ως εξής: 'Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα./ Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο,/ τη γυμνή αίθουσά του./ Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή/ και η θέλησή μου χρυσάφι καθαρότερο απ? τις κολόνες των πλούσιων σχολείων'. Με αφορμή ένα μήνυμα που μου έστειλε τελευταία η φίλη ποιήτρια Μαρία Ζαβιανέλη και το οποίο, όπως διαπίστωσα, κυκλοφορεί ευρύτατα στο Διαδίκτυο, τα παραπάνω. Ας παραθέσω όμως το κείμενο (τίτλος του 'Το συγκλονιστικό σχολείο της... γέφυρας!) ως έχει με μια απ? τις φωτογραφίες που εμπεριέχει χωρίς κανένα άλλο δικό μου σχόλιο: «Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του Μετρό, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα. Γύρω στα 70 παιδιά απ? τις γειτονικές παραγκουπόλεις παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει ένας αφανής ήρωας. Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma.[...] «Οποτε περνούσα από την περιοχή έβλεπα παιδιά να χασομεράνε από εδώ κι από ?κει σπαταλώντας τον χρόνο τους», είπε ο ίδιος εξηγώντας πως ξεκίνησε το όλο εγχείρημα. Σκέφτηκε, λοιπόν, να δημιουργήσει ένα δωρεάν σχολείο. Και επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να χτίσει -ή έστω να νοικιάσει - ένα μέρος για να κάνει μάθημα, έβαψε δύο τοίχους μαύρους για να τους χρησιμοποιήσει σαν πίνακα της τάξης και άρχισε να διδάσκει κάτω από μια γέφυρα. Παράλληλα προσπαθούσε να πείσει τους εργάτες και τους αγρότες της περιοχής να επιτρέψουν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αντί να δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. Και πράγματι. Σύντομα άρχισαν να καταφθάνουν στο «υπαίθριο σχολείο» παιδιά που υπό άλλες συνθήκες θα δούλευαν από εδώ και από κει, χωρίς να έχουν την παραμικρή τύχη να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της φτώχειας. Στο σχολείο τα μαθήματα ξεκινάνε από τα βασικά. Στόχος είναι να προετοιμαστούν τα παιδιά για να συνεχίσουν σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Οταν ξεκίνησε πέρσι το εγχείρημα είχε 140 μαθητές. Τώρα τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς, όπως λέει ο ίδιος, κατάφερε να τους βάλει σε κανονικά σχολεία. [...] «Ο δάσκαλός μας λέει πως για να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια πρέπει να ανοίγεις το μυαλό σου και αυτό γίνεται μόνο με τη μόρφωση» είπε στην τοπική εφημερίδα ένας 15χρονος μαθητής του Sharma'.
Χανιώτικα νέα (04.02.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου