. ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ζητά το δίκιο του κάθε διακόσια άντε κάθε εκατό χρόνια. Αυτό συνέβαινε παλιά, όταν ο άνθρωπος δεν εκβίαζε τα πράγματα, δεν παραβίαζε τους φυσικούς νόμους και δεν βίαζε τη φύση. Τώρα το κάνει κάθε λίγο και λιγάκι, με το που θα του δοθεί η ευκαιρία. Ποταμός είναι, στη θάλασσα θέλει να πάει τα νερά του, αυτή είναι η φύση του, τι να κάμει κι αυτός!

Δε'ιτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΚΟΣΥΝΕΨΕ απότομα ο καιρός που βαρέθηκε να το παίζει σύμμαχός μας, και όσο να ’ναι μας εκακοφάνηκε πολλών λογιών. Αλλιώς αντιμετωπίζει κανείς την καλοκαιρία κι αλλιώς την κακοκαιρία.

ΩΣΤΟΣΟ η Κίσαμος, που κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω των έντονων βροχοπτώσεων, μετρά τις πληγές της. Πάλι καλά που δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα. Σ’ αυτές τις καταστάσεις δεν αργεί το κακό να γίνει φάντασμα.

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ζητά το δίκιο του κάθε διακόσια άντε κάθε εκατό χρόνια. Αυτό συνέβαινε παλιά, όταν ο άνθρωπος δεν εκβίαζε τα πράγματα, δεν παραβίαζε τους φυσικούς νόμους και δεν βίαζε τη φύση. Τώρα το κάνει κάθε λίγο και λιγάκι, με το που θα του δοθεί η ευκαιρία. Ποταμός είναι, στη θάλασσα θέλει να πάει τα νερά του, αυτή είναι η φύση του, τι να κάμει κι αυτός!

Ο ΚΑΚΟΣ μας ο καιρός! Κυριολεκτικά και μεταφορικά το γράφω. Αυτός φταίει για όλα. Σε προτελευταία, όμως, ανάλυση, γιατί σε τελευταία φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος. Ας το αφήσουμε, όμως, αυτό γιατί είναι μεγάλο θέμα και ας πάμε παρακάτω.

ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ, κάνει τσίφι για το δόλιο το κοτσίφι… Πολλά τα δόλια (δό-λια) κοτσίφια που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις κρύες μέρες και του φετινού χειμώνα. Τι κάνουμε όλοι μαζί ως κοινωνία και τι κάνει ένας-ένας χωριστά γι’ αυτά; Τι κάνουμε για τα δόλια (δό-λια) κοτσίφια, τους συνανθρώπους μας, που είναι θύματα δόλιων (δό-λι-ων) πολιτικών καταστάσεων;

ΕΚΚΛΗΣΗ για ρούχα και τρόφιμα από το Κοινωνικό Στέκι και μέσα από την εφημερίδα μας! Οσοι μπορούμε να βοηθήσουμε, έτσι ή αλλιώς, μην αμελήσουμε να το πράξουμε. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει χορτάτος, όταν ξέρει ότι ο διπλανός του πεινά.

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με τα δυο κοντά χέρια/ στεναχωριότανε/ γιατί ήθελε να ’χει μιαν αγκαλιά τέτοια,/ που ν’ αγκαλιάσει ολόκληρο τον κόσμο./ Ωσπου σκέφτηκε πως/ μπορούσε να μεγαλώσει την αγκαλιά του/ πιάνοντας τα χέρια των διπλανών του». Από το “Ψηφιδωτό” (Δεύτερη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΓΙΑ 13η εβδομάδα κλειστό το πανεπιστήμιο Αθηνών. Δεν έχουν τέλος οι παραστάσεις του παράλογου θεάτρου με βασικούς πρωταγωνιστές δυο καθηγητές, τον ένα στον ρόλο του Υπουργού Παιδείας και τον άλλο στον ρόλο του Πρύτανη; «Βλάπτουν και οι δυο την Συρία το ίδιο», μου είπε ο φίλος μου ο γέρω-δάσκαλος, χρησιμοποιώντας τον γνωστό στίχο του Αλεξανδρινού Ποιητή…

ΛΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ – ΠΙΠΙΝΗ συγγραφέα, Αθήνα: Μυθιστόρημα για παιδιά, για παιδιά όλων των ηλικιών, από 4-104 (!) ετών, ωστόσο, το βιβλίο σας “Ο μικρός Παναγής” (εκδ. “Παρρησία”) που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε, και το οποίο διάβασα με πολύ ενδιαφέρον. Μου άρεσε ιδιαίτερα το “κουβεντιαστό” ήμερο και ήρεμο ύφος σας. Σαν να άκουγα ένα αληθινό παραμύθι, δίπλα στην παρασιά με τη γιαγιά μου…

ΚΟΝΤΑ στην Πάτρα, υπήρχε το ιερό της Τρικλαρίας Αρτεμης. Χρέη ιέρειας εκτελούσε σ’ αυτό, κάποια παρθένος, μέχρι να παντρευτεί. Ενας νέος της περιοχής, ο Μελάννιπος, ερωτεύθηκε κάποτε με πάθος την ιέρεια Κομαιθώ. Επειδή όμως οι γονείς και του ενός και του άλλου δεν ήθελαν να ακούσουν για γάμο, οι δυο νέοι χαίρονταν συχνά τον έρωτά τους μέσα στο ιερό της θεάς. Οργισμένη η θεά έριξε αρρώστιες σε ανθρώπους και φυτά. Το μαντείο των Δελφών, που ρώτησαν τρομαγμένοι οι κάτοικοι, τους είπε να θυσιάσουν τους δυο νέους, και κάθε χρόνο να θυσιάζουν μια παρθένο και ένα παιδί. Η ανθρωποθυσία θα σταματούσε, μόνο όταν θα ερχόταν στον τόπο τους ένας ξένος βασιλιάς μ’ έναν ξένο θεό. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας” Εκδ. “Σαββάλας”).

«Ψάχνω την τελευταία λέξη/ να κλείσω επιτέλους τον στίχο./ Αν και δεν πιστεύω πως με την ποίηση/ θα μπορέσω να σώσω τον κόσμο,/ όμως, ελπίζω με τη λέξη που ψάχνω/ να γλυτώσω τουλάχιστον το ποίημα/ να το κρεμάσω αντικλείδι στη ζώνη μου/ ν’ ανοίγω τις πόρτες και να μπαίνουν/ καλύτερες μέρες στα σπίτια./ Η αγάπη και το φως στις καρδιές μας./ Στο βάθος ακούγονται βήματα./ Είναι τα ποιήματα που παρελαύνουν/ μπροστά από το άγαλμα της Ειρήνης,/ χωρίς όπλα και χωρίς μουσικές».
Το ποίημα “Η τελευταία λέξη” του Κώστα Χελμού

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (05,12.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-20/#ixzz2mcJ58afv
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook