“ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ μια ολόκληρη μέρα δίχως εσένα, αγαπημένε μου, και νιώθω πως κάτι ανασταίνεται μέσα μου. Κάτι που μοιάζει με μια μικρή κλωστίτσα φωτός που πασχίζει να φωτίσει το χθεσινό μεσημεριανό σκοτάδι. Κάτι που μοιάζει με την ψιλή – ψιλή φωνούλα ενός λιναρίτη, που αγωνίζεται να σκεπάσει τα κρα-κρα των ορνέων που γυρόφερναν χθες όλη μέρα στον Γολγοθά”. Από τα “Γράμματα της Παναγίας” (Μεγάλο Σάββατο) του γράφοντος.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης;
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ μια ολόκληρη μέρα δίχως εσένα, αγαπημένε μου, και νιώθω πως κάτι ανασταίνεται μέσα μου. Κάτι που μοιάζει με μια μικρή κλωστίτσα φωτός που πασχίζει να φωτίσει το χθεσινό μεσημεριανό σκοτάδι. Κάτι που μοιάζει με την ψιλή – ψιλή φωνούλα ενός λιναρίτη, που αγωνίζεται να σκεπάσει τα κρα-κρα των ορνέων που γυρόφερναν χθες όλη μέρα στον Γολγοθά”. Από τα “Γράμματα της Παναγίας” (Μεγάλο Σάββατο) του γράφοντος.
“ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ μια ολόκληρη μέρα δίχως εσένα, αγαπημένε μου, και νιώθω πως κάτι ανασταίνεται μέσα μου. Κάτι που μοιάζει με μια μικρή κλωστίτσα φωτός που πασχίζει να φωτίσει το χθεσινό μεσημεριανό σκοτάδι. Κάτι που μοιάζει με την ψιλή – ψιλή φωνούλα ενός λιναρίτη, που αγωνίζεται να σκεπάσει τα κρα-κρα των ορνέων που γυρόφερναν χθες όλη μέρα στον Γολγοθά”. Από τα “Γράμματα της Παναγίας” (Μεγάλο Σάββατο) του γράφοντος.
“ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ να γεννηθείς, χίλιες θα σε σταυρώσουν”, λέει σ’ έναν στίχο του στο ποίημα του “Οι πόνοι της Παναγίας” ο Κώστας Βάρναλης, απευθυνόμενος στον Χριστό. Ετσι ακριβώς είναι. Με τη διαφορά ότι όσες φορές κι αν τον σταυρώσουν άλλες τόσες Εκείνος θα αναστηθεί!
“ΤΟ ΕΠ’ ΕΜΟΙ ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη. Εάν επιλάθομαι σου Ιερουσαλήμ, επιλησθεί η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ”. Ιδιαίτερα “κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας”, για να χρησιμοποιήσω τα δικά του λόγια απ’ τον “Λαμπριάτικο ψάλτη”, μας περιμένει για να μας ξεναγήσει στο “αρχονταρίκι” των διηγημάτων του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Τι ξεναγήσεις κι αυτές!
ΔΙΑΚΟΝΗΣΤΕ τον Ιούδα! Καβάλα σ’ έναν γάϊδαρο παλιότερα και πάνω σ’ ένα φορτηγάκι μετά, περιεφέρετο “εν πομπή και παρατάξει” με το που ξημέρωνε το Μεγάλο Σάββατο “ανά τας οδούς και τας ρύμας” του χωριού ο Ιούδας, για να τον διακονήσουν. Με το που πήγαινε να βασιλέψει ο ήλιος, ωστόσο, το τροπάρι άλλαζε: “Του Ιούδα το δεμάτι”, ήταν τώρα το ζητούμενο κι αυτό φώναζαν εν χορώ… οι αγιόπαιδες. Αφού τον διακόνησαν έπρεπε, βλέπετε και να τον κάψουν τον “προδότη”.
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ο Χριστός στον τάφο, αλλά και Μεγάλο Σαββάτο – αρνιά και ρίφια κάτω! Μεγάλο Σάββατο, η σφαγή, η μεγάλη σφαγή, των αμνών. Κατόπιν αυτού και για να το γυρίσουμε αλλιώς: “Οσα κι αν έχεις βάσανα να μην το βάζεις κάτω/ σκέψου να ήσουνα αρνί ετούτο το Σαββάτο”!
“ΧΡΙΣΤΕ ΜΑΣ αναστήθηκες και σε υμνολογούμε/ μα περιμένουμε εδά κι εμείς ν’ αναστηθούμε”. Αναστάσιμος, σήμερα, ο μαντιναδολόγος μας ο Ηλίας ο Σταματάκης. Το καλεί η μέρα…
ΣΑΒΒΑΤΟ να ’ναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες! Δεν ίσχυε σε καμιά περίπτωση η παροιμία αυτή, όταν ήμουν μικρός. Ατέλειωτη ήταν η μέρα του Μεγάλου Σαββάτου κι ας ήταν γεμάτη. Αργούσε πολύ να ’ρθει η στιγμή του “Χριστός Ανέστη”. Η στιγμή του κόκκινου αβγού και του καλιτσουνιού που το τραγουδάκι ήθελε να το τρώμε στο σκαμνί. “Μεγάλη Κυριακή – Καλιτσούνι στο σκαμνί”.
“ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ του Ιούδα την άκουσα κάπου στα πέντε μου χρόνια. Αρχιζε με τον προφητικό λόγο που ο λαϊκός εξηγητής των ονείρων είπε στην εγκυμονούσα μάνα του Ισκαριώτη: «Δαυλός αυτούμενος (αναμμένος) θα ’ναι το κοπέλι που θα γεννήσεις και θα βάλει στον κόσμο φωτιά». Η διήγηση σταματά σε μια απλή, χωρίς έμφαση περιγραφή των συναισθημάτων της μάνας που ακούει ότι το παιδί που κυοφορεί θα κάψει τον κόσμο. Ηπεσε ο ουρανός και την επλάκωσε. Κι ύστερα αρχίζει η πλοκή. Ποιος θέλει να έχει στο σπίτι του έναν αφτούμενο δαυλό; Οπως και στον Οιδίποδα έτσι και στον Ιούδα: όλα ξεκινούν από έναν χρησμό… Σαν άλλος Λάιος ο πατέρας του Ιούδα τον άφησε κάπου στο δάσος [...]. Η μοίρα το ’φερε να συναντήσει τους πραγματικούς του γονείς (χωρίς να τους γνωρίζει ασφαλώς) και στα στερνά να παντρευτεί την ίδια τη μάνα του”. (Πηγή: Νίκου Ψιλάκη “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη”).
“Τα παιδιά/ που κόβουν με τα δόντια τους/ μπουκιές – μπουκιές το σήμερα/ έχουν θέση στην καρδιά τους/ για τη σπηλιά της Βηθλεέμ/ Τα πουλιά/ που κουβαλούν μέχρι το αύριο/ την αναπνοή του ήλιου/ έχουν θέση στα φτερά τους/ για τον ιστό της αναστάσιμης σημαίας/ Οσο υπάρχουνε παιδιά/ θα γεννιέται ο Χριστός/ Οσο υπάρχουνε πουλιά/ ο σταυρωμένος Χριστός θα ανασταίνεται”.
To ποίημα του γράφοντος “Τα παιδιά και τα πουλιά”
("Όταν γίνεις ποίημα") εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013).
To ποίημα του γράφοντος “Τα παιδιά και τα πουλιά”
("Όταν γίνεις ποίημα") εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
(petaxta.blogspot.com)
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (19.04.2014)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-85/#ixzz2zKbVbkBE
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου