ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΣΑΝΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
«Την ημέρα που πέσανε οι Γερμανοί έτυχε να ‘μαι στο Θέρισο. Ημουνα σε μια κορφή απάνω, πήγαινα φαγητό στους μπαρμπάδες μου, που ήτανε τσομπάνηδες. Μια στιγμή βλέπω ένα αεροπλάνο που ερχότανε χαμηλά – χαμηλά από τη μεριά του Μάλεμε. Ηρθε μέχρι τον Κλαδισό και γύρισε πίσω. Ηταν ανιχνευτικό. (Εμάς μας είχε καλέσει πρωτύτερα, όλα τα νέα παιδιά, ο διοικητής της Αστυνομίας στον Αλικιανό και μας είχε πει ότι σε κανένα – δυο μήνες θα πέσουν με τα αλεξίπτωτα οι Γερμανοί στην Κρήτη και να ψάξουμε να βρούμε ό,τι όπλα έχουμε από πατεράδες ή παππούδες). Υστερα από λίγη ώρα θωρώ κι έρχονται μαζωμένα πέντ’ έξι αεροπλάνα, τα πρώτα, και ρίχνανε αλεξιπτωτιστές και λέω “Ω! Πέφτουνε με τ’ αλεξίπτωτα οι Γερμανοί”». Χαράλαμπος Νικ. Βιδάκης (Από Θέρισο Κυδωνίας – Ετος Γεννήσεως 1923).
«Το Μάη του ’41 ήμουν 21 χρονών. Με βρήκε η Μάχη στο Κουστογέρακο. Μας πήραν μέσω Καντάνου τηλέφωνο να ειδοποιήσουμε όλα τα χωριά να συγκεντρωθούν εκεί οι άνδρες με τα όπλα. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του κόσμου. Στο κάλεσμα του συνταγματάρχη Χαράλαμπου Σειραδάκη, που του είχε ανατεθεί από την Κυβέρνηση η πολιτική επιστράτευση, όλοι οι κάτοικοι του Ανατολικού Σελίνου που είχαν τουφέκια, ακόμα και κυνηγετικά έτρεξαν στην Κάντανο». Θεόδωρος Ιωάν. Γεωργακάκης (Από Κουστογέρακο Σελίνου – Ετος Γεννήσεως 1920).
«Τη μέρα που έπεσαν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές η μητέρα μου βρισκόταν στο Μούλετε (Χρυσαυγή Κισσάμου). Τα γυναικόπαιδα έφυγαν για τις Μέσα Βουκολιές. Ηταν η μαμά μου, ο αδελφός της ο μικρότερος, ο Βασίλης, και οι νύφες της οικογένειας. Στον δρόμο θυμήθηκαν ότι ίσως είχαν αφήσει ανοιχτή μια αποθήκη και γύρισαν πίσω. Πρωτοέτρεξε η μαμά μου, όταν ξαφνικά ακούει μια γυναίκα να φωνάζει: “Μαρία, Μαρία, επήραν τον Βασίλη να τονε σκοτώσουνε!” Πάλευε με τον Γερμανό ο Βασίλης, τον αφόπλισε, εν τω μεταξύ τρέχει η μητέρα μου, παίρνει το όπλο του Γερμανού και του δίνει μια με τον υποκόπανο. Στο Μούλετε είχαν πέσει πολλοί αλεξιπτωτιστές, οι χωριανοί τους εσκότωσαν όλους. Πολλοί από αυτούς εθάφτηκαν στα αμπέλια». Μαρία Γλυμιδάκη – Μανωλαράκη (Από Χαραυγή Κισάμου – Ετος γεννήσεως: 1926).
«Τη μέρα που έπεσαν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη βρισκόμουν στους Λάκκους. Ημουν 19 χρονών. Είδαμε τ’ αεροπλάνα, ήταν Τρίτη νομίζω. Την Κυριακή είχαμε κατεβεί στον Φουρνέ μια συντροφιά κι ήτανε τόσα πολλά τα αεροπλάνα που φοβηθήκαμε και γυρίσαμε πίσω. Κάνανε κύκλους και βομβαρδίζανε τη Σούδα. Χαμός! Οι άνδρες κατεβήκανε στον κάμπο, όσοι είχαν όπλα. Τις πρώτες μέρες είχαμε πάει σ’ ένα σπήλιο κάτω από του Αχιλλέα του Σκουλά το σπίτι». Γεώργιος Ιωαν. Πλατσιδάκης (Από Λάκκους Κυδωνίας- Ετος γεννήσεως: 1922)
«Τη μέρα που πέσανε οι Γερμανοί είχαμε πάει λίαν πρωί με τη μητέρα μου να βγάλουμε βίκο στη λαγκαδιά. Ακούσαμε τη βοή των αεροπλάνων, μια στιγμή ακούμε τις γυναίκες στην πέρα μεριά της λαγκαδιάς, που ήτανε ύψωμα: “Μωρέ ομπρέλες στον κάμπο, τι γίνεται;”. Ρίχνανε τις βόμβες στον κάμπο τα αεροπλάνα, ακούγαμε τον βόμβο χωρίς να τα βλέπουμε. Πήγαμε από τον δρόμο για τη Ζούρβα και είδαμε τον κάμπο με τ’ αεροπλάνα να πετούν από πάνω και να πέφτουν συνέχεια αλεξίπτωτα. Φτάσαμε στο χωριό, είχαν εν τω μεταξύ πλακώσει οι Μεσκλιανοί. Οι αδελφές μου, η μητέρα μου, εγώ, όλοι τρέξαμε να πάμε σε μια σπηλιά που ήταν σε μια χαράδρα. Το σπήλιο λέγεται Κορακιά. Είχαμε πάρει ψωμί και ξεκινούσαμε όταν βλέπουμε τον πατέρα μου (που ήταν κτηνοτρόφος στα Λευκά Ορη, 55 χρονών τότε) και κατέβαινε με άλλους τρεις και μου φωνάζει: “Πήγαινε φέρε τη σκάλα”. Πήρα τη σκάλα, και αυτός την έθεσε στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας. Είχε κόψει το ταβάνι και είχε κρυμμένο εκεί ένα τούρκικο “μάουζερ”». Γεώργιος Φρ. Σταματάκης (Από Ζούρβα Κυδωνίας – Ετος Γεννήσεως: 1925).
Σαν χθες, 20 Μαΐου 1941, έφτασαν στον ουρανό μας, στον ωραίο Κρητικό ουρανό, τα πουλιά του θανάτου. Οι “φτερουγάρηδες”, όπως ονόμασαν κάποιοι απ’ τους παππούδες μας τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Αυτή την ημέρα αναθυμούνται στα παραπάνω κείμενα οι : Χαράλαμπος Νικ. Βιδάκης, Θεόδωρος Ιωάν. Γεωργακάκης, Μαρία Γλυμιδάκη – Μανωλαράκη και Γεώργιος Ιωάν. Πλατσιδάκης και Γεώργιος Φρ. Σταματάκης. Για τις πρώτες αράδες από αφηγήσεις τους, που μαζί με άλλες έχει καταγράψει στον πρώτο απ’ τους εφτά τόμους της μνημειώδους σειράς “Μνήμη της Στάχτης – Από τη Μάχη της Κρήτης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Αυστρίας και Γερμανίας” Χανιά, Μάιος 2004) η ξεχωριστή Χανιώτισσα πνευματική δημιουργός, γιατρός, συγγραφέας και ποιήτρια Πηνελόπη Ντουντουλάκη. Εις μνήμην…
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 21.5.2019)
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 21.5.2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου