Το φευγιό απ’ τη ζωή, την επίγεια ζωή, της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, Φώφης Γεννηματά, στα 56 της χρόνια, πριν από 8 μέρες… Το φευγιό απ’ τη ζωή, την επίγεια ζωή, του σπουδαίου Κρητικού πνευματικού δημιουργού και δημιουργού του μοναδικού στο είδος του Λαογραφικού Μουσείου “Λυχνοστάτης”, Γιώργου Μαρκάκη, στα 92 του χρόνια, την περασμένη Παρασκευή 29 Οκτωβρίου… Το φευγιό απ’ τη ζωή, την επίγεια ζωή, του συναδέλφου μου στη Δασκαλοσύνη, τ. προϊσταμένου της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων, και προέδρου του τοπικού Συνδέσμου Πολιτικών Συνταξιούχων Γιάννη Λουπάκη, στα 73 του χρόνια, μια μέρα πριν, ανήμερα της Εθνικής μας Επετείου… Τρεις απ’ τους θανάτους με τους οποίους “συναντήθηκα” τις τελευταίες μέρες. Μαζί με όλους τους Έλληνες και όλες τις Ελληνίδες στην πρώτη περίπτωση. Μαζί και με όλους τους πνευματικούς δημιουργούς του Νησιού μας, και όχι μόνο, στη δεύτερη. Μαζί και με τα περισσότερα μέλη της Μεγάλης Δασκαλικής Οικογένειας του νομού μας, και όχι μόνο, στην τρίτη…
Σπουδή θανάτου μα και αθανασίας ταυτόχρονα… Ιδιαίτερα στην τρίτη περίπτωση, καθώς ήμουν παρών στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής Περιβολίων κι “άκουγα” τα τροπάρια της νεκρώσιμης, μα αναστάσιμης ταυτόχρονα, ακολουθίας. «Ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πας άνθρωπος. Πάλιν δε ηχούσης της σάλπιγγος νεκροί ως εν σεισμώ, πάντες αναστήσονται προς την σην υπάντησιν, Χριστέ ο θεός…». Σαν να τα άκουγα πρώτη φορά. Και βέβαια τις πολλές και αγαπητικές επικήδειες ομιλίες που ακολούθησαν. Αναθιβάλλοντας τον “κεκοιμημένον”στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, ως υπήρξε στην επίγεια διαδρομή του. Τι είναι ο άνθρωπος… Ένα “άνθος” που μαραίνεται, ένα όνειρο που παρέρχεται, σε μια πρώτη προσέγγιση. Ένα άνθος που επιμένει ωστόσο ν’ ανθίζει κι ένα όνειρο που επιμένει να υπάρχει, όσο λειτουργεί και λειτουργείται η μνήμη…
«Χειροτερεύουν οι πληγές μου,/ συχνά ματώνουν,/ και κινδυνεύω,/ αν δεν τρελαθώ,/ να πεθάνω από αιμορραγία…/ Τα λόγια ενός προσκυνητή/ σε δημόσια εξομολόγηση/ στο αρχονταρίκι του μοναστηριού./ Πήγαινε παρακάτω,/ η συμβουλή του ηγούμενου./ Χαμογέλασαν οι προσκυνητές-/ ο καθείς και οι πληγές του.// Η ζωή συνεχίζεται…/ Σε τρεις λέξεις/ που τις ακολουθούν αποσιωπητικά,/ ο ορισμός της». Και το ποίημα μου “Η ζωή συνεχίζεται”, απ’ την ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”, στον νου μου, ενώ αρχίζω να γράφω την παρούσα στάση. Εις μνήμην… Και για πολλαπλή ανάγνωση..!
ΚΑΙ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Η καθιερωμένη Μεγάλη, του Μουσείου Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη, του Μουσείου Τυπογραφίας των “Χανιώτικων νέων”, Γιορτή, προχθές Κυριακή 31 Οκτωβρίου, στο Μεγάλο Αρσενάλι (ΚΑΜ) της πόλης μας. Για μια εορτή εορτών και πανηγύρι πανηγύρεων, όπως είχα γράψει και σε μια ανάλογη προ κορωνοϊού εκδήλωση, κατά τη διάρκεια της οποίας έγινε η απονομή των βραβείων και των επαίνων του 6ου Διεθνούς Διαγωνισμού Αφίσας που διοργάνωσε το Μουσείο, και που ολοκληρώθηκε με 628 συμμετοχές από 68 χώρες, ο λόγος. Κάποιοι (ο Γιάννης και η Ελένη Γαρεδάκη στην προκειμένη περίπτωση) επιμένουν στον ρόλο του δημιουργού από αυτόν του προπέτη! Μόνο αυτό προσώρας…
Και στην τελετή αναγόρευσης της προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου σε επίτιμη πρόεδρο και εταίρο του Εθνικού Ιδρύματος “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, που έγινε το περασμένο Σάββατο 30 Οκτωβρίου στην έδρα του Ιδρύματος, στη Χαλέπα Χανίων… Πολλά τα “χρωστούμενα” για γράψιμο και γι’ αυτήν την εκδήλωση και κυρίως για την αντιφώνηση της προέδρου αλλά και για την ομιλία του κινούντος τα νήματα του Ιδρύματος, Νίκου Παπαδάκη – Παπαδή…
Στον Βάμο, στην ιστορική πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ επαρχίας των Αποκορώνων και του νομού Σφακίων, και συγκεκριμένα στον φιλόξενο χώρο του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου “Ο πρίνος”, το βράδυ της ίδιας μέρας. Η παρουσίαση ενός ξεχωριστού βιβλίου της συλλογής διηγημάτων “Ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα”, της Βαμιανής συγγραφέως (ζει στον Πειραιά), Χρυσούλας Διπλάρη, από τον και καλό μου φίλο σκηνοθέτη, Κώστα Νταντινάκη εκεί…
Για τον φθινοπωρινό Άη Γιώργη, που τον λέμε και Μεθυστή και γιορτάζει αύριο, οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας. «Τ’ Άη Γιωργιού του Μεθυστή ανοίγω το βαρέλι,/ να δοκιμάσω το κρασί που ‘ναι γλυκό σαν μέλι», μας λέει στην πρώτη. Για να το γυρίσει “ερωτικά” στη δεύτερη: «Το φετινό μας το κρασί, ντελόγο διαφέρει/ γιατί το κάναμε μαζί, μελαχρινό μου ταίρι».
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 2.11.2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου