ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΣΗΜΕΡΟ ΜΑΥΡΟΣ ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα,/ σήμερο όλοι χλίβονται και τα βουνά λυπούνται... Επιστροφή στα χρόνια εκείνα, της “μη με λησμόνει” ηλικίας. Λίαν πρωί στο Νίππος. Για να με ξυπνήσει η καμπάνα που λιτάνευε τη “Ζωή εν τάφω” στις γειτονιές του χωριού. Για να με λούσει η μάνα μου με νερό βρασμένο με νεραντζόφυλλα. Για να βγω με τον Μέμνο να πούμε τα Πάθη του Χριστού...

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ χρόνια εκείνα. Για ν’ αναζητήσω ανάμεσα στο “νταν” και στο “ντιν” της καμπάνας τον απωλεσθέντα παράδεισο. Για να νιώσω το τσούξιμο απ’ τα νεραντζόφυλλα στα μάτια. Για να περπατήσω “στρατί στρατί, στρατί το μονοπάτι”, στα βήματα, που περπάτησε ο Χριστός...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΗ, /ο Χριστός στο καρφί! Επρεπε να ‘μαστε, λέει, λυπημένοι σήμερα, ωστόσο, γιατί να το κρύψω, δεν είμαστε. Το ξέραμε εξάλλου, ότι ο Χριστός ακριβώς τα μεσάνυχτα του Σαββάτου θ’ αναστηνόταν! Το ξέραμε ότι θα νικούσε τον θάνατο. Το ξέραμε ότι την Σταύρωση θα την ακολουθούσε η Ανάσταση.

ΥΣΤΕΡΑ την μπάλα που παίζαμε με τα Βαφιανάκια, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, στο Λιμνοπήγαδο, πού την βάζεις! Ολον τον χρόνο, γι’ αυτόν τον αγώνα, που λέει ο λόγος, ζούσαμε. Τι καλά, να ξαναπαίζαμε αυτόν τον αγώνα, Μανόλη Βαλσαμάκη! Τύφλα να ‘χει το παιχνίδι Βραδυποριακού Ταλαιπωριακού, που δίνουν κάθε χρόνο, Μεγάλη Παρασκευή, οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού και της Προοδευτικής.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, στο Νίππος! Οι βιόλες, οι απούρανοι, οι μαχαιρίδες, τα κατημέρια, οι κρίνοι, τα γαρύφαλλα, οι νεραντζανθοί. Το μωβ της θλίψης, το λευκό της αθωότητας, το κόκκινο της ελπίδας, το μαύρο της σύνθεσης.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, στο Νίππος! Στο κοιμητήρι του Αϊ Θανάση. Εκεί όπου, απόψε, αφού θα φύγει ο Επιτάφιος, θ’ αναστηθούν οι νεκροί μας, θα καθίσουν πάνω στους ασπρισμένους τάφους και θα βεγγερίσουν στην αστροφεγγιά!

ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ ο Ιούδας τον Χριστό στον σταυρό τρόμαξε, μπορεί και να μετάνιωσε. Το αίμα του αθώου τον κυνηγούσε. Κι εκείνος διάλεξε να βάλει τέλος στη ζωή του. Πήρε σκοινί και σαπούνι για να κρεμαστεί. Πήγε να κρεμαστεί σε μιαν ελιά. Μα η ελιά έσκυψε, χαμήλωσε τους κλώνους, δεν τον άφησε να δώσει τέλος στη ζωή του, δεν τον δέχτηκε. Υστερα πήγε στη μηλιά, στη συκιά, στην απιδιά. Τα ίδια κι εδώ. Στα στερνά βρήκε ένα δενδράκι που μοσχομύριζε, είχε ένα άρωμα, που άλλο δεντρό δεν είχε. Χιλιάδες μέλισσες πετούσαν στους ανθούς και στα φύλλα του. Το δεντράκι αυτό το λέγανε αζώγυρο. Εδεσε το σκοινί και κρεμάστηκε. Ετούτο το δεντρό δεν χαμήλωσε τους κλώνους. Τον λυπήθηκε. Μα μόλις ο Ιούδας ξεψύχησε χάθηκε η μυρωδιά του. Από τότε βρωμεί και ούτε άνθρωπος ούτε ζώο το πλησιάζει. Λαϊκή παράδοση της Κρήτης όπως την κατέγραψε ο Νίκος Ψιλλάκης (www.karmanor.gr)

“... H Mυροφόρος έλλειψις/ που θα σε ψάχνει απόψε να σε ράνει./ Η Προηγιασμένη των διαφόρων θρήνων/ τη Μεγάλη Εβδομάδα/ και τις διάφορες άλλες εβδομάδες τα ίδια./ Η Αγία Επανάληψη/ η θαυματουργή/ η αχειροποίητος, / όπως τη βρήκανε ανυπόγραφη τα πράγματα,/ θαμμένη/ σε κάποια παλαιότητα της μοίρας μας,/ σε κάποιο πρόγονό μας μέλλον./ Οπως την πιστεύω!”.
Από το ποίημα της Κικής Δημουλά “Η απαρηγορία”

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)