e-mail: Kakatsakisv@gmail.com
Χρησιμοποιεί την γραφίδα σαν σκαλίδα...
“Εγώ έχω το θάρρος να σου πω τη γνώμη μου,/ σωστή ή λάθος, εσύ θα κρίνεις/ ντόμπρα, σταράτα και κατευθείαν./ Δεν είναι γνώρισμα της δικής μου ψυχοσύνθεσης/ με ήξεις αφήξεις/ να παριστάνω την Πυθία”. Από την εισαγωγή του βιβλίου “Ταξική Κοινωνική Παρέμβαση Νο2 - Κοινωνικό ποιητικό δοκίμιο” του Σήφη Εμμ. Χιωτάκη, που παρουσιάστηκε την περασμένη Τετάρτη, 7 Απριλίου, στη φιλόξενη αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου, από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών του Νομού μας, το παραπάνω απόσπασμα. Σαν δείγμα γραφής. Σαν δείγμα του ύφους και του ήθους του συγγραφέα του. Του ύφους ενός συγγραφέα που χρησιμοποιεί την γραφίδα σαν σκαλίδα για την εξόρυξη της ευθύνης, έτσι όπως ο Νίκος Καζαντζάκης την ορίζει. “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου θα σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω”. Μα και του ήθους ενός ανθρώπου που πορεύτηκε και πορεύεται στο δημόσιο βίο του, αλλά και στην ιδιωτική οδό του έχοντας ψηλά το κεφάλι, καθαρό κούτελο και ήσυχη συνείδηση.
Οραματιστής μιας δίκαιης κοινωνίας. Αναζητητής της αλήθειας. Στρατιώτης στην υπόθεση της ανθρωπίνεψης του ανθρώπινου είδους. Μαχητής του Κοινωνικού Χριστιανισμού. Υπηρέτης του αγώνα για την εξάλειψη της όπου γης κοινωνικής αδικίας. Ενεργός πολίτης, ενταγμένος ταξικά στο πλευρό των μη εχόντων και μη κατεχόντων. Κάποιοι απ’ τους χαρακτηρισμούς που μπορεί να δώσει κανείς στον συγγραφέα Σήφη Εμμ. Χιωτάκη, διαβάζοντας το βιβλίο του κι έχοντας υπόψη, όπως εγώ, τον βίο και την πολιτεία του, τα έργα και τις ημέρες του. Ανεξάρτητα απ’ τις όποιες επιμέρους παρατηρήσεις και την όποια κριτική του προσέγγιση...
Σημείωση: Από την εισήγηση του γράφοντος, ως συντονιστή της εκδήλωσης.
Και ριζίτης και ράπερ
Την ευθύνη της παρουσίασης, του περί ου ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία βιβλίου, του Σήφη Εμμ. Χιωτάκη, την είχε ως κεντρική ομιλήτρια η διακεκριμένη σε πολλούς τομείς συμπολίτις μας γιατρός, λογοτέχνις και νομαρχιακή σύμβουλος δρ Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που εκτός όλων των άλλων, θεωρεί χρέος του ν’ αναλώνεται στην προβολή των πνευματικών δημιουργών μα και των πολιτισμικών πραγμάτων του τόπου μας. Αγαπητική και εμπεριστατωμένη, όπως πάντα, η ομιλία της, που διανθιζόταν με αποσπάσματα από το έργο του Συγγραφέα. “O Σήφης Χιωτάκης ήταν και είναι γνήσιος ριζίτης, εκπρόσωπος ενός απλού καθάριου και δωρικού τρόπου έκφρασης”, υπογράμμισε μεταξύ των άλλων πριν προχωρήσει στην παρουσίαση του βιβλίου, το οποίο το χαρακτήρισε σαν “ένα πρωτότυπο και πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα”, καθώς μέσα απ’ αυτό “αναπτύσσει με μεγάλη επιτυχία, διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα, πανανθρώπινους προβληματισμούς και ανθρώπινες σκέψεις με τρόπο απλό και λόγο καρδιάς”.
“Με το εν λόγω βιβλίο βγήκε στην επιφάνεια κι άλλο ένα κρυφό ταλέντο του Σήφη Χιωτάκη, αυτό του ράπερ”, είχε επισημάνει, προλογίζοντας την εκδήλωση ο πάντα εύστοχος στις κρίσεις του δραστήριος πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Δημήτρης Νικολακάκης, αφού προηγουμένως τον είχε χαρακτηρίσει “ως τον σκληρό ροκά του αγροτοσυνδικαλιστικού και λαϊκού κοινωνικού ζητήματος”... Ράπερ είναι ο τραγουδιστής με τους ιδιότυπους, περίπου ομοιοκατάληκτους, αλλά γεμάτους μουσικότητα στίχους, που σχολιάζουν ανατρεπτικά και καυστικά την επικαιρότητα”, εξήγησε.
Και ροκάς και ράπερ εκτός από ριζίτης ο Σήφης Χιωτάκης, λοιπόν!
Ο γαλάζιος κόσμος της Χριστίνας
Ενας γαλάζιος ουρανός που μπορεί να κρατά ξεκάρφωτα τ’ αστέρια του. Μια γαλάζια απέραντη θάλασσα που αποκαλύπτει τους θησαυρούς του βυθού της. Ο γαλάζιος κόσμος της νέας και πολλά υποσχόμενης ζωγράφου Χριστίνας Κανιτσάκη, έτσι όπως τον αποτύπωσε στους πίνακές της, που εξέθεσε στο Μοναστήρι του Καρόλου, απ’ τις 26 Μαρτίου μέχρι τις 2 Απριλίου. Σ’ όλες τις αποχρώσεις του. Απ’ το βαθύ μπλε, το σχεδόν μαύρο, μέχρι το αιθέριο γαλανό, το σχεδόν λευκό. Σε διάφορες τεχνικές. Σαν ένα απαύγασμα ψυχής. Σαν μία προσευχή του νερού, μα και μια προσευχή στο νερό. Έμεινα αρκετά θαυμάζοντας τα έργα της. Μπροστά σε μια ακυβέρνητη βάρκα, μέσα στην οποία μια ανθρώπινη φιγούρα, αφημένη κι αδιάφορη, φαινόταν να πορεύεται στο πουθενά... Μπροστά σ’ έναν έφηβο που φαινόταν έτοιμος να τα παίξει, όλα ανά πάσα στιγμή, κορώνα γράμματα... Μπροστά σε μια ωραία κυρία (ναι είναι η ίδια που κοσμεί και το εξώφυλλο του ομώνυμου βιβλίου της μητέρας της, της γνωστής συγγραφέα Αθηνάς Κανιτσάκη) που φαινόταν να θρηνεί κάποιον απωλεσθέντα παράδεισο. Μπροστά σε ραγισμένους τοίχους, σε εγκαταλειμμένα ερείπια, σε εικόνες καταστροφής, σε απάτητους δρόμους, σε ρευστά τοπία... Κυρίως μπροστά στην απλή και αυτάρκη γιαγιά Χριστίνα στην κατοικία της, στο άλλο ημισφαίριο της ζωής... Μεγάλη Τρίτη μεσημέρι, προσευχόμενος!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου