ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ του Θεού! Κι αυτός ο τίτλος ταιριάζει στον Ειρηναίο Γαλανάκη. Λιτή η ζωή του, φτωχικά τα άμφιά του, τρύπια πολλές φορές τα παπούτσια του. Αν εγώ πάρω καινούργια παπούτσια, κάποιο παιδί δεν θα ’χει φαγητό να φάει, η 'φιλοσοφία' του.
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'ΣΑΡΑΝΤΑ μέρες πέρασαν, μα όσες κι αν περάσουν/ θα σε θυμούνται Γέροντα, ακόμα κι αν γεράσουν!'. Με ανεξίτηλα γράμματα είναι γραμμένο στις καρδιές μας το όνομα 'Ειρηναίος Γαλανάκης'. Εχει δίκιο ο μαντιναδολόγος μας ο Ηλίας ο Σταματάκης. Πώς να τον ξεχάσουμε! Πώς να ξεχάσουμε όλα όσα είπε και έγραψε και προπάντων όλα όσα έπραξε. Ετσι όπως Εκείνος τα έπραξε.
ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων, στο Ακρωτήρι σήμερα και στον Μητροπολιτικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Καστέλι αύριο, το 40ήμερο μνημόσυνο του Παππού. Και εδώ και εκεί τα βήματά μας. Κι αν όχι τα βήματά μας, η σκέψη μας. Εχει ο καθένας από μας, άσχετα αν τον γνώρισε ή δεν τον γνώρισε από κοντά, πολλά να κουβεντιάσει μαζί του, την ώρα που θα ψάλλεται το 'Αιωνία η Μνήμη Αυτού'.
ΙΠΠΟΤΗΣ του Σταυρού! Αρεσε στον Παππού αυτός ο 'τίτλος' που του έδωσε ο καθηγητής του στη Θεολογική Σχολή Νικόλαος Λούβαρης, όταν έμαθε πως έγινε στα 35 του χρόνια μοναχός. Ιππότης του Σταυρού στην υπηρεσία του ανθρώπου. Υπηρέτης κάθε ανθρώπου δηλαδή. 'Ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος', είπε ο Χριστός. Κατά γράμμα τήρησε σ’ όλη του τη ζωή αυτήν την εντολή ο Παππούς.
ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ του Θεού! Κι αυτός ο τίτλος ταιριάζει στον Ειρηναίο Γαλανάκη. Λιτή η ζωή του, φτωχικά τα άμφιά του, τρύπια πολλές φορές τα παπούτσια του. Αν εγώ πάρω καινούργια παπούτσια, κάποιο παιδί δεν θα ’χει φαγητό να φάει, η 'φιλοσοφία' του.
'ΦΑΓΑΝΕ, παιδί μου, Μιχάλη τα παιδιά, φάγανε;'. Κάθε βράδυ τα δύο τελευταία χρόνια πριν φύγει για τους ουρανούς, αυτή την ερώτηση έκανε στον ανιψιό του τον Μιχάλη πριν πάει για ύπνο. 'Φάγανε Σεβασμιώτατε, φάγανε', τον διαβεβαίωνε ο Μιχάλης. 'Ε, τότε να πάμε να κοιμηθούμε κι εμείς', του έλεγε. Αχ αυτή η έγνοια του για τα παιδιά!
ΕΝΑΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ πρέπει να απλώνει το χέρι του για να ευλογεί. Πιο πολύ όμως πρέπει να το απλώνει για τους άλλους, για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Δεν το έλεγε μόνο συχνά αυτό. Κυρίως το έκανε πράξη. Καθημερινά.
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ και μοναδικές στα εκκλησιαστικά χρονικά οι κινητοποιήσεις κλήρου και λαού για την επάνοδό του στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, στην ανατολή της δεκαετίας του 1980. Αμοιβαία τα αισθήματα... Κανένας δεσπότης δεν αγάπησε το ποίμνιό του, όσο το αγάπησε ο Ειρηναίος και ποτέ κανένας δεσπότης δεν αγαπήθηκε απ’ το ποίμνιό του όσο αγαπήθηκε ο Ειρηναίος.
ΣΠΑΝΙΑ επίσης στον εκκλησιαστικό χώρο η απόφασή του να παραιτηθεί απ’ τον επισκοπικό θρόνο (23 Αυγούστου 2005) της αγαπημένης του Μητρόπολης, όταν συνειδητοποίησε ότι λόγω γήρατος (ήταν 95 χρονών τότε) δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί. Ηταν μια ζωή γενναίος ο Παππούς, μια ζωή άνοιγε δρόμους. Καπετάνιος της Μαδάρας. Και κατ’ όνομα (απ’ το Μαδαρό ο παππούς του ο Γαλανομιχελής) και κατά χάρη!
'Σ’ ΕΝΑ ταξίδι του προς τις Βρυξέλλες (σ.σ.: ο Παππούς) για κάποιο πρόβλημα της ΑΝΕΚ, περνάει από το γραφείο μου, όπως πάντα. Μου ζητάει να ειδοποιήσω τον Κώστα Αντωνακάκη, έναν δικό του άνθρωπο. Ερχεται. «Θα κρυώσετε στις Βρυξέλλες, Σεβασμιώτατε. Πήρατε κάτι, μια ζακέτα». «Δεν κρυώνω παιδί μου». «Θα πάω να σας αγοράσω μια». Δεν προλαβαίνει να μπει στο ασανσέρ και ο Παππούς τον προλαβαίνει: «Έλα εδώ. Πόσα λεφτά θα δώσεις;». «Πέντε, δέκα χιλιάδες, δεν δίνω παραπάνω Σεβασμιώτατε». Τότε ο Παππούς βάζει το χέρι στην τσέπη του και βγάζει ένα μάτσο χαρτάκια με προβλήματα ανθρώπων, επιλέγει κάποιο και του λέει: «Παιδί μου, εδώ δεν έχουν να πάρουν γάλα· στείλτ’ τους αυτά τα λεφτά. Εγώ δεν θα πάθω τίποτα εκεί που πάω»'. (Διήγηση Μαρίας Αννουσάκη - Πάλιου, βλ. βιβλίο 'Ειρηναίος', Αθήνα, 2009).
'Ασε γλυκέ μου Σταυρέ, τ’ άσμα τ’ απόκοσμο/ ν’ ακούσω που μου ψάλλει η σιωπή Σου,/ και την οδύνη μου στην ήμερη θωριά Σου να γλυκάνω./ Μονάκριβή μου αγάπη μείνε πάντα Εσύ,/ κι άσε τη σκέψη Σου/ προσκέφαλο να κάνω'.
Από το ποίημα του Ειρηναίου Γαλανάκη για τον σταυρό.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (08.06.2013)
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'ΣΑΡΑΝΤΑ μέρες πέρασαν, μα όσες κι αν περάσουν/ θα σε θυμούνται Γέροντα, ακόμα κι αν γεράσουν!'. Με ανεξίτηλα γράμματα είναι γραμμένο στις καρδιές μας το όνομα 'Ειρηναίος Γαλανάκης'. Εχει δίκιο ο μαντιναδολόγος μας ο Ηλίας ο Σταματάκης. Πώς να τον ξεχάσουμε! Πώς να ξεχάσουμε όλα όσα είπε και έγραψε και προπάντων όλα όσα έπραξε. Ετσι όπως Εκείνος τα έπραξε.
ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων, στο Ακρωτήρι σήμερα και στον Μητροπολιτικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Καστέλι αύριο, το 40ήμερο μνημόσυνο του Παππού. Και εδώ και εκεί τα βήματά μας. Κι αν όχι τα βήματά μας, η σκέψη μας. Εχει ο καθένας από μας, άσχετα αν τον γνώρισε ή δεν τον γνώρισε από κοντά, πολλά να κουβεντιάσει μαζί του, την ώρα που θα ψάλλεται το 'Αιωνία η Μνήμη Αυτού'.
ΙΠΠΟΤΗΣ του Σταυρού! Αρεσε στον Παππού αυτός ο 'τίτλος' που του έδωσε ο καθηγητής του στη Θεολογική Σχολή Νικόλαος Λούβαρης, όταν έμαθε πως έγινε στα 35 του χρόνια μοναχός. Ιππότης του Σταυρού στην υπηρεσία του ανθρώπου. Υπηρέτης κάθε ανθρώπου δηλαδή. 'Ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος', είπε ο Χριστός. Κατά γράμμα τήρησε σ’ όλη του τη ζωή αυτήν την εντολή ο Παππούς.
ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ του Θεού! Κι αυτός ο τίτλος ταιριάζει στον Ειρηναίο Γαλανάκη. Λιτή η ζωή του, φτωχικά τα άμφιά του, τρύπια πολλές φορές τα παπούτσια του. Αν εγώ πάρω καινούργια παπούτσια, κάποιο παιδί δεν θα ’χει φαγητό να φάει, η 'φιλοσοφία' του.
'ΦΑΓΑΝΕ, παιδί μου, Μιχάλη τα παιδιά, φάγανε;'. Κάθε βράδυ τα δύο τελευταία χρόνια πριν φύγει για τους ουρανούς, αυτή την ερώτηση έκανε στον ανιψιό του τον Μιχάλη πριν πάει για ύπνο. 'Φάγανε Σεβασμιώτατε, φάγανε', τον διαβεβαίωνε ο Μιχάλης. 'Ε, τότε να πάμε να κοιμηθούμε κι εμείς', του έλεγε. Αχ αυτή η έγνοια του για τα παιδιά!
ΕΝΑΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ πρέπει να απλώνει το χέρι του για να ευλογεί. Πιο πολύ όμως πρέπει να το απλώνει για τους άλλους, για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Δεν το έλεγε μόνο συχνά αυτό. Κυρίως το έκανε πράξη. Καθημερινά.
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ και μοναδικές στα εκκλησιαστικά χρονικά οι κινητοποιήσεις κλήρου και λαού για την επάνοδό του στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, στην ανατολή της δεκαετίας του 1980. Αμοιβαία τα αισθήματα... Κανένας δεσπότης δεν αγάπησε το ποίμνιό του, όσο το αγάπησε ο Ειρηναίος και ποτέ κανένας δεσπότης δεν αγαπήθηκε απ’ το ποίμνιό του όσο αγαπήθηκε ο Ειρηναίος.
ΣΠΑΝΙΑ επίσης στον εκκλησιαστικό χώρο η απόφασή του να παραιτηθεί απ’ τον επισκοπικό θρόνο (23 Αυγούστου 2005) της αγαπημένης του Μητρόπολης, όταν συνειδητοποίησε ότι λόγω γήρατος (ήταν 95 χρονών τότε) δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί. Ηταν μια ζωή γενναίος ο Παππούς, μια ζωή άνοιγε δρόμους. Καπετάνιος της Μαδάρας. Και κατ’ όνομα (απ’ το Μαδαρό ο παππούς του ο Γαλανομιχελής) και κατά χάρη!
'Σ’ ΕΝΑ ταξίδι του προς τις Βρυξέλλες (σ.σ.: ο Παππούς) για κάποιο πρόβλημα της ΑΝΕΚ, περνάει από το γραφείο μου, όπως πάντα. Μου ζητάει να ειδοποιήσω τον Κώστα Αντωνακάκη, έναν δικό του άνθρωπο. Ερχεται. «Θα κρυώσετε στις Βρυξέλλες, Σεβασμιώτατε. Πήρατε κάτι, μια ζακέτα». «Δεν κρυώνω παιδί μου». «Θα πάω να σας αγοράσω μια». Δεν προλαβαίνει να μπει στο ασανσέρ και ο Παππούς τον προλαβαίνει: «Έλα εδώ. Πόσα λεφτά θα δώσεις;». «Πέντε, δέκα χιλιάδες, δεν δίνω παραπάνω Σεβασμιώτατε». Τότε ο Παππούς βάζει το χέρι στην τσέπη του και βγάζει ένα μάτσο χαρτάκια με προβλήματα ανθρώπων, επιλέγει κάποιο και του λέει: «Παιδί μου, εδώ δεν έχουν να πάρουν γάλα· στείλτ’ τους αυτά τα λεφτά. Εγώ δεν θα πάθω τίποτα εκεί που πάω»'. (Διήγηση Μαρίας Αννουσάκη - Πάλιου, βλ. βιβλίο 'Ειρηναίος', Αθήνα, 2009).
'Ασε γλυκέ μου Σταυρέ, τ’ άσμα τ’ απόκοσμο/ ν’ ακούσω που μου ψάλλει η σιωπή Σου,/ και την οδύνη μου στην ήμερη θωριά Σου να γλυκάνω./ Μονάκριβή μου αγάπη μείνε πάντα Εσύ,/ κι άσε τη σκέψη Σου/ προσκέφαλο να κάνω'.
Από το ποίημα του Ειρηναίου Γαλανάκη για τον σταυρό.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (08.06.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου