Η ποίησή σου, αγαπητέ Βαγγέλη, μια προκήρυξη, μια δοξολογία της δόξας του Θεού, ζωντανεύει και δίνει λαλιά ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα, μεγαλύνει την παρουσία και των πιο απλών πραγμάτων απάνω στη γη, σαν έκφραση της συμπαντικής τελειότητας και της δημιουργίας.
Γιώργος Π. Καραγεωργίου
Αγαπητέ φίλε, Βαγγέλη Κακατσάκη,
από μέρες σκεπτόμουν να στείλω ευχαριστήρια και συγχαρητήρια επιστολή για το αξεπέραστο ποιητικό σου έργο 'Οταν γίνεις, ποίημα'. Θαρρείς και το 2013 να είναι η χρονιά σου, πάντα με προλάβαιναν στο 'τσακ' οι σύντεκνοι Κρητικοί και οι αμέτρητοι φίλοι σου κι έγραφαν πολύ όμορφα και τα καλύτερα λόγια, για το τελευταίο σου πόνημα. Ωστόσο, από καλοσύνη κι άμετρη ευγένεια, άφηναν οι ευλογημένοι συνάνθρωποί μας και κάποια χαραμάδα στην αξιολόγησή τους, ώστε να αφήνεται κάποιο περιθώριο και σ’ εμένα.
Πρέπει να ομολογήσω, φίλε Βαγγέλη, ότι δεν διαβάζω πολλή ποίηση και καταλαβαίνω μονάχα αυτήν που διαλέγει η ψυχούλα μου, σαν τη δική σου και του αλησμόνητου Γιώργη Μανουσάκη, του οποίου, δύο - τρία ποιήματα τα ξεχωρίζω σαν τα καλύτερα της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Κι ύστερα ήλθε... η αξιαγάπητη κι αξιόλογη φιλόλογος, κυρία Αρχόντισσα Ναναδάκη - Παπαδερού (όνομα κι ανεκτίμητη αξία!) και δημοσίευσε απίστευτα όμορφη κριτική -μνημείο λογοτεχνικού λόγου και δοκιμίου μοναδικού- πάνω στο πόνημά σου 'Οταν γίνεις, ποίημα'. Ενας αθόρυβος καταρράκτης ο απλός κι απέριττος, πανέμορφος και τέλειος λογοτεχνικός της λόγος, αποκοίμισε και νάρκωσε και τα δικά μου συναισθήματα και, βέβαια, με παρέσυρε στον δικό της δρόμο του ονείρου και του άπλετου φωτός. Εικόνες αμέτρητες, χιλιάδες εικόνες και σκηνές από τα δύσκολα μαθητικά σου χρόνια -μη στενοχωρείσαι τα πέρασα κι εγώ!- την πανέμορφη φύση του Αποκορωνιώτικου κάμπου, ως απάνω στις κακοτράχαλες μαδάρες των Λευκών Ορέων. Κι όλα αυτά για σένα και τη σπουδαία ποίησή σου Βαγγέλη.
Και τι απόμεινε για μένα, Ευάγγελε, να γράψω -έστω- λίγες αράδες; Θαρρείς, όλη η τύχη κι όλη η ευλογία του Θεού έπεσε πάνω στους φιλολόγους και, ιδιαίτερα, της όμορφης Κρήτης! Και βέβαια, γράφουν για το καλό μας και τους είμαστε ευγνώμονες, όπως το ίδιο αισθανόμαστε για τους πανάξιους συνεργάτες των αγαπημένων 'Χ.Ν.', που -συλλήβδην- μάς συγκινούν και μας κερδίζουν με τον όμορφο κι εποικοδομητικό τους λόγο.
Η ποίησή σου, αγαπητέ Βαγγέλη, μια προκήρυξη, μια δοξολογία της δόξας του Θεού, ζωντανεύει και δίνει λαλιά ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα, μεγαλύνει την παρουσία και των πιο απλών πραγμάτων απάνω στη γη, σαν έκφραση της συμπαντικής τελειότητας και της δημιουργίας. Το τελευταίο σου αυτό ποιητικό πόνημα, με αξιοθαύμαστο τρόπο, θαρρώ, ότι αναπαριστά, μπροστά στα μάτια μας, το μέγα μυστήριο του ανερχόμενου ανθρώπου και της πλάσης ολάκερης, απάνω στη σκάλα της αγάπης, να συναντά τον κατερχόμενο Θεάνθρωπο Χριστό!
Αυτά τα λίγα, Βαγγέλη, μπόρεσε να γράψει ο φίλος σου Καραγιώργης, ένα αγροτόπαιδο στα παιδικά του χρόνια και βοσκός αγελάδων και βουβαλιών, στον πανέμορφο κι ατελείωτο Ημαθιώτικο κάμπο. Να ’σαι γερός και να συνεχίζεις να γράφεις: το χρειαζόμαστε όλοι μας.
Με εκτίμηση και φιλική αγάπη...
*συνταξιούχος νομικός - κοινωνιολόγος
Χανιώτικα νέα (15.06.2013)
Γιώργος Π. Καραγεωργίου
Δείτε περισσοτερα .. ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 22
ΒΑΓΓΕΛΗ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ
Γράφει ο
ΓΙΩΡΓΟΣ Π. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ*Αγαπητέ φίλε, Βαγγέλη Κακατσάκη,
από μέρες σκεπτόμουν να στείλω ευχαριστήρια και συγχαρητήρια επιστολή για το αξεπέραστο ποιητικό σου έργο 'Οταν γίνεις, ποίημα'. Θαρρείς και το 2013 να είναι η χρονιά σου, πάντα με προλάβαιναν στο 'τσακ' οι σύντεκνοι Κρητικοί και οι αμέτρητοι φίλοι σου κι έγραφαν πολύ όμορφα και τα καλύτερα λόγια, για το τελευταίο σου πόνημα. Ωστόσο, από καλοσύνη κι άμετρη ευγένεια, άφηναν οι ευλογημένοι συνάνθρωποί μας και κάποια χαραμάδα στην αξιολόγησή τους, ώστε να αφήνεται κάποιο περιθώριο και σ’ εμένα.
Πρέπει να ομολογήσω, φίλε Βαγγέλη, ότι δεν διαβάζω πολλή ποίηση και καταλαβαίνω μονάχα αυτήν που διαλέγει η ψυχούλα μου, σαν τη δική σου και του αλησμόνητου Γιώργη Μανουσάκη, του οποίου, δύο - τρία ποιήματα τα ξεχωρίζω σαν τα καλύτερα της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Κι ύστερα ήλθε... η αξιαγάπητη κι αξιόλογη φιλόλογος, κυρία Αρχόντισσα Ναναδάκη - Παπαδερού (όνομα κι ανεκτίμητη αξία!) και δημοσίευσε απίστευτα όμορφη κριτική -μνημείο λογοτεχνικού λόγου και δοκιμίου μοναδικού- πάνω στο πόνημά σου 'Οταν γίνεις, ποίημα'. Ενας αθόρυβος καταρράκτης ο απλός κι απέριττος, πανέμορφος και τέλειος λογοτεχνικός της λόγος, αποκοίμισε και νάρκωσε και τα δικά μου συναισθήματα και, βέβαια, με παρέσυρε στον δικό της δρόμο του ονείρου και του άπλετου φωτός. Εικόνες αμέτρητες, χιλιάδες εικόνες και σκηνές από τα δύσκολα μαθητικά σου χρόνια -μη στενοχωρείσαι τα πέρασα κι εγώ!- την πανέμορφη φύση του Αποκορωνιώτικου κάμπου, ως απάνω στις κακοτράχαλες μαδάρες των Λευκών Ορέων. Κι όλα αυτά για σένα και τη σπουδαία ποίησή σου Βαγγέλη.
Και τι απόμεινε για μένα, Ευάγγελε, να γράψω -έστω- λίγες αράδες; Θαρρείς, όλη η τύχη κι όλη η ευλογία του Θεού έπεσε πάνω στους φιλολόγους και, ιδιαίτερα, της όμορφης Κρήτης! Και βέβαια, γράφουν για το καλό μας και τους είμαστε ευγνώμονες, όπως το ίδιο αισθανόμαστε για τους πανάξιους συνεργάτες των αγαπημένων 'Χ.Ν.', που -συλλήβδην- μάς συγκινούν και μας κερδίζουν με τον όμορφο κι εποικοδομητικό τους λόγο.
Η ποίησή σου, αγαπητέ Βαγγέλη, μια προκήρυξη, μια δοξολογία της δόξας του Θεού, ζωντανεύει και δίνει λαλιά ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα, μεγαλύνει την παρουσία και των πιο απλών πραγμάτων απάνω στη γη, σαν έκφραση της συμπαντικής τελειότητας και της δημιουργίας. Το τελευταίο σου αυτό ποιητικό πόνημα, με αξιοθαύμαστο τρόπο, θαρρώ, ότι αναπαριστά, μπροστά στα μάτια μας, το μέγα μυστήριο του ανερχόμενου ανθρώπου και της πλάσης ολάκερης, απάνω στη σκάλα της αγάπης, να συναντά τον κατερχόμενο Θεάνθρωπο Χριστό!
Αυτά τα λίγα, Βαγγέλη, μπόρεσε να γράψει ο φίλος σου Καραγιώργης, ένα αγροτόπαιδο στα παιδικά του χρόνια και βοσκός αγελάδων και βουβαλιών, στον πανέμορφο κι ατελείωτο Ημαθιώτικο κάμπο. Να ’σαι γερός και να συνεχίζεις να γράφεις: το χρειαζόμαστε όλοι μας.
Με εκτίμηση και φιλική αγάπη...
*συνταξιούχος νομικός - κοινωνιολόγος
Χανιώτικα νέα (15.06.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου