Γράφει ο αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Χατζηνικολάου*
Μέσα στην παγωνιά του χειμώνα έλαβα το ανοιξιάτικο άρωμα του γιασεμιού και φώτισαν την ψυχή μου τα αστεράκια τ’ ουρανού με το γλυκύτατο και αρωματισμένο βιβλίο της χαρισματικής συγγραφέως κ. Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη “Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια”.
Eνα σμαραγδένιο βιβλίο, πολύτιμος θησαυρός για μικρούς και μεγάλους. Άλλωστε, είμαστε, ή πρέπει να είμαστε, παιδιά. Και όλοι έχουμε ανάγκη από κάποια όμορφη, μοσχόβολη γιασεμιά -ψυχή να μας αγκαλιάσει και να μας ευφράνει με τ’ άρωμά της και μάλιστα σ’ ώρες μοναξιάς και κάποιας θύελλας, κάτι που στοχαζότανε κι ο μεγάλος Ρ. Ρολλάν όταν σημείωνε μέσα στο βιβλίο του “Μαγεμένη Ψυχή”: «Ω, τι γλυκύτητα να έχεις βρει μια ψυχή, όπου να μπορείς να φωλιάζεις την ώρα της θύελλας». Και πόσο ωραίο είναι να έχουμε στην πορεία της ζωής μας, φορτωμένοι μ’ ένα σωρό βάρη, κάποιον Κυρηναίο να βαστάζουμε αλλήλων τα βάρη, εφαρμόζοντας τον αποστολικό λόγο «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε…» (Γαλ. 6, 2).
Σαν τον φράκτη περιμένουμε κάποια γιασεμιά αγάπης, τρυφερότητας και πιστότητας να μας αγκαλιάσει και σαν κάποια γιασεμιά να στηριχθούμε πάνω σ’ ένα ακλόνητο φράκτη – βράχο.
Η εκλεκτή συγγραφέας, και κοσμαγάπητη κ. Ευδοκία, έχει αγκαλιάσει με το ψυχικό της άρωμα και με το χαρισματικό της γράψιμο, αλλά και τον προφορικό εναρμόνιο λόγο της, χιλιάδες ψυχές επί σειρά ετών και από πολλά μετερίζια. Εστήριξε πολλούς. Αρωμάτισε πολλούς ως μοσχοβολούσα γιασεμιά. Στάθηκε κοντά σ’ αδύναμους. Έγινε και φράκτης – βράχος πάνω στον οποίο ακούμπησαν πολλοί, αρκετοί από τους οποίους ζούσαν κάποια ερημιά…
Την κ. Ευδοκία την ξέρω, και την εκτιμώ, ευγνώμονα και βαθύτατα, από την πρώτη της, αν δεν κάνω λάθος, διακονία της στον τόπο μας, αρχής γενομένης από το Καστέλλι Κισάμου, πολύτιμος και ένθερμος συνεργάτις στο μεγαλόπνοο έργο του μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου. Κατά ευλογημένη σύμπτωση στο ίδιο έργο και τόπο διακονούσε αδιόριστος τότε διδάσκαλος, και λίαν αγαπητός μας με την συνεχιζόμενη αφειδώλευτη προσφορά στα Γράμματα, κ. Ευάγγελος Θ. Κακατσάκης. Τους καμάρωνα και ευχαριστούσα τον Θεό που είχαμε τέτοιους συνεργάτες. Και, χαιρόμαστε που αυτοί οι δυο υπέροχοι άνθρωποι ενώθηκαν με τα άγια δεσμά του γάμου και εδημιούργησαν μια όμορφη οικογένεια με εκλεκτά και ευγενικά παιδιά και εγγόνια, στα οποία (εγγόνια) αφιερώνει το βιβλίο της αυτό «Στα εγγόνια μου, Βαγγέλη, Ευδοκία και Ευρυδίκη, τ’ αστεράκια που φωτίζουν την αγκαλιά και την ζωήν μου».
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το τρυφερό αυτό βιβλίο. Γίνομαι παιδί. Συντροφεύομαι. Βλέπω τα τωρινά παιδιά σε πόσο διαφορετικό κόσμο ζούνε, που αντί για παραμύθι, αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο, κολλούνε στα διάφορα ηλεκτρονικά και άψυχα μέσα.
Πάει η γιαγιά και ο παππούς. Όμως, μας χρειάζεται το παραμύθι, η παραμυθία. Όμως, όλοι ονειρευόμαστε. Η άγια λαχτάρα τρώει τα σωθικά μας.
Και γράφοντας αυτά, βρίσκομαι στο οπισθόφυλλο και διαβάζω: «Γη κι ουρανός, πουλιά και λουλούδια, τ’ αστέρια και το φεγγάρι… κι η άνοιξη. Όλα συνυπάρχουν αρμονικά σε τούτο το παραμύθι, που περιγράφει τη ζωή μιας γιασεμιάς, την τρυφερή φιλία της μ’ έναν γέρο ξύλινο φράχτη κι έναν μικρούλη ονειροπόλο άνεμο… και μας αποκαλύπτει τα όνειρα, τις προσδοκίες, και τις λαχτάρες τους. Ο φράχτης λέει, λαχταρά να νιώσει πάλι όμορφα, όπως μια φορά που ήταν δέντρο στο δάσος… Ο μικρούλης άνεμος ονειρεύεται να γίνει ποιητής. Κι η Γιασεμιά Χμ… η Γιασεμιά όχι μόνο λαχταρά και ονειρεύεται, αλλά είναι σίγουρη ότι κάποια νύχτα θα πέσει στην αγκαλιά της ένα… αστέρι! Άραγε θα γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους; Ποιος ξέρει;»
Εμείς πάντως ξέρουμε ότι έπεσε ένα άσβεστο και μυρωμένο γιασεμίτικο αστέρι στην καρδιά μας με το βιβλίο της αυτό, και από καρδίας συγχαίρουμε και ευχαριστούμε την κ. Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη, το διαμάντι αυτό της ανθρώπινης ψυχής και της λογοτεχνίας.
Συγχαρητήρια και στην Κριστίν Μενάρ για την υπέροχη εικονογράφηση.
*Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Χανιώτικα νέα (12.01.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου