«Δέντρο που δεν πέφτουνε ποτέ τα φύλλα σου/ και πάνω τους η λάμψη/ του Χριστού να τα φωτίζει/ Με την αειθαλή της πίστη φορεσιά/ Αυτός που εσένα δέντρο/ Σ’ αυγατίζει για ν’ ανεβαίνεις/ Πιο ψηλά για ν’ απαντέχεις/ τον Βοριά, την παγωνιά/ Και το Νοτιά της Λαύρας/ Δέντρο αειθαλές των Χριστιανών/ που γίνεσαι Τίμιος Σταυρός/ να φέρνεις την Ανάσταση/ με το Αγιο Φως/ Δέντρο αειθαλές/ που ποτέ τα φύλλα σου δεν πέφτουν». Δημήτρης Κακαβελάκης, 1939. «Πιθανότητες στις αμέτρητες/ Ανόδους και καθόδους της μνήμης/ Και της ανάμνησης δεν υπάρχουν/ Οταν το φως ταξιδεύει χωρίς/ την ταχύτητά του/ Ομως με την ταχύτητα του φωτός/ Τίποτα δεν μπορεί να ταξιδεύσει/ Το ρολόι μνήμης/ Λειτουργεί με χρόνο/ Προς τα πίσω και/ Το ρολόι ανάμνησης/ Λειτουργεί με χρόνο/ Μπροστά με κάθε Δευτερόλεπτο να ζει/ Με την αβεβαιότητα/ του δικού του χρόνου». Δημήτρης Κακαβελάκης, 2016.
Δεκατριών χρονών ήταν ο Ποιητής, όταν έγραψε το πρώτο και πρώτο κατά δήλωσή του ποίημά του, επί τη λήξει των μαθημάτων του Κατηχητικού Σχολείου που λειτουργούσε στον Αγιο Κωνσταντίνο Νέας Χώρας, κατόπιν παραγγελίας του και προϊσταμένου του ναού παπά-Αντώνη Στρογγυλάκη, εβδομήντα εφτά χρόνια το χωρίζουν απ’ το δεύτερο, που περιλαμβάνεται στην τελευταία (22η!) ποιητική του συλλογή με τίτλο “ΟΙ” που κυκλοφορήθηκε πέρυσι. Και με αφορμή την εκδήλωση που διοργάνωσε στις 15 Σεπτεμβρίου προς τιμήν του Ποιητή το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” με την υποστήριξη της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών – Ιδρύματος Καψωμένου, η αναφορά. Για μια προσέγγιση, για μια σύγκριση: Ο ποιητής Δημήτρης Κακαβελάκης στα δέκα του χρόνια… Ο ποιητής Δημήτρης Κακαβελάκης στα ενενήντα του χρόνια. Ο ποιητής παιδί, ο ποιητής γέρων, ο ποιητής παιδιογέρων…
Κατ’ εξοχήν ποιητής, πολιτικός ποιητής, ο και εκλεκτός τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας, σπουδαίος διανοητής Δημήτρης Κακαβελάκης. «Αλιεύς ελπίδων/ σε φουρτουνιασμένες θάλασσες./ Περιποιητής φυτών/ στους αγρούς της παγκόσμιας συνείδησης./ Αναρριχητής/ στους γκρεμνούς της αντιεξουσίας./ Ποιμήν αγαθών προβάτων και διώκτης, αιμοβόρων λύκων/ Αίρων/ την οδύνη του σύμπαντος κόσμου;» όπως γράφω σ’ ένα μου ποίημα. “Σε ρόλο Σίμωνα Κυρηναίου ο Ποιητής”…
Ο άμβωνας του π. Ιγνατίου
“Η κρίσις του σύγχρονου πολιτισμού”, “Μηνύματα και στοχασμοί”, “Διάλογος ψυχής”, “Καταφυγή”, “Αντίλαλοι αγάπης”, “Στα κάστρα της Πίστεως του βορρά”, “Στην πορεία της ζωής”, “Το σιτάρι του Θεού (Ιγνάτιος ο Θεοφόρος”, “Αγιος Πολύκαρπος (Ο Επίσκοπος Σμύρνης)”, “Από την αποθέωση στην θέωση”, “Η παραφθορά του “κάλλους””, “Στα δίκτυα του Θεού”, “Η πύλη του Ουρανού”, “Στώμεν καλώς”, “Ιερά Μονή Οδηγητρίας Γωνιάς Κολυμβαρίου Κισάμου”, “Η συνάντησις”, “Το Γυμνάσιον της αρετής (Ητοι περί υπομονής)”, “Αρωμα ψυχής”, “Το χρυσό κλειδί”, “Εγκόλπιον Ορθοδόξου Χριστιανού”, “Στα μονοπάτια του πόνου”, “Τίμιοι με τον Θεόν”, “Της ψυχής το σκότος”, “Προσωπείον και προσωπικότης”, “Τα τρία φίδια”, “Ακηδία”, “Αγιολογικόν Λειμωνάριον”, οι τίτλοι των βιβλίων του και εκλεκτού (και πιο παλιού;) εκλεκτού συνεργάτη της εφημερίδας μας αρχιμανδρίτη Ιγνάτιου Χατζηνικολάου. Το 1967 η έκδοση του πρώτου, εφέτος, το 2017, η έκδοση του τελευταίου. Πενήντα χρόνια, είκοσι εφτά βιβλία δρόμος για τον π. Ιγνάτιο. Κάθε δυο χρόνια ένα βιβλίο και κάτι σελίδες μας λένε οι αριθμοί.
“Ουκ εν τω πολλώ το ευ”. Και βέβαια ισχύει σαν κανόνας, πλην όμως κάθε κανόνας έχει και εξαιρέσεις. Και πολλά και όλα καλά τα βιβλία του λίαν αγαπητού π. Ιγνάτιου. Μέσα σ’ αυτά και το “Αγιολογικόν Λειμωνάριον” στο οποίο θα επανέλθω προσεχώς…
Χανιώτικα νέα (26.09.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου