ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Στη μικρή Ευαγγελία…

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Nα ‘σουν χαρούμενη μικρή μου, σαν έσβησαν τα φωτεινά ματάκια σου πίσω από τα βλέφαρά σου…;
Τι να σκεφτόσουν την ώρα του μεγάλου χωρισμού; Να ‘ταν τούτο το γέλιο που θωρώ στις φωτογραφίες η έγνοια σου, αποχαιρετηστήριο νεύμα στους γονιούς σου, καθώς βρισκόσουν στο μεταίχμιο – στην λεπτή γραμμή που ισορροπούσες μεταξύ του “εδώ” και του “εκεί”;
…Ο νους μας στους δικούς σου, μα λόγια δεν υπάρχουν…
Και τι να ’ναι όλο αυτό εδώ θα πεις…
…Λόγια δεν υπάρχουν, μα “πιάστηκα” απ’ το δάκρυ, ένα από αυτά που κυλά και σου γράφω το δικό μας το αντίο, κι όλων των παιδιών τούτης της γης που έτρεξαν μπας και προφτάσουν τον Μαύρο Καβαλάρη που σ’ είχε πάνω στη σέλα του και σ’ έπαιρνε μακριά…
Τα παιδιά που θάρρεψαν, πίστεψαν πως τούτη η δική σου πάλη με τη βοήθειά τους θα είναι νικηφόρα! Το πίστευαν με όλη την άγνοια του κινδύνου και έτρεχαν ξοπίσω σας κι εσύ, κλεφτές ματιές τους έριχνες, υποσχέσεις! Κι εκείνα αλλά κι εμείς το προσδοκούσαμε· νικήτρια πως θα ’ρθεις πίσω…
“Πιάστηκα” -κι ας λόγια δεν υπάρχουν- απ’ το δικό σου χαμόγελο Ευαγγελία· κοιτώντας μια φωτογραφία σου, συ κρατάς αγκαλιά μια ζωγραφιά, την καρδούλα σου, πεταλουδίτσες ολοκόκκινες «σαν τις καρνάδες βιόλες», κοιτάζοντας κατάματα το “αύριο”, δίνοντάς μας και πάλι την ελπίδα: «θα νικήσω»!
“Πιάστηκα” απ’ άλλο ένα δάκρυ, ένα από αυτά τα ολότελα αληθινά που μες στους δρόμους της πόλης σου κυλούν απ’ την ώρα του φευγιού σου και σου στέλνω ’κει ψηλά στα νέφελα τα πουπουλένια του νέου σου σπιτικού όλη την αγάπη, το βουβό μας σεβασμό, τελευταίο αντίο!
Βρίσκομαι πια στο ρέμα των δακρύων, μια προσευχή είν’ όλο αυτό: να προσέχεις Ευαγγελία, να προσέχεις τους δικούς σου…
Μια προσευχή ειν’ όλο αυτό και μια παράκληση  δική μας με τα λόγια που χει γράψει κάποτε ένας μεγάλος ποιητής, ένας γονιός σαν και τους δικούς σου:
[…]Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει/ ὁ μαῦρος καβαλλάρης,/ κύτταξε ἀπ’ τὸ χέρι του,/ τίποτε νὰ μὴν πάρεις./ Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς ἀπὸ τὸν κάτου κόσμο/ τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς,/ φτωχὸ κομμένο δυόσμο!/ Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα/  κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις…/ βάλε τὰ σημάδια σου/ τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις,[…].

Χανιώτικα νέα (2.09.2017)

)