ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΟΤΑΝ ΓΙΝΩ πρωθυπουργός θα καταργήσω το Ασφαλιστικό, θ’ αλλάξω το Εργασιακό, θα δώσω ουσιαστικές αυξήσεις στους εργαζόμενους και θα κατεβάσω, για να μην πω ότι θα εξαφανίσω την ανεργία. Κι όλα αυτά, βεβαίως, αφού πρώτα γράψω στα παλιότερα των υποδημάτων μου το Μνημόνιο. Λεφτά υπάρχουν... Υστερα, ω ύστερα! Τα πάντα όλα θα σας κάνω. Μέχρι χρυσά κουτάλια θα σας δώσω για να τρώτε!

ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ζέστης, χωρίς καμία αμφιβολία, τα παραπάνω. Τι έχω να χάσω; Την τσόχα μήπως ή μήπως τα ραφτικά; Αραχτός στην παραλία είμαι, κατά Καλάμι μεριά, κατακούτελα μ’ έχει βαρέσει ο ήλιος κι ονειρεύομαι ότι είμαι κιόλας πρωθυπουργός. Δικαίωμά μου!

ΔΕΙ ΔΗ ΧΡΗΜΑΤΩΝ και άνευ τούτων ουδέν έστιν γενέσθαι των δεόντων... Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστιν γενέσθαι των δεόντων... Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστιν γενέσθαι των δεόντων... Και τρακόσες τριάντα τρεις φορές να με βάλουν να γράψω το υπό του Δημοσθένους λεχθέν, το βιολί βιολάκι μου εγώ. Μια κουβέντα παραπάνω ότι θα γίνω πρωθυπουργός δηλαδή, είπα! Σιγά το πράγμα. Ολοι, εντάξει, σχεδόν όλοι, οι Ελληνες ονειρεύονται να γίνουν πρωθυπουργοί. Μήπως γίνουν κιόλας;

ΑΛΛΟ ΚΑΤΑ φαντασίαν πρωθυπουργός και άλλο εν δυνάμει πρωθυπουργός, ωστόσο. Οπως ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για παράδειγμα. Ή μήπως το ίδιο; Ερώτηση ρητορική κάνω, απάντηση λοιπόν δεν περιμένω.

Η ΑΝΕΡΓΙΑ θερίζει, τα λουκέτα πληθαίνουν, η αγορά ασφυκτιά... Τα λουκέτα πληθαίνουν, η αγορά ασφυκτιά, η ανεργία θερίζει. Η αγορά ασφυκτιά, η ανεργία θερίζει, τα λουκέτα πληθαίνουν. Μ’ όποια σειρά κι αν τα βάλεις το ίδιο έργο παρακολουθείς. Για να μην πω την ίδια τελετή...

ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ Λιμάνι ο “Αγροτικός Αύγουστος” εφέτος; Οχι, ακριβώς. Ο “Αγροτικός Αύγουστος” στο Παλιό Λιμάνι, εφέτος! Αλλο το ένα, άλλο το άλλο!

ΤΟΥΡΚΟΣ ΓΙΝΗΚΕ απ’ τον θυμό του ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας εξαιρετικός και ως Καραγκιοζοπαίκτης Νίκος Μπλαζάκης με το τουρκικό φέσι που φόρεσε η “Ουνέσκο” στον Ελληνα Καραγκιόζη. Οχι με την Ουνέσκο, αλλά με την ελληνική πολιτεία που λείπει μονίμως για... ξύλα. Δεν είναι ο μόνος...

ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ, κατεβαίνεις, κατεβαίνει, κατεβαίνουμε, κατεβαίνετε, κατεβαίνουν. Τι έχω να χάσω; Τι έχεις να χάσεις; Τι έχει να χάσει; Τι έχουμε να χάσουμε; Τι έχετε να χάσετε; Τι έχουν να χάσουν; Στο κέρδος είμαι, στο κέρδος είσαι, στο κέρδος είναι, στο κέρδος είμαστε, στο κέρδος είστε, στο κέρδος είναι... Καλλικρατειανόν!

ΣΤΕΛΛΑ Κόνιαρη, ποιήτρια, Ποταμίδα Κισάμου: “Ενα ουρανό κοιτάμε όλοι μας, αλλά ο καθένας τον βλέπει, με τα δικά του μάτια” γράφεις μεταξύ των άλλων, προλογίζοντας την ποιητική σου συλλογή “Εξαγνισμός ψυχής” (Χανιά, 2009), που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις. Περισσότερο για τους ποιητές, όπως εσένα, ισχύει αυτό. Κι αν έχουν κρατήσει αυτοί τις αισθήσεις τους αγνές. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ κάποιος ρώτησε τον Αριστοτέλη γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τα ωραία πράγματα του απάντησε: “Μόνο ένας τυφλός θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια ερώτηση”.

“Οταν έβρεχε η νύχτα χρυσόσκονη.../ σε γνώρισα/ όταν η νύχτα έγινε πυρρόχρωμη.../ σε πόθησα/ όταν τα μάτια σου, μου χαμογέλασαν.../ αναδύθηκα/ όταν τα χέρια σου, μ’ αγκάλιασαν.../ αναστήθηκα/ όταν είπες η καρδιά μου χτυπά δυνατά.../ σκίρτησα/ όταν ένιωσα πως με κρατούσες σφιχτά.../ σείστηκα...”.
Από το ποίημα της Στέλλας Κόνιαρη “Σε ευχαριστώ”.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)