ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ενερούλιασε απ’ την πολλή την κάψα/ γι’ αυτό οι μαντινάδες μου, Βαγγέλη μου, επάψα! Μέρες είχε να μου στείλει μαντινάδα ο Ηλίας ο Σταματάκης. Κακό πράγμα τω όντι η κάψα. Ωστόσο... κάψα ξεκάψα η στήλη πρέπει να γραφτεί.

ΠΕΝΤΕ ποντικοί μουντζούροι/ κι άλλοι τρεις αλευρομούροι... Μια αρχή, ένας πρόλογος τέλος πάντων, για τον αλευροπόλεμο που ξέσπασε εκεί που κανείς δεν τον περίμενε. Πάμε παρακάτω...

ΑΠΟ ΦΛΟΓΕΣ η Ελλάδα ζωσμένη/ το 2007 ν’ αποφύγει κοιτά/ όταν κάουδο γίνηκε η δόλια/ και τις πληγές της ακόμα μετρά. Αύγουστος χωρίς πυρκαγιές δεν γίνεται. Εξάλλου όλο και κάτι μένει για κάψιμο...

ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ το νερό/ όταν δεν έχεις βρύσες... Ή όταν δεν φτάνει μέχρι τις βρύσες, όπως στην περίπτωσή μας. Το θέμα είναι να μην ξεραίνονται τα λάχανα.
ΤΟΥ ΠΕΤΑΜΑΤΟΥ τα ’χουμε τα νερά στο Νομό μας. Κυριολεκτικά του πεταμάτου. Κι απού δίψασε, δίψασε, κι απού ξεράθηκε, ξεράθηκε. Ενα νερό κυρά Βαγγελιώ, ένα νερό κρύο νερό...

ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΑΞΗ υποψηφίων δημάρχων στο Σέλινο, λέει, για την ευόδωση των στόχων του νέου δήμου, όπως αναλύονται στο νομοσχέδιο “Καλλικράτης”... Καλλι προχώρει!

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ AKOMA, λέει, τις αποζημιώσεις στο Σέλινο. Περιμένουν ακόμη, λέει, την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Γαύδου με την Κρήτη. Μια ζωή στο περίμενε οι Σελινιώτες...

ΤΟ ΨΩΜΙ ΨΩΜΑΚΙ, το νερό νεράκι και τη βενζίνα... βενζινούλα. Ζούμε στην εποχή των υποκοριστικών. Ας το πάρουμε απόφαση. Πάντως, το λάδι παραμένει λάδι και το κρασί παραμένει κρασί.

Η ΕΥΤΥΧΙΑ του να είσαι Χανιώτης είναι όταν περπατώντας τα σοκάκια της Παλιάς Πόλης, είναι σαν να περπατάς μέσα στην Ιστορία και να ανακαλύπτεις όλους τους λαούς που έζησαν εδώ, Ελληνες, Τούρκους, Εβραίους, Ενετούς”, έγραψε σχολιάζοντας σχετικό προχθεσινό “πεταχό” μου στο facebook, η τακτική αναγνώστρια της στήλης, Eleni Mat. “Να συμπληρώσω ότι νιώθεις σαν να περπατάς μέσα σε καρτποστάλ”, έγραψε η Δώρα Μαυρακάκη. Και ο Τάκης Αλεβαντής απ’ τις Βρυξέλλες: “Γι’ αυτό κι εγώ εις τα Χανιά τη σύνταξη θα πάρω/ να με βοηθάν οι άνθρωποι κι η φύση να ριμάρω”.

“Σ’ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, που φοράνε την αγάπη πανοπλία, έχουν ασπίδα την ποίηση και μεταλαμπαδεύουν το φως της”, μα και “σ’ όλους αυτούς που αγαπάνε απλά και δυνατά με ανιδιοτέλεια”, είναι αφιερωμένες οι τρεις ποιητικές συλλογές της Στέλλας Κόνιαρη (μόνιμη κάτοικος Ποταμίδας Κισάμου) που μόλις κυκλοφόρησαν. “Φωτοληψία”, “Σώμα ψυχής” και “Ενδόμυχη Χώρα” οι τίτλοι τους. Μου τις αφιέρωσε, όπως γράφει “με σεβασμό κι αγάπη”. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, Στέλλα. Το ξεχωριστό κελαήδημα της ποταμίδας μου θύμισε η ποίησή σου.

ΚΑΠΟΙΟ ΒΡΑΔΥ που ο Περικλής γύριζε σπίτι του τον ακολούθησε ένας αυθάδης νεαρός και τον έβριζε συνέχεια. Ο Περικλής όχι μόνο δεν απάντησε, αλλά όταν έφτασε στο σπίτι του είπε στον υπηρέτη του: “Πάρε το λυχνάρι και οδήγησε αυτόν τον άνθρωπο σπίτι του γιατί όπως είναι σκοτάδι υπάρχει κίνδυνος να πέσει και να χτυπήσει”.

“Στις μισάνοιχτες πύλες του παραμυθιού σου/ εκεί που η αγάπη παιχνιδίζει ερωτικά/ θέλω να σφραγίσω την ανάσα σου/ μ’ ένα απλό φιλί./ Να γείρω ελαφρά και να κλείσω τα μάτια/ να εξερευνήσω την αόρατη αίσθηση/ και να γλιστρήσω στον κόσμο σου.
[...] Από το ποίημα “Μ’ ένα απλό φιλί” της Στέλλας Κόνιαρη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)