Ω τί κράτος!
Aν όχι όλοι, η συντριπτική πλειοψηφία έχουν κάτι να πουν για την απίστευτη γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου! Κι εδώ είναι που αρχίζει η δίχως όρια... παραφροσύνη! Διότι ο καθένας έχει να αναφέρει τα δικά του προσωπικά... βιώματα και τις δικές του προσωπικές περιπέτειες ανά τους διαδρόμους και τους ορόφους κτηρίων όπου εργάζονται οι άνθρωποι (όχι ευτυχώς όλοι) που μαθαίνουμε -από τα γεννοφάσκια μας- να 'φοβόμαστε' τη συναλλαγή μαζί τους!
Αυτό που πολλοί έχουν ονομάσει ως σύγχρονη Λερναία Υδρα, ζει και βασιλεύει ακόμη στις μέρες μας και καταδυναστεύει όλους εκείνους που έχουν την ατυχία να εμπλακούν ανάμεσα στα... κεφάλια της και τα πλοκάμια της!
Ιστορίες καθημερινής τρέλας το δίχως άλλο που ο έλληνας καθημερινά βιώνει! Ιστορίες που μπορούν να οδηγήσουν τον οποιοδήποτε στα όριά του ειδικά όταν το 'λογικό' του αιτούντος έρχεται αντιμέτωπο με το 'παράλογο που εμφανίζεται ως λογικό' του δημοσίου 'άρχοντα'.
Εκτός πολλών άλλων, από τα πιο αξιοπερίεργα που συμβαίνουν είναι όταν συναντούμε κάποιον ο οποίος βρίζει θεούς και δαίμονες για τα όσα υπομένει (ή δεν μπορεί να υπομείνει) όταν βρίσκεται να συναλλάσσεται με υπηρεσίες του κράτους, αλλά όταν ο ίδιος ως δημόσιος λειτουργός(!!!) πρέπει να πράξει τουλάχιστον ως οφείλει απέναντι όχι σ? έναν φορολογούμενο πολίτη (αυτόν οι περισσότεροι τον έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια), αλλά απέναντι σ? έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο, ανήμπορο, αδαή περί της απίστευτης γραφειοκρατίας, αλλά και των νόμιμων δικαιωμάτων του, εκείνος, όντας σε θέση ισχύος που του δίνει η 'καρέκλα', ποδοπατεί κάθε έννοια ανθρωπισμού!
Διότι το να θέλεις να 'βασανίζεις' κάποιον ανθρωπάκο, ενώ απλά θα μπορούσες να τον εξυπηρετήσεις, στη δική μου τουλάχιστον 'γλώσσα' ονομάζεται σαδισμός!
Οταν, λοιπόν, ένας νομοταγής πολίτης έρχεται αντιμέτωπος με τον σαδιστή του, μοιραία υποκύπτει, βάζει κάτω το κεφάλι και απομακρύνεται από το πεδίο δράσης του ως ηττημένος, παραδεχόμενος την ανημπόρια του να τα βάλει με το... κράτος!
Ποιο είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση το κράτος; Ο υπάλληλος που το 'παίζει' κράτος! Και καλά το κάνει δηλαδή, αφού το... κράτος(!) του έχει δώσει αυτό το δικαίωμα!
Ομως, ο υπάλληλος - κράτος έχει και τρωτά σημεία, το εξής ένα: τον φόβο του ανωτέρου του που αν τυγχάνει και βουλευτής - υπουργός ή κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να 'εξυπηρετήσει' και με το παραπάνω τον... δόλιο τον πολίτη που χρησιμοποίησε το... μέσον του για να εξυπηρετηθεί!
Ποια εξυπηρέτηση δηλαδή; Αυτό που δικαιούται παίρνει, αλλά αυτός ο δόλιος νιώθει και υπόχρεος!
Ολη αυτή η κατάσταση δεν έχει τελειωμό όπως και τα βάσανα του κόσμου άλλωστε!
Βεβαίως και δεν πρόκειται να βγει νόημα απ? όλη την ιστορία κι αυτό γιατί δυστυχώς (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) έτσι λειτουργεί το σύστημα εδώ στη χώρα μας!
Εξάλλου η προσφιλής φράση 'του κερατά το κράτος' που πολλοί μεγαλύτεροι σε ηλικία χρησιμοποιούν για να μην πουν κάποια 'βαρύτερη' κουβέντα, είναι χαρακτηριστική και περικλείει όλη τη σοφία του ελληνικού λαού ο οποίος γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα τα όσα βιώνει, ο καημένος!
Βέβαια εδώ τίθεται ακόμα ένα θέμα κι έχει να κάνει με το γεγονός ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς, άρα;
Χανιώτικα νέα (08.08.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου