Πίστη και αγάπη, σεβασμός απέραντος, αφοσίωση και θαυμασμός και η τέχνη του λόγου του να ξεχύνεται ακριβή στο πανίερο πρόσωπο της γεννήτρας του. Πόσο την αγαπήσαμε κι εμείς αυτή την ταπεινή μάνα!
Δεν τη γνωρίσαμε, μα τη βάλαμε στην καρδιά μας με τα τόσα γραφόμενα στην καρδιά μας, με τα τόσα γραφόμενα του Βαγγέλη.
Δεν τη γνωρίσαμε, μα τη βάλαμε στην καρδιά μας με τα τόσα γραφόμενα στην καρδιά μας, με τα τόσα γραφόμενα του Βαγγέλη.
Θανάσης Δεικτάκης
Γράφει ο Θανάσης Δεικτάκης
«Ας τρέχει κι ας βρέξει
'Εγώ, μαμά, θα τραβώ την κατσίκα',
λέει ο Αντώνης μ? όλο το βάρος
των τεσσάρων του χρόνων.
Ζηλεύω, ζηλεύω πολύ γιατί το ?πε αυτός,
που του ρίχνω κοντά δυο χρόνια - αιώνες.
'Είστε μικροί και η κατσίκα είναι άγρια',
λες δένοντας κόμπο το σκοινί στη μέση σου.
Χέρι ελεύθερο γι? αυτή δεν έχεις.
Στο ένα θα κρατάς το καλάθι με το φαγητό
και το άλλο θα πρέπει να το κάνεις αγκαλιά
για τη Στέλλα που έχει μόλις χρονιάσει.
'Θα τρέχει ο ποταμός, μην πάμε,
μπορεί και να βρέξει', κλαψουρίζω.
Δε σηκώνεις κουβέντα:
'Ο πατέρας σας μας περιμένει
να μαζέψουμε τις ελιές'.
Ας τρέχει ο ποταμός κι ας βρέξει...».
Το ποίημα είναι στη σελίδα 28 από την τελευταία ποιητική συλλογή του δραστήριου και πολυγραφότατου και πολυπράγμονα Βαγγέλη Κακατσάκη. Προηγήθηκαν δύο άλλες συλλογές με διθυραμβικές κριτικές. Το 'ΚΑΖΟΒΑΡ' και 'Τα Αλογα του χρόνου'.
Αεικίνητος συγγραφέας γράφει, γράφει, γράφει.
Καταπληκτικά τα 'πεταχτά' του για τα οποία έχω ξαναγράψει.
Είναι το έργο του και λαογραφία, ιστορία, διήγηση, χρονογράφημα κ.ά. Συνεχώς πολύ αναφέρεται στους γονείς του και κυρίως στη μητέρα του που την έχασε τον τελευταίο χρόνο.
Πίστη και αγάπη, σεβασμός απέραντος, αφοσίωση και θαυμασμός και η τέχνη του λόγου του να ξεχύνεται ακριβή στο πανίερο πρόσωπο της γεννήτρας του. Πόσο την αγαπήσαμε κι εμείς αυτή την ταπεινή μάνα!
Δεν τη γνωρίσαμε, μα τη βάλαμε στην καρδιά μας με τα τόσα γραφόμενα στην καρδιά μας, με τα τόσα γραφόμενα του Βαγγέλη.
Μεγάλη αδυναμία έχω κι εγώ στις μανάδες.
Εχω ξεχωριστό λόγο, την έχασα εννιάχρονο παιδάκι. Κι ήμουν ο μεγαλύτερος από τα πέντε ορφανά. Το τελευταίο μου αδερφάκι ήταν τριών μηνών.
Υψιπέτης ο συγγραφέας μας πετά από κορφή σε κορφή κι εμείς τον καμαρώνουμε.
Χανιώτικα νέα (20.07.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου