ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

“ΦΥΣΑ βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή/ με παίρνουν μάνα, σαν φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή”, μας λέει για λογαριασμό του παιδιού που αποχωρίζεται τη μάνα του πηγαίνοντας στην ξενιτιά, ο Ποιητής. Κι αν φυσά βοριάς κι αν φυσά θρακιάς κι αν γεννιέται μπόρα φοβερή στις μέρες μας! Φτερά στον άνεμο, πεταλούδες τρυφερές, έκθετες στην παγωνιά ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποί μας.

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΟΠΟΥ κι αν με πήγαιναν οι θεωρίες μου βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη έχει πάει εκεί”. Σκέφτομαι συχνά πυκνά τη φράση αυτή, έτσι όπως τη θυμάμαι στο περίπου, του Σίγκμουντ Φρόιντ, ενώ αρχίζω να γράφω τη στήλη. Οι ποιητές έχουν πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Οι Ποιητές, όπως ο ξεχασμένος Γεώργιος Βιζυηνός για παράδειγμα, “Απαντα τα διηγήματα” του οποίου μας έδωσαν πρόσφατα ο Ηρκος και ο Στάντης Ρ. Αποστολίδης σε μια άψογη από κάθε πλευρά έκδοση, μια έκδοση που τιμά τόσο τους δημιουργούς όσο και τους αναγνώστες.

“ΦΥΣΑ βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή/ με παίρνουν μάνα, σαν φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή”, μας λέει για λογαριασμό του παιδιού που αποχωρίζεται τη μάνα του πηγαίνοντας στην ξενιτιά, ο Ποιητής. Κι αν φυσά βοριάς κι αν φυσά θρακιάς κι αν γεννιέται μπόρα φοβερή στις μέρες μας! Φτερά στον άνεμο, πεταλούδες τρυφερές, έκθετες στην παγωνιά ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποί μας.

ΦΤΩΧΕΙΑ – ανέχεια στα Χανιά και στην άλλη Ελλάδα, ο τίτλος του κύριου θέματος στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας μας. Ολο και περισσότεροι πολίτες στα Χανιά, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, καλούνται, λέει, να ζήσουν σε συνθήκες φτώχειας και ανέχειας. Μεγάλος βραχνάς για τους Ελληνες η ανεργία, διαπιστώνει σε έρευνά του ο Ο.Ο.Σ.Α. Οι διαπιστώσεις των διαπιστώσεων, τις διαπιστώσεις, διαπιστώσεις…

ΕΔΩ ΚΙ η τρόικα (σιγά που δεν θα ερχότανε), εδώ και οι διαπιστώσεις της. Γύρω στα 2,5 δισ. λένε ότι είναι τα που μας λείπουν αυτοί, γύρω στα 500 εκατ. λέμε εμείς. Προσθέτω τα νούμερα (πρόσθεση συμμιγών αριθμών!) και διαιρώ διά δύο. Να σας πω πόσο πάει… το μαλλί; Α, μπα, το βρίσκετε και μόνοι σας…

ΓΙ’ ΑΛΛΗ μια, πολλοστή φορά, στους δρόμους και στις πλατείες οι εργαζόμενοι και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, χθες να βροντοφωνάζουν το δίκιο τους. Γι’ άλλη μια, πολλοστή φορά, δεμένα τα πλοία στα λιμάνια και με προβλήματα στις συγκοινωνίες οι Αθηναίοι. Θ’ ακούσουν κάποτε οι κουφοί τους βρόντους στις πόρτες τους;

“ΣΕ ΚΑΜΑΡΩΝΩ Αγορά σου βγάζω το καπέλο/ και μνημονεύω τον τρανό τον γερω – Βενιζέλο!”. Αυτό δα έλειπε, να μη γράψει μαντινάδα για την Αγορά μας ο Ηλίας ο Σταματάκης και να μην αναφέρει και τον Βενιζέλο. Τζάμπα “μπενιζελικός” είναι απ’ τα γενοφάσκια του;

ΗΡΚΟ και Στάντη Αποστολίδη, συγγραφείς, Αθήνα: Και να ’ταν μπορετό να βρισκόμουνα χθες το βράδυ στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Ενώσεως Συντακτών, όπου μιλήσατε για τον Βιζυηνό παρουσιάζοντας τη λινόδετη άψογη από κάθε άποψη έκδοση “Απάντων των διηγημάτων” του, με διεξοδικό φιλολογικό, ιστορικό κι αισθητικό σχολιασμό από σας, που επιμεληθήκατε. Εντάξει θα μου τα πει τηλεφωνικά και η κοινή μας φίλη ποιήτρια Πόπη Γαβριλάκη -  Λαμπρινέα, που είχε την καλοσύνη να μου στείλει το εν λόγω βιβλίο “κόσμημα” όμως… Πάντα άξιοι, πάντα επί των επάλξεων της ποιοτικής εκδοτικής δουλειάς.

ΠΕΝΤΕ μέρες κρατήσανε οι απανωτές γιορτές!… Στον Αλέξανδρο δόθηκαν απ’ τις πρεσβείες απ’ τις πόλεις και τις επαρχίες της επικράτειας, απ’ τους σύμμαχους Ασίας και Ευρώπης, αμύθητα γαμήλια δώρα, μονάχα στέφανοι χρυσοί δεκαπέντε χιλιάδων ταλάντων! Αλλά και αυτός απλόχερα τ’ ανταπόδωσε: καθώς πολλές νύφες ήτανε ορφανές, τις φρόντισε σαν πατέρας και τις προίκισε βασιλικά, ενώ σε όλες γενικά έδωσε δώρα, όπως και σ’ όλους τους μακεδόνες που παίρναν Ασιάτισσες -κι είχανε γραφτεί πάνω από 10.000!- έδωσε προίκα επίσης! Νέα γλέντια, χαρούμενα συμπόσια και θεάματα, πομπές και διασκεδάσεις κάθε είδους, για πολλές ακόμα μέρες: (Από το βιβλίο του J. Droyzen (μετάφραση-  εισαγωγή – σχόλια Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη).

“Φυσά βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή/ με παίρνουν, μάνα, σαν φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή,/ και δεν μπορώ να κρατηθώ/ μάνα μην κλαις θα ξαναρθώ./ Βογκούν του κόσμου τα στοιχειά, σηκώνουν κύμα βροντερό./ Θαρρείς ανάλυωσαν τη γη και τρέχ’ η στράτα σα νερό,/ και δεν μπορώ να κρατηθώ/ μάνα, μην κλαις, θα ξαναρθώ./ Οσες γλυκάδες και χαρές μας περιχύν’ ο ερχομός,/ τόσες πικράδες και χολές μας δίν’ ο μαύρος χωρισμός!/ Ωχ! ας ημπόργα να σταθώ!…/ Μάνα μην κλαις θα ξαναρθώ./ Πλάκωσε γύρω καταχνιά κ’ ήρθε στα χείλη μ’ η ψυχή!/ Δος με την άγια σου δεξιά, δος με συντρόφισσαν ευχή/ να με φυλάγει μη χαθώ/ μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ”.
Το ποίημα “Αποχαιρετισμός” (Β’ το Παιδί) του Γεωργίου Βιζυηνού.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (07.11.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-5/#ixzz2jxiB3ICZ