ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
«Εμιλ, εσύ είσαι;»
Παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου…. Οι γονείς του Εμιλ έτρεξαν κι εκείνη τη μέρα στο Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής στη Στουτγκάρδη το γνωστό (Rassenpolitisches Amt der NSDAP).
O μικρότερός τους γιος, ο Εμιλ, είχε συλληφθεί και πάλι “λανθασμένα” επειδή… τα χαρακτηριστικά του δεν έμοιαζαν με εκείνα της Αριας Φυλής.
«Γιατί δεν εξολοθρεύετε όλους τους Γερμανούς; Μετά από τόσους αιώνες δεν μπορεί παρά να μην υπάρχει μια μικρή έστω σταγόνα εβραϊκού αίματος που να τρέχει μέσα τους;…», είπε η μάνα του Εμιλ στον διευθυντή του Γραφείου, δίχως να φοβηθεί.
Δείτε περισσότερα... ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
«Γιατί δεν εξολοθρεύετε όλους τους Γερμανούς; Μετά από τόσους αιώνες δεν μπορεί παρά να μην υπάρχει μια μικρή έστω σταγόνα εβραϊκού αίματος που να τρέχει μέσα τους;…», είπε η μάνα του Εμιλ στον διευθυντή του Γραφείου, δίχως να φοβηθεί.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
«Εμιλ, εσύ είσαι;»
Παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου…. Οι γονείς του Εμιλ έτρεξαν κι εκείνη τη μέρα στο Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής στη Στουτγκάρδη το γνωστό (Rassenpolitisches Amt der NSDAP).
O μικρότερός τους γιος, ο Εμιλ, είχε συλληφθεί και πάλι “λανθασμένα” επειδή… τα χαρακτηριστικά του δεν έμοιαζαν με εκείνα της Αριας Φυλής.
«Γιατί δεν εξολοθρεύετε όλους τους Γερμανούς; Μετά από τόσους αιώνες δεν μπορεί παρά να μην υπάρχει μια μικρή έστω σταγόνα εβραϊκού αίματος που να τρέχει μέσα τους;…», είπε η μάνα του Εμιλ στον διευθυντή του Γραφείου, δίχως να φοβηθεί.
Ηταν η δεύτερη φορά που έπρεπε να αποδείξουν την καθαρότητα της καταγωγής του μικρού τους γιου. Να καταθέσουν γραπτώς στο αρμόδιο τμήμα ενός αστυνομικού τμήματος όλη την ιστορία του γενεαλογικού τους δέντρου που αποδείκνυε την “έλλειψη εβραϊκής καταγωγής”.
Οι αρμόδιοι υπάλληλοι του Ναζιστικού Κόμματος είχαν τελικά και πάλι πεισθεί από τα αδιάσειστα στοιχεία: δεν είχε καμία σχέση με Εβραίο. Ετσι τον άφησαν ελεύθερο.
Ωστόσο, πάντα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ήταν “πρόβλημα”: κάπως κοντός, με μαύρα μαλιά και κάπως μαυριδερός. Ηταν απλά διαφορετικός, και αυτή η διαφορετικότητά του είχε εμπνεύσει το εφηβικό του μυαλό να ντυθεί ένας ταπεινός τσιγγάνος για να βοηθήσει στη συγκέντρωση χρημάτων για την Winterhilfswerk μια φιλανθρωπική οργάνωση του Υπουργείου Προπαγάνδας. Αυτή η διαφορετικότητά του τον είχε οδηγήσει τούτη τη φορά και πάλι στο τμήμα. Τι κι αν αυτός επίσημα ζητιάνευε για να βοηθήσει τους φτωχούς συμπατριώτες του που δεν είχαν φαγητό, δεν είχαν ξύλα για το τζάκι, δεν είχαν ρούχα να φορέσουν για να βγάλουν τον βαρύ Χειμώνα που κάνει στη Γερμανία;
ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΩΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΗΣ…
Ο Εμίλ δεν καταλάβαινε επακριβώς γιατί να περνάει όλη αυτή την ταλαιπωρία! Αυτός το μόνο που ήξερε -και το ήξερε καλά- ήταν ότι ως καλός Γερμανός αγαπούσε την πατρίδα του, έτσι όπως είχε διδαχθεί από τους ευσεβείς Λουθηρανούς γονείς του.
Αυτή του η αγάπη για την πατρίδα, εξάλλου, κάποια στιγμή τον οδήγησε να γίνει εθελοντής στο Σώμα των Αλεξιπτωτιστών του Γερμανικού Στρατού. Αυτή του η απόφαση ήταν η αρχή του τέλους για τα προβλήματά του και το “πάρε δώσε” με το Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής. Ως δια μαγείας σταμάτησαν να τον συλλαμάβανουν για εξακρίβωση της καταγωγής του.
Αρκούσε πια που ο Εμιλ ήταν ένας αλεξιπτωτιστής. Επίσημα στρατιώτης της Γερμανίας. Επίσημα πιστός ακόλουθος όλων αυτών των μεγάλων ιδεών που τους διαπότιζε το Κόμμα!
…Υπερήφανος, πλέον και γεμάτος ενθουσιασμό. Και τόσος ήταν ο ενθουσιασμός του για αυτή του τη στρατολόγηση που από το πρωί ως το βράδυ προσπαθούσε να πείσει και τον μεγαλύτερο αδερφό του τον Τheodor να γίνει κι εκείνος ένας αλεξιπτωτιστής. Από το πρωί ως το βράδυ γεμάτος ενθουσιασμό του μιλούσε για όλα εκείνα που απολάμβανε όντας ο ίδιος μέλος αυτής της σπουδαίας ομάδας των περίφημων Αλεξιπτωτιστών.
Ο Τheodor από την άλλη, αγαπούσε τον μικρό του αδερφό, αγαπούσε την οικογένειά του, αγαπούσε τους ανθρώπους γενικότερα, αγαπούσε τον Θεό. Γι’ αυτό και είχε γίνει Λουθηρανός πάστορας και ως πάστορας θα μπορούσε να απαλλαγεί από τη στρατολόγησή του στον Γερμανικό στρατό.
Ωστόσο η επιτυχία του ως πάστορας είχε προκαλέσει τη ζήλια κάποιων που τον είχαν αναφέρει στις αρχές της Εκκλησίας και αυτό -ειδικά τον τελευταίο καιρό- είχε κάνει τη ζωή του δύσκολη. Σε αυτή τη συγκυρία, ο Εμιλ κατάφερε να πείσει τον Theodore -που η ψυχή του ήταν αλλού ταγμένη- να στρατολογηθεί στους αλεξιπτωτιστές.
Ομως, αλεξιπτωτιστής δεν θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ. Το ’ξερε αυτό στα κατάβαθα του νου και της καρδιάς του! Στη μικρούλα του αδερφή κάποια στιγμή είχε εκμυστηρευθεί «Margaret, αν επιτρέψω πίσω, θα γίνω δάσκαλος».
ΤΟ ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
…Η μικρή Μargaret ήταν ξύπνια εκείνο το βράδυ που έφτασαν όλοι οι φίλοι των αδερφιών της, 15 άτομα. Ολοι τους νέοι, γεμάτοι ζωή, όλοι περίφημοι αλεξιπτωτιστές στο σπίτι τους. Η μητέρα και ο πατέρας είχαν ετοιμάσει ένα ωραίο γεύμα για τους ωραίους αυτούς νέους αλεξιπτωτιστές που το μόνο που γνώριζαν ήταν ότι μία μυστική αποστολή επρόκειτο να έχουν αλλά δεν ήξεραν ούτε πού ούτε το πότε. Ως απλοί στρατιώτες που ήταν εξάλλου, δεν είχαν καμία παραπάνω αξίωση από τους επικεφαλής. Αυτοί απλά, πιστά εκτελούσαν εντολές όπως είχαν εκπαιδευτεί. Και βέβαια όπως είχαν εκπαιδευτεί δεν νοιάζονταν για άλλα παρά για τα καθήκοντά τους! Ηταν όλοι τους τόσο κεφάτοι, τόσο χαρούμενοι, τόσο ευδιάθετοι. Ο Τheodore όμως φαινόταν κάπως προβληματισμένος… Το είχε πει εξάλλου στη Μargaret: «Αδερφούλα, δεν θα γυρίσω. Το νιώθω».
20 ΜΑΪΟΥ 1941
…
Στις 20 Μαΐου ο Εμιλ απογειώθηκε με το “πρώτο κύμα”. Ενας από τους επικεφαλής στον αεροδιάδρομο διέταξε τον Τheodore να μην επιβιβαστεί. Φώναζε άγρια για να τον πείσει ότι: «Κι εγώ ο ίδιος αν ήμουν στη θέση της μάνας σας δεν θα μπορούσα να αντέξω το βάρος οι δυο γιοι μου να χαθούν την ίδια μέρα…».
…Ο Theodore όμως δεν μπορούσε επ’ ουδενί, δεν άντεχε να αφήσει μόνο τον μικρό του αδερφό, ούτε βέβαια τους συντρόφους του, τα αδέρφια του που θα διακινδύνευαν τη ζωή τους στη μάχη. Μία σκέψη είχε μόνο στο μυαλό του: να καταφέρει να μπει στο αεροπλάνο μαζί τους. Επρεπε να είναι μαζί τους, μαζί – κοντά – δίπλα στον μικρό αδερφό του.
Ετσι, σε κάποια στιγμή μπόρεσε και διέφυγε της προσοχής του αξιωματικού που εξακολουθούσε να ουρλιάζει! Ετρεξε με όλη τη δύναμη της θέλησής του κατά μήκος του αεροδιαδρόμου, πρόλαβε το αεροπλάνο και παρακάλεσε έναν άλλο αξιωματικό να τον αφήσει και αυτόν να επιβιβαστεί… στο σκάφος εκείνο που καταρρίθφηκε από τα αντιεροπορικά πυρά των Βρετανών την πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΔΕΡΦΗ ΤΩΝ
Πίσω στη Γερμανία οι γονείς των δυο αδερφών, η μικρή Μargaret, δεν έμαθαν τίποτα. Δεν είχαν κάποιο νέο. Τι απέγιναν τα παιδιά; Ζούσαν, σκοτώθηκαν; Επρεπε να περάσει κοντά ένας μήνας για να εντοπιστεί επιτέλους το αεροσκάφος και να αναγνωριστεί ο σκοτωμένος Theodore· από… τα γιαλιά μυωπίας που πάντα φόραγε. Το σώμα του σαπισμένο ανάμεσα στα άλλα σαπισμένα. Ενα σαπισμένο πρόσωπο με μυωπικά γυαλιά. Τουλάχιστον τόσο αυτός όπως κι οι άλλοι -σύμφωνα με τις ενδείξεις- είχαν ακαριαία πεθάνει. Ηταν τυχεροί που δεν υπέφεραν… πολύ!
Kι ο Εmil; Αυτός σκοτώθηκε από τη ριπή και πριν καταπέσει το αεροσκάφος παρέδωσε τη ψυχή του, με τα πόδια του μαζεμένα όπως είχαν εκπαιδευτεί να κάθονται οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές μέσα στο σκάφος. Το αίμα του χυμένο από ’να του έντερο όπου τον βρήκαν οι σφαίρες.
Στους γονείς του οι Αρχές περιέγραψαν πως το αίμα του γενναίου γιου τους είχε σχηματίσει μία «μακρά γραμμή πάνω στο πάτωμα του αεροσκάφους, όπερ σημαίνει ότι ο Εμιλ αγωνιζόταν έως την τελευταία του στιγμή να βοηθήσει τους συντρόφους του».
Ο Εμιλ ήταν πια ήρωας! Ο πολυχαϊδέμενος τους Εμιλ που η μάνα του πάντα το ’λεγε πόσο πολύ αδύναμος ήταν από την πρώτη στιγμή που είδε το φως της ημέρας. Τα ’φερνε τώρα στο νου της όλα τα ξενύχτια κι όλες τις προσπάθειες να δυναμώσει το μωρό της, να το μεγαλώσει. Ο μικρός της ο Εμιλ κι ας ήταν μικροκαμωμένος, μέσα του όμως είχε μια μεγάλη καρδιά -αυτό το “χαρακτηριστικό” που δεν αποτυπώνεται στα ψυχρά μάτια ενός δημοσίου υπαλλήλου του Ναζιστικού Κόμματος- μια καρδιά που νοιαζόταν πάντοτε για όλους τους αδύναμους, τους φτωχούς.
Κι η μικρούλα Μargaret; Το βράδυ εκείνο που τα αδέρφια της έπεφταν νεκρά κάπου πολύ μακριά από το σπίτι τους, εκείνο ακριβώς το βράδυ είδε ένα όνειρο: Ενα ανοικτό τάφο. Αντί όμως για το παραδοσιακό μουσικό ύμνο για τον Στρατιώτη “Ich Hat Einen Kameraden”, ο τρομπετίστας έπαιζε το αγαπημένο τραγούδι του Εμιλ, το “Nun Hat Es Sich Gewendet, das Grne Buchenblatt”.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ…
Κάποιοι επέστρεψαν (κανένας από τα 15 παιδιά της τελευταίας βραδιάς). Η Margaret έψαξε, τους βρήκε. Ρώτησε να μάθει ο,τιδήποτε παραπάνω για τα αδέλφια της. Ενας από τους τους αλεξιπτωτιστές -που ήταν παρών κατά την ομαδική ταφή όπου τάφηκε κι ο Εμιλ- της είπε ότι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έπαιξαν το τραγούδι που άρεσε στον Εμιλ.
Και βέβαια δεν ήταν το μόνο παράξενο που συνέβη: Μεταγενέστερα, η Μάργκαρετ είχε ένα ακόμη όνειρο – όραμα: Ενα βράδυ, είδε τον Εμιλ μπροστά από το κρεβάτι της και ξαφνιασμένη τον ρώτησε: «Εμιλ, εσύ είσαι;».
Αυτός χαμηλόφωνα της απάντησε: «Πες το στη μαμά, αλλά με τρόπο… απαλά».
Οι γονείς των δυο παιδιών το θεωρούσαν ευλογία ότι οι γιοι τους δεν πρόλαβαν να σκοτώσουν κανένα. Βέβαια κάποιος μπορεί να πει ότι υπάρχει κάτι “παράλογο” σε αυτή τους τη στάση. Διότι αν το να σκοτώσεις κάποιον είναι κάτι κακό, τότε γιατί να γίνεις αλεξιπτωτιστής του Ναζιστικού Στρατού; Βέβαια αυτή τους την άποψη οφείλουμε να την ερμηνεύσουμε βάσει της εποχής εκείνης όπου οι διαφορετικές “πίστεις” συγκρούονταν η μία με την άλλη… Αυτοί ως πιστοί Γερμανοί αλλά και Λουθηρανοί προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα.
Από την άλλη, ο πατέρας των παιδιών έως το τέλος της ζωής του ενέμενε σε αυτή του την άποψη: θεωρούσε πολύ τυχερούς τους γιους του που πέθαναν πριν προσγειωθούν στην Κρήτη. Και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε αφού όταν οι Ελληνες ξεσηκώθηκαν εναντίον των κατακτητών, ο Στρατηγός Στούντεντ διέταξε αποτρόπαια αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού τα οποία θα είχαν αμαυρώσει τη συνείδηση των γιων του Emil και Theodore.
Σ.Σ. Το κείμενο είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, τα κύρια στοιχεία της οποίας έχει καταχωρήσει στο διαδίκτυο (βλ. https://mainstreetplaza.com/2009/09/21/emil-is-it-you/#more-907) ο ανιψιός των δύο αλεξιπτωτιστών, γιος της Μargaret ονόματι Hellmut.
Στον επίλογο τού κειμένου του αναφέρεται στις περιπτώσεις οικογενειών που έχασαν μικρά παιδιά και γυναίκες στον πόλεμο και σημειώνει ότι «παρόλο που οι παππούδες μου έχασαν δύο γιους στον πόλεμο, και το σπίτι τους βομβαρδίστηκε το 1944, ήταν τυχεροί αφού άλλες οικογένειες υπέφεραν τα πάνδεινα εδικά κάτω από τη γερμανική κατοχή».
Χανιώτικα νέα (31.05.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου