«Σε τούτη την πόλη γεννήθηκα./ Φλέβες μου οι δρόμοι της/ η ιστορία της αέρας που αναπνέω./ Κάθε γωνιά της κι ένα φάσμα μνήμης./ Πόλη σε μέτρα ανθρώπινα./ Εδώ θα μείνω -τ’ αποφάσισα- ολοζωής/ κάτω από τα φτερά της θα ονειρεύομαι./ Ομως ποια Κίρκη τη μεταμορφώνει;/ Τα σπίτια της ένα-ένα την εγκαταλείπουν/ κι οι άνθρωποι αλλάζουν πρόσωπα/ σαν να ’ταν μάσκες./ Πίσω απ’ τον πάγκο/ δε χτυπά σφυρί ο τσαγκάρης/ στου καφενείου το βάθος δεν ηχεί λαγούτο./ Κοπάδια οι ξένοι, μπαινοβγαίνουνε στα tourist shops./ Σιγά κι αθόρυβα γλιστρά και φεύγει η πόλη./ Εκείνοι που την κατοικούσαν/ στρέψαν οριστικά την όψη προς το Μέγα Σκότος./ Στη θέση της ορθώθηκε μια πόλη/ σκληρή κι αγέλαστη, ύπουλη και φαντασμένη./ Σε ξένη πόλη σέρνω τώρα τη ζωή μου». Το ποίημα “Αμετακίνητος μετανάστης” του Γιώργη Μανουσάκη.
«Αχ, της ζωής μου ο καημός!… Χανιώτικές μου ρούγες/ που μέσα στην απλοϊκή ξένοιαστη πολιτεία/ απλώνεστε αρχοντικά σαν αετού φτερούγες/ να σας περνώ, να σας θωρώ και να μη σας χορταίνω/ και τη χαρά, το θαυμασμό μέσα μου να πληθαίνω». «Να το που σε ξανάφερε αργόσυρτο το βήμα/ στην όμορφη γυρογιαλιά όπου μερονυχτίς/ ψυχή μου ανεμοδέρνεται ασίγαστο το κύμα./ Και σ’ έφερε για να το δεις πόσο τρελά ορμάει/ και σπα, κι όμως αδιάφορο τ’ ακούς να τραγουδάει”. Δυο από τις “νοσταλγικές ρίμες” του Μιχάλη Γρηγοράκη.
«Εμεινε πίσω η μεγάλη πολιτεία/ με το λιμάνι της/ και τους ανθρώπους στο μουράγιο,/ με τα μαντήλια/ που ανεμίζουνε πολύχρωμα./ Χίλιες φωνές σ’ ένα τραγούδι,/ αυτών που μένουν κι αυτών που φεύγουν,/ ανθρώπων που ’χουνε τις σκέψεις τους δεμένες./ Μα εγώ δεν θέλω το τραγούδι,/ μήτε να βλέπω μάτια που κλαίνε./ Θέλω να μείνω μόνος με τη θάλασσα,/ να στήσω αυτί στα τόσα της μηνύματα/ και στο τραγούδι της/ τ’ ατέλειωτο/ και το μεγάλο./ Θέλω ν’ αφήσω πίσω τις στεριές/ τα βρώμικα νερά του λιμανιού/ και τα καράβια/ που σκουριάζουν αραγμένα./ Η σκέψη αδέσμευτη,/ να φτερουγά στα πέλαγα/ πιο μακριά απ’ τους κόνδορες/ και πιο ψηλά./ Κι αν τύχει και βρεθώ σε άγνωστες στεριές,/ μ’ ανθρώπους που δεν έχω ξαναδεί/ με δίχως όνομα/ ανάμεσά τους θέλω να περάσω./ Κι ύστερα πάλι,/ ένα καράβι που θ’ αφήνει το λιμάνι,/ μαντήλια/ που δεν θα χτυπούν τον άνεμο για μένα,/ μα τα καράβια/ που σκουριάζουν αραγμένα/ -όλα σε μια παράταξη-/ θα χαιρετούν αυτόν που έφυγε,/ πριν γνωριστεί με τα στεκούμενα νερά”. Το ποίημα “FUGA” του Αλέξη Ζερβάνου.
Οδός Γιώργη Μανουσάκη… Οδός Μιχάλη Γρηγοράκη… Οδός Αλέξη Ζερβάνου… Τι όνειρο κι αυτό που είδα τις προάλλες! Ετοιμες ήταν, λέει, οι πινακίδες με τα ονόματα των τριών Χανιωτών ποιητών που έφυγαν τα τελευταία χρόνια για τον επουράνιο Παρνασσό, δεν θα αργούσε η τοποθέτησή τους στους δρόμους που βρίσκονται τα σπίτια τους….
Η αλληλογραφία μας
Γιάννη Ντερμανάκη, δικηγόρο Χανιά: Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το αφιερωμένο “στους τίμιους και συνεπείς αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου που δεν αντάλλαξαν ούτε φύλλο από τις δάφνες τους με τις πολιτικοοικονομικές σειρήνες”, 368 σελιδών, βιβλίο του Χρίστου Ζαφείρη “αντεθνικώς δρώντες” (Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2011) που μου χάρισες με μια θερμή αφιέρωση. Κυριολεκτικά απνευστί, σαν μυθιστόρημα, κι ας πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκουμέντο στο οποίο περιγράφονται, με διευθύνσεις και ονόματα, τα “φοιτητικά” της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της Χούντας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου της. Οφειλόμενο χρέος (και δικό σου, καθώς ήσουν ένας εκ των “αντεθνικώς δρώντων” εκείνης της περιόδου) να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό τα “φοιτητικά” της Θεσσαλονίκης, μέσω μιας εκδήλωσης. Ευχής έργο με τη συμμετοχή τόσο του συγγραφέα όσο και του Δημήτρη Α. Φατούρου που προλογίζει το βιβλίο….
Χανιώτικα νέα (20.10.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου