«Γυρίσαμε πάλι στο Φθινόπωρο, το καλοκαίρι/ σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει/ γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια/ στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν/ στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως/ σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι/ στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ’ τις πιπεριές/ καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν/ χιλιάδες χλωμές προσωπίδες» μας λέει στο ποίημα του “Ενας λόγος για το καλοκαίρι” ο Γιώργος Σεφέρης. Για να συμπληρώσει «Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε/ στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες…». Αχ αυτή η φθινοπωρινή μελαγχολία!
Φθινοπώριασε… Οι οπώρες, τα σύκα και τα σταφύλια, φθίνουν, η πρώτη σταγόνα της βροχής για να θυμηθώ έναν άλλο ποιητή, τον Οδυσσέα Ελύτη, σκότωσε το καλοκαίρι, τα σχολεία έχουν ανοίξει, τα χελιδόνια έχουν ήδη αναχωρήσει, τα φύλλα απ’ τα δέντρα έχουν αρχίσει να πέφτουν, ο καιρός έχει κρυγιαδώσει, ο μούστος βράζει στα βαρέλια, όλοι και όλα ετοιμάζονται για τον επερχόμενο χειμώνα… Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, προδιαγεγραμμένη η σειρά, δεδομένη η τάξη! “Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε/ στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες…”, επιμένει να μας θυμίζει ο Σεφέρης. Αχ, αυτή η φθινοπωρινή μοναξιά!
Ονειρο φθινοπωρινής νύχτας… της πρώτης νύχτας του Οκτώβρη. Προχθεσινό, κυριακάτικο όνειρο… Ημουν, λέει, ακόμα δάσκαλος σε απροσδιόριστο τόπο και σε ακαθόριστο χρόνο. Το πιο πιθανόν στο πάλαι ποτέ Δημοτικό Σχολείο Στροβλών Σελίνου, στο οποίο πήρα το βάφτισμα της Δασκαλοσύνης. «Οκτώβρη και δεν έσπειρες/ οχτώ σωρούς δεν έκανες». Με τα καλύτερά μου γράμματα γραμμένο με κιμωλία στον πίνακα το θέμα της έκθεσης που έπρεπε να αναπτύξουν οι μαθητές μου, σε λίγο που θα έρχονταν, όταν θα χτυπούσε η καμπάνα. Ολοι, οι κατά καιρούς μαθητές μου, στα σαράντα παρά ένα χρόνια (αν λογαριάσω και τα τρία που ήμουν παιδαγωγός στα Ιδρύματα του Παππού του Μακαριστού μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη) που έκανα τον Δάσκαλο θα έρχονταν. Ζώντες και τεθνεώτες ως υπήρξαν. Διαβάζοντας, λέει, Γιώργο Σεφέρη τους περίμενα. Αχ αυτό το φθινόπωρο της νοσταλγίας!
Η αλληλογραφία μας
π. Στυλιανό Θεοδωρογλάκη, εφημέριο Ιερού Καθεδρικού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου, Χανιά: Ευλογία και για μένα όπως και για όλους, συμπολίτες μας και μη που θα το πάρουν στα χέρια τους, το Ημερολόγιο τσέπης 2018, της Ενορίας του Καθεδρικού Ναού της πόλης μας, που επιμεληθήκατε μαζί με τον συνεφημέριό σας π. Ευτύχη Πετράκη και τον διάκονο Ελευθέριο Ξεκουκουλωτάκη. Και γιατί προσεγγίζετε όπως προσεγγίζετε με αυτό τη λειτουργική παράδοση και τον πολιτισμό του τόπου μας. Εκ βαθέων το “ευχαριστώ” μου για την θύμησή σας. Πάντα άξιος.
Χρήστο Κωνσταντουδάκη, δάσκαλο-συγγραφέα, Ηράκλειο Κρήτης:
Μ’ αρέσει, μ’ αρέσει πολύ, ο τρόπος γραφής σου, το ύφος σου σαν αντανάκλαση του ήθους σου, και στο παραμύθι σου “Η Μάγισσα η Ανάποδη και ο Αμπού”, που βγήκε σε βιβλίο πρόσφατα και είχες την καλοσύνη να μου το στείλεις. Μ’ αρέσει πολύ, ωστόσο, το ίδιο θα έλεγα, και η εικονογράφησή του από την Μανταλένα Βόσνιακ-Μελισσουργάκη. Συμφωνώ μαζί σου ότι «ολα είναι ένα παραμύθι» και ότι «την αλήθεια την ξέρουμε» όπως γράφεις στο οπισθόφυλλο. Σίγουρα συμφωνείς κι εσύ μαζί μου ότι «το παραμύθι είναι παραμυθία» και ο πιο ασφαλής δρόμος για να οδηγήσουμε τα παιδιά στην αλήθεια… Καλοτάξιδο!
Χανιώτικα νέα (03.10.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου