ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΨΥΧΟΥΛΑΣ ΤΗΣ...
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις... Ο Μιχάλης και η Χρύσα τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Εις μνήμην και εις υγείαν. Ο Θεός να συγχωρέσει εκείνους που έφυγαν... Ο θεός να έχει καλά αυτούς που έχουν μείνει... Ωσεί παρόντες όλοι τους σ' αυτόν τον δείπνο των δύο αδελφιών. Οι προαπελθόντες: o πατέρας, η μητέρα, ο Αντώνης, ο μεγάλος αδελφός που έφυγε απ'το πολύ του φιλότιμο, ο πρώτος εξάδελφος ο Θοδωρής που έφυγε από την αποκοτιά του, επίσης νωρίς στις Άλπεις, οι αποδέλοιποι. Οι περιλειπόμενοι: ο γιος της, ο ωραἰος Φίλιππος, η θεία Βαγγελιώ ίδια Παναγιά, ντυμένη στα μαύρα, ο θείος Λεωνίδας με μαύρο πουκάμισο, φίλοι, πολλοί φίλοι και συγγενείς, πολλοί συγγενείς.
Έβαλε ο Θεός σημάδι την πανώρια κορασιά... Αναπάντητα τα γιατί(;) ... Δεκαπέντε χρόνια, με σκλήρηνση κατά πλάκας, στο αναπηρικό καροτσάκι, η Χρύσα... Δεκαπέντε χρόνια στα μαρμαρένια αλώνια να διδάσκει αξιοπρέπεια... "Είμαι ζωντανή,καλά, αύριο θα είμαι καλύτερα... Όλα υπό έλεγχο, όλα παλεύονται..." Κι όμως ο Θἀνατος παραμὀνευε, προαποφασισμένο να σβήσει το καντήλι της στα 51 της χρόνια.
Επιστρέφω στη φωτογραφία στην τελευταία τους φωτογραφία που βρήκα στη σελίδα του Μιχάλη στο Βιβλίο των Προσώπων. Σαράντα μέρες μετά το φευγιό της (αύριο Κυριακή 8 Οκτωβρίου το μνημόσυνό της στην Ευαγγελίστρια του Φρε) στο άλλο ημισσφαίριο της ζωής εοιστρέφω. Έχοντας υψωμένο κι εγώ το ποτήρι μου επιστρέφω! Στη μνήμη της χρυσής ψυχούλας της επιστρέφω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου