ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Ο Κακαουνάκης έφευγε
κι ήρθαν να τον πρεπίσουν

Δεν ήταν μάζωξη χαράς, δεν ήταν πανηγύρι, ο Κακαουνάκης έφευγε κι ήρθαν να τον πρεπίσουν από τις άκριες των ακριών απ' ούλη την Ελλάδα, γραφιάδες και πολιτικοί, πρώτ(οι) οι απλοί ανθρώποι στον ουρανό που πήγαινε για την αθανασία να τονε χαιρετίσουνε...
Όλοι οι δρόμοι του Νομού μας οδηγούσαν από το πρωί του Σαββάτου 2 Ιανουαρίου, την επαύριον της Πρωτοχρονιάς στο Καστέλλι της Κισάμου, στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας, όπου στις 3 το απόγευμα θα ψαλόταν η εξόδιος ακολουθία για τον Νίκο Κακαουνάκη, που έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, αφού πάλεψε μπέτη με μπέτη με τον χάρο. Γραφιάδες και πολιτικοί, πρώτα οι απλοί άνθρωποι,/ από τις άκριες των ακριών, απ' ούλη την Ελλάδα, κατά που λέω και στο νεοριζίτικο που επιτούτου έκανα, κατέκλυσαν στην κυριολεξία τους χώρους εντός και εκτός ναού, σε τέτοιο βαθμό που το άναμμα ενός κεριού, όταν ο προεξάρχων αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος Αθανασιάδης έβαλε "ευλογητός", να φαίνεται αδύνατο. Μόνο στην επανενθρόνιση του Μεγάλου Ειρηναίου, όταν γύρισε απ' την εξορία της Γερμανίας, πριν από 20 χρόνια, είχε μαζωχτεί τόσος κόσμος στο Καστέλλι, μου είπε παλιός Καστελλιανός, μετά την κηδεία, που έγινε στην Μονή του Παρθενώνα. Στον ουρανό που πήγαινε για την αθανασία να τονε χαιρετίσουνε (χαιρετίσουμε) θέλανε (θέλαμε) όλοι τούτοι! (όλοι μας!) Να του πούνε (πούμε) ότι δεν τον ξεχνούνε (ξεχνούμε). Ότι θα τον θυμούνται (θυμούμαστε). Ορθοστατούντα στο μετερίζι της δημοσιογραφίας να πολεμά το άδικο για λογαριασμό προπάντων εκείνων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ορθοβαδίζοντα στον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας.
Μόνον όταν ξεχνιούνται πεθαίνουν οι νεκροί!

Ήσουν δίπλα στον λαό

Μάνα, κι άν έρθουν οι φίλοι μας, κι αν έρθουν οι γιεδικοί μας, μην τωνε πεις κι απόθανα να τσοι βαροκαρδίσεις.
Στρώσε των τάβλα να γευτούν και κλίνη να πλαγιάσουν,
στρώσε των παραπέζουλα να θέσουν τ' άρματά των,
και το πρωί σαν σηκωθούν και σ' αποχαιρετούνε,
πε’ τωνε πως απόθανα...
Αυτό το ριζίτικο τραγούδι θα ήθελε να τραγουδούσε σαν κύκνειο άσμα ο Νίκος Κακαουνάκης, κατά τον πρώην δήμαρχο Κισάμου Αντώνη Σχετάκη, που τον αποχαιρέτησε με μια εξόχως αισθαντική ομιλία εκ μέρους όλων, κατόπιν σχετικής επιθυμίας της οικογένειάς του. "Δεν απόθανες", φώναξε στεντορεία τη φωνή με το που είπε την τελευταία λέξη, τη λέξη "απόθανα", για λογαριασμό του Νίκου Κακαουνάκη ο ομιλητής, κάποιος απ' τους παρεβρισμόμενους, εντός του ναού. "Δεν απόθανες", είπαν κατ' επανάληψη με παρατεταμένα χειροκροτήματα απαξάπαντες οι παρεβρισκόμενοι. Στο τέλος της ομιλίας του γκαρδιακού του φίλου, στην έξοδο του φερέτρου απ' τον ναό, στην κάθοδό του στον τάφο. "Δεν απόθανες" είπαν οι ριζίτες που τραγούδησαν δυο απ΄ τ' αγαπημένα τραγούδια του, στο έβγα απ' την εκκλησία και στο έμπα του τάφου. "Δεν απόθανες" είπε κι ο Ανδρέας Λιλικάκης με την αγαπημένη του μαντινάδα και με τις άλλες μαντινάδες που του τραγούδησε, συνοδεία λύρας και λαγούτου: Ήσουνα δίπλα στο λαό πάντα με το "Καρφί" σου/ και με αξιοπρέπεια ύψωνες τη φωνή σου./ Έκανες επιθετική δημοσιογραφία/ πολλά εγλίτων’ ο λαός κι ήσουν εσύ αιτία./ Μα σφάλισες τα χείλη σου και άφησες την πένα/ απόψε θα γλεντίζουνε τ' άδικο και το ψέμα". "Δεν απόθανες", είπαν μπαλοτάροντας τον χάρο, με τα μπιστόλια τους, πάνω στο μνήμα του, για λογαριασμό όλων, κάποιοι φίλοι του...

Ο άνθρωπος Κακαουνάκης

Ασυμβίβαστος, Ακέραιος, Μαχητικός, Ευθύς, Ντόμπρος, Αληθινός, Επιθετικός, Μπεσαλής, Σπάνιος, Επίμονος, Αποτελεσματικός, Παθιασμένος, Ανεξάρτητος, Αντισυμβατικός, Γνήσιος, Αυθεντικός, Μοναδικός, Χαρισματικός. Κάποια απ' τα επίθετα που χρησιμοποιήθηκαν αυτές τις μέρες για τον Νίκο Κακαουνάκη. Με το που έγινε γνωστό το φευγιό του. Από φίλους και αντιπάλους. Από επώνυμους και ανώνυμους. Απ' αυτούς που είχαν συνεργαστεί για λίγο ή πολύ μαζί του και τον έζησαν ως ρεπόρτερ, σαν κυνηγό της είδησης, ως εκδότη, στις επάλξεις της δημοσιογραφίας. Μα και απ' αυτούς που τον γνώρισαν σαν πολεμιστή της πένας και του "ματσουκιού" όπως αποκαλούσε το μικρόφωνο. Για να ντύσουν το ουσιαστικό Άνθρωπος. Το ουσιαστικό που ο απλός κόσμος, ο κόσμος του μόχθου και της βιοπάλης, ο κόσμος που δεν είχε που την κεφαλή κλίναι κι έψαχνε να βρει το δίκιο του, ο κόσμος που τον διάβαζε, τον έβλεπε στο γυαλί και τον άκουγε απ' τα ερτζιανά, το λογάριαζε σαν... επίθετο του επωνύμου του. Ο άνθρωπος Κακαουνάκης. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Ο άνθρωπος σαν σπάνιο είδος στη φύση και στην ιστορία. "Αυτό δεν θέλω να το μάθει κανείς", είπε λέει, ο Κακαουνάκης στον μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιο Ανδρονικάκη, δίνοντάς του μια γενναία χρηματική βοήθεια για το Αννουσάκειο Ίδρυμα. Το εξομολογήθηκε ενώπιον όλων ο εν λόγω Επίσκοπος μιλώντας επί της σορού του, προχθές. "Αυτό το ήθος είναι το ζητούμενο της εποχής", συμπλήρωσε...

>> τυπώστε αυτό το άρθρο