Φίλες και φίλοι, Χριστός Ανέστη!
'ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ σου φέρε, Τέχνη της Ποιήσεως/ που κάμνουνε
-για λίγο- να μη νοιώθεται η πληγή'. Από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη 'Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου'.
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ανθολόγιο με στίχους του Κ. Π. Καβάφη, του μεγαλύτερου, κατά κοινή ομολογία, νεοέλληνα ποιητή στα σημερινά 'πεταχτά'. Με αφορμή την επέτειο των 149 χρόνων απ? την γέννησή του και των 79 χρόνων απ? τον θάνατό του, αύριο. Τι σύμπτωση κι αυτή! 29 Απριλίου (1863) έδειχνε το ημερολόγιο, όταν γεννήθηκε και πάλι 29 Απριλίου (1933) όταν πέθανε.
'Σ Α ΒΓΕΙΣ στον πηγεμό για την Ιθάκη,/ να εύχεσαι να ?ναι μακρύς ο δρόμος,/ γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις./ Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,/ τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,/ τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,/ αν μένει η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή/ συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει'. (Ιθάκη).
'ΤΙΜΗ Σ? ΕΚΕΙΝΟΥΣ όπου στην ζωήν των/ ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ Ποτέ απ? το χρέος μη κινούντες·/ δίκαιοι κι ίσιοι σ? όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·/ γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν/ είναι πτωχοί, πάλ? εις μικρόν γενναίοι,/ πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε,/ πάντοτε την αλήθειαν ομιλούντες,/ πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους'. (Θερμοπύλες).
'ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να κάμεις/ την ζωήν σου όπως την θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/ μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,/ μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες./ Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,/ γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την,/ στων σχέσεων και των συναναστροφών/ την καθημερινή ανοησία,/ ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική'. (Οσο μπορείς).
'ΕΚ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ οι σοφοί τα προερχόμενα/ αντιλαμβάνοντας. Η ακοή/ αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών/ ταράττεται. Η μυστική βοή/ τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν/ έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί'. (Σοφοί δε προσιόντων).
'ΓΙΑΤΙ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,/ κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;/ Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν./ Και μερικοί έφθασαν απ? τα σύνορα,/ και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν./ Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους./ Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις'. (Περιμένοντας τους βαρβάρους).
'ΤΙ ΣΥΜΦΟΡΑ, ενώ είσαι καμωμένος/ για τα ωραία και μεγάλα έργα/ η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα/ ενθάρρυνση κι επιτυχία να σε αρνείται·/ να σ? εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες/ και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες./ Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),/ και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,/ και πηαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη/ που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,/ και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια' (Η σατραπεία).
'ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ από καιρό, σα θαρραλέος/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη,/ πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,/ κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ? όχι/ με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,/ ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,/ τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,/ κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις'. (Απολείπειν ο θεός Αντώνιον).
ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ, εκ μέρους μου, για τους στίχους του Αλεξανδρινού Ποιητή. Η ποίηση, η αληθινή ποίηση, μιλά από μόνη της, δεν έχει ανάγκη μεσάζοντα..
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)
Χανι'ωτικα νέα (28.04.2012)
'ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ σου φέρε, Τέχνη της Ποιήσεως/ που κάμνουνε
-για λίγο- να μη νοιώθεται η πληγή'. Από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη 'Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου'.
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ανθολόγιο με στίχους του Κ. Π. Καβάφη, του μεγαλύτερου, κατά κοινή ομολογία, νεοέλληνα ποιητή στα σημερινά 'πεταχτά'. Με αφορμή την επέτειο των 149 χρόνων απ? την γέννησή του και των 79 χρόνων απ? τον θάνατό του, αύριο. Τι σύμπτωση κι αυτή! 29 Απριλίου (1863) έδειχνε το ημερολόγιο, όταν γεννήθηκε και πάλι 29 Απριλίου (1933) όταν πέθανε.
'Σ Α ΒΓΕΙΣ στον πηγεμό για την Ιθάκη,/ να εύχεσαι να ?ναι μακρύς ο δρόμος,/ γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις./ Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,/ τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,/ τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,/ αν μένει η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή/ συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει'. (Ιθάκη).
'ΤΙΜΗ Σ? ΕΚΕΙΝΟΥΣ όπου στην ζωήν των/ ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ Ποτέ απ? το χρέος μη κινούντες·/ δίκαιοι κι ίσιοι σ? όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·/ γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν/ είναι πτωχοί, πάλ? εις μικρόν γενναίοι,/ πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε,/ πάντοτε την αλήθειαν ομιλούντες,/ πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους'. (Θερμοπύλες).
'ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να κάμεις/ την ζωήν σου όπως την θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/ μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,/ μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες./ Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,/ γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την,/ στων σχέσεων και των συναναστροφών/ την καθημερινή ανοησία,/ ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική'. (Οσο μπορείς).
'ΕΚ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ οι σοφοί τα προερχόμενα/ αντιλαμβάνοντας. Η ακοή/ αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών/ ταράττεται. Η μυστική βοή/ τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν/ έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί'. (Σοφοί δε προσιόντων).
'ΓΙΑΤΙ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,/ κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;/ Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν./ Και μερικοί έφθασαν απ? τα σύνορα,/ και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν./ Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους./ Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις'. (Περιμένοντας τους βαρβάρους).
'ΤΙ ΣΥΜΦΟΡΑ, ενώ είσαι καμωμένος/ για τα ωραία και μεγάλα έργα/ η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα/ ενθάρρυνση κι επιτυχία να σε αρνείται·/ να σ? εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες/ και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες./ Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),/ και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,/ και πηαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη/ που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,/ και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια' (Η σατραπεία).
'ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ από καιρό, σα θαρραλέος/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη,/ πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,/ κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ? όχι/ με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,/ ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,/ τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,/ κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις'. (Απολείπειν ο θεός Αντώνιον).
ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ, εκ μέρους μου, για τους στίχους του Αλεξανδρινού Ποιητή. Η ποίηση, η αληθινή ποίηση, μιλά από μόνη της, δεν έχει ανάγκη μεσάζοντα..
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)
Χανι'ωτικα νέα (28.04.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου