ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΝΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ του παλιού καιρού, προχθές. Μια μπόρα άλλο πράμα. Μια βροχή δαρτή που ?λεγες ότι δεν θα σταματήσει ποτέ, ότι δεν θ? αφήσει τίποτε όρθιο. Είχες ξεχάσει ότι απλά για να κάμει μια γενική καθαριότητα και να τ? αφήσει όλα λαμπερά και μυρωδάτα είχε έρθει. Το θυμήθηκες μόλις εντελώς ξαφνικά σταμάτησε και αποχώρησε...

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ τους όρους που έθεσαν οι Ευρωπαίοι εταίροι της και το Δ.Ν.Τ., η Ελλάδα παραχώρησε σε μεγάλο βαθμό τη δημοσιονομική και όχι μόνο κυριαρχία στους δανειστές της'. Από το βιβλίο του Παναγιώτη Ρουμελιώτη με τίτλο 'Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο Δ.Ν.Τ.' και υπότιτλο 'Πώς και Γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο'. Υπέρτιτλος δεν υπάρχει. Αν υπήρχε όμως θα έλεγε: 'Πώς γίναμε αποικία των δανειστών μας'.
ΞΙΩ ΤΣΟΙ μηλίγγους μου! Αυτό μου απάντησε τις προάλλες ο φίλος μου ο Γιάννης Α., όταν τον ρώτησα τι κάνει. Να ξιούμε (ξύνουμε) τσοι μηλίγγους μας! Αυτό πρέπει να κάνουμε. Πρωτίστως οι έχοντες πολιτική ευθύνη πριν αποφασίσουν για κάτι. Να ξιούνε και να ξαναξιούνε τσοι μηλίγγους τωνε. Και βέβαια εμείς οι πολίτες.
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της επίσκεψης Μέρκελ στην Ελλάδα πολλά μου έρχονται στον νου. Μερικά από αυτά: Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν... Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας... Ηλθεν, είδε ότι την είδαν και απήλθεν... επιχείρηση γοητεία... Η ώρα του καρότου... Σε τα μας τώρα, σε τα μας... Τρώει η κατσίκα ταραμά;... Μας χρωστάει, δεν της χρωστούμε...
ΑΛΙΜΟΝΟΣ του που δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει να τονε ξύσουνε οι άλλοι. Αυτό, έτσι όπως το ?λεγε η μάνα μου, μου έρχεται περισσότερο απ? όλα τ? άλλα.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πού μας οδηγεί ετούτη η πορεία/ και ψάχνω λύση μπιστική σ? αυτήν την απορία. Μακάρι να ?σουνα μοναχός σου, Εννιαχωριανέ! Πολλοί, πάμπολλοι είναι αυτοί που έχουν την αίσθηση ότι πάμε ξυπόλυτοι στ? αγκάθια.
ΝΑ ΠΑΡΕΙ η κόρη μου το χαρτί κι ο κόσμος ούλος, σκεφτότανε. Το πήρε. Και τι πώς το πήρε, όμως! Στα ξένα σπίτια δουλεύει κι αυτή όπως η μάνα της. Οταν βρίσκουν δουλειά. Το να καθαρίζεις σκάλες και να σιδερώνεις ρούχα δεν θέλει πτυχίο Φιλοσοφικής Σχολής...
'ΜΑΘΕ προσέτι και τούτο· ό,τι άσχημον ίδης, δεν είναι διάβολος· εάν ούτος ήτο τόσον δυσειδής, όπως τον ζωγραφίζουν οι αγιογράφοι, θα ήτο ακινδυνότερος και αυτών των Χερουβίμ· δεν θα είχε κανέναν οπαδόν'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ του παλιού καιρού, προχθές. Μια μπόρα άλλο πράμα. Μια βροχή δαρτή που ?λεγες ότι δεν θα σταματήσει ποτέ, ότι δεν θ? αφήσει τίποτε όρθιο. Είχες ξεχάσει ότι απλά για να κάμει μια γενική καθαριότητα και να τ? αφήσει όλα λαμπερά και μυρωδάτα είχε έρθει. Το θυμήθηκες μόλις εντελώς ξαφνικά σταμάτησε και αποχώρησε...
ΓΙΑ ΤΣΙ νερατζολιές σήμερα ο λόγος. Σουρομαδείς άγγουρες τσουνάτες ή μηλολιές και τσι πλύνεις καλά. Τσι βάζεις σ? ένα βάζο να χώνονται στο νερό και τωνε βάζεις αλάτσι. Τσ? αφήνεις χωρίς να κουνηθούν και να σπάσει το καϊμάκι τωνε μέχρι τη Μ. Σαρακοστή. Τσι βγάζεις, τωνε βάζεις αλάτσι και νεράτζι και τσ? αφήνεις λίγες μέρες να τσι πιάσει. Οπως μου ορμήνεψε η μάνα μου και τα ?χω γράψει στο τετράδιό μας.
ΟΤΑΝ ο Ξέρξης μετά τη μάχη των Θερμοπυλών προχωρούσε προς την Αθήνα, αυτομόλησαν στο στρατόπεδό τους κάποιοι πάμφτωχοι Αρκάδες που ζητούσαν δουλειά. Μόλις έφτασαν, ένας από τους Πέρσες ζήτησε να τον πληροφορήσουν τι έκαναν οι Ελληνες. Εκείνοι απάντησαν ότι τελούσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες και παρακολουθούσαν τα ιππικά και γυμναστικά αγωνίσματα. Περίεργος τότε, ο Τιγράνης, γιος ενός επιφανή Πέρση, του Αρτάβανου, ρώτησε ποιο ήταν το έπαθλο των νικητών. Οταν άκουσε ότι ήταν ένα απλό στεφάνι ελιάς, στράφηκε στον Μαρδόνιο και του είπε: 'Αλίμονο Μαρδόνιε, με ποιους ανθρώπους μας έφερες να πολεμήσουμε, αφού δεν αγωνίζονται για χρήματα, αλλά για την αρετή'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας, εκδ. 'Σαββάλας'.
'Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ? ευχήν στην Αποικία/ δεν μεν? η ελαχίστη αμφιβολία,/ και μ? όλο που οπωσούν τραβουμ? εμπρός/ ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός/ να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή./ Ομως το πρόσκομμα κι η δυσκολία/ είναι που κάμνουνε μια ιστορία/ μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί/ αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ/ δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθετι,/ για το παραμικρό ρωτούνε κι εξετάζουν/ κι ευθύς στον νουν τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,/ με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής'.
Από το ποίημα 'Εν μεγάλη ελληνική αποικία 200 μ.Χ.' του Κ.Π. Καβάφη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (11.10.2012)

Φωτό Ειρήνη Καλαιτζάκη