ΦΙΛΑ ΜΕ... ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ
Καμάρι πάνε τα οζά, στολή πάνε οι γ’ αίγες,/ μα πλια στολή ‘ναι οι γι’ εδικοί όντεν ανταμωθούνε/ περίττου να ‘ναι αδερφοί γή να ‘ν’ πρωτοξαδέρφια/ γή να ‘ναι μπάρμπας κι ανηψιός… Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι/ μα σα μυρίζει ο ανηψιός, βαρσάμια δε μυρίζουν/ βαρσάμια ουδέ βασιλικοί μηδέ καρεφυλλάτα/ Μυρίζ’ εκειά που πορπατεί, μυρίζ’ εκειά που στέκει, μυρίζει όντε τραγουδεί… Δυο απ’ τα πολύ γνωστά ριζίτικα που επιμένουμε κάποιοι να τα τραγουδούμε, ακόμα, στεντορεία τη φωνή, σε χαρές, ελαφρά παραλλαγμένα, για την περίσταση. Εξαιρετικά αφιερωμένα στον Σταμάτη Κραουνάκη, γιο της πρώτης μου ξαδέρφης, της Τούλας (Αριστέας) το γένος Κακατσάκη. Με αφορμή τον ερχομό του στα Χανιά, όπου αύριο βράδυ, λήγοντος του Αυγούστου, επαναφέρει με τη “Σπείρα” του στην Ανατολική Τάφρο “τον μύθο της διασκέδασης”. Την “παράσταση” που “νίκησε” τον χειμώνα το ωραιότερο λαϊκό πρόγραμμα της Αθήνας, που χειροκρότησε σύμπας ο καλλιτεχνικός κόσμος, τα Μ.Μ.Ε. οι δημοσιογράφοι, που γλέντησαν οικογένειες και μοναχικοί, το “Φίλα με”. Και γιατί του αρέσουν, όπως κι εμένα, οι βασιλικοί…
«Στο χωριό του παππού μου του Γιώργη του Κακάτση- Ευτυχία, ξαδέλφια, αδέρφια, θείοι, όλα εδώ για πάντα». Τα που έγραψε ο Σταμάτης, το Σάββατο 2 Ιουλίου 2016, στη σελίδα του στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισμπουκ) όντας μαζί με όλη την ομάδα του, στο Νίππος Αποκορώνου. Στο καφενείο του Αντώνη του Κοτσιφού κατ’ αρχάς και στο κέντρο “Ιπποκορώνιον” του Παντελή Καπαρουδάκη στη συνέχεια. Επιστροφή ύστερα από χρόνια, στη μητρίδα γη, μα και στην πατρίδα των παιδικών του χρόνων. Εδώ, στις Πάνω Κατούνες του Νίππους, δίπλα στο ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος, έζησε κάποια απ’ τα καλοκαίρια του τη δεκαετία του 1960. «Να βλέπεις τη χαρά να ξεχειλίζει απ’ τα μάτια και τα χείλη του και να γίνεται ολόκληρος μια τεράστια αγκαλιά κι ακόμα μια πιο μεγάλη καρδιά, είναι σαν ν’ ακούς τις πιο όμορφες μουσικές του, τα πιο γλυκά και τρυφερά τραγούδια του». Τα που έγραψε, επίσης στο Βιβλίο των Προσώπων η Ευδοκία τότε. Οντας σίγουρη ότι οι δύο βραδιές του “Φίλα με” στην Ανατολική Τάφρο όπως και αυτή στα Νοπήγεια θα ήταν μαγικές…
«Η σωτηρία της ψυχής/ είναι πολύ μεγάλο πράγμα/ σαν ταξιδάκι αναψυχής/ μ’ ένα κρυμμένο τραύμα». Πληθωρικός, ανατρεπτικός, απρόβλεπτος, ασυμβίβαστος, σκληρός και τρυφερός ταυτόχρονα, όπως πάντα, ο Σταμάτης. Να τον βλέπεις και να τον ακούεις για τρεις ολόκληρες ώρες απ’ τη γωνιά σου να συσπειρώνει, να ξεσηκώνει, να προβληματίζει, να διαμαρτύρεται, να καγχάζει, να αυτοσχεδιάζει, να μοιράζει τριαντάφυλλα και νοσταλγικές αναμνήσεις, να μιλά με τις σιωπές του και να γίνεσαι ένα μ’ όλους τραγουδώντας τους στίχους του, τα τραγούδια του ουρανού του «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ/ και σ’ έχω απάνω μου/ σαν ρούχο καθαρό!». «Να κοιμηθώ στο πάτωμα/ να κλείσω και τα μάτια/ γιατί υπάρχουν κι άτομα/ που γίνονται κομμάτια». «Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά!». «Κάνε ένα βήμα/ να κάνω εγώ το επόμενο/ αίμα μου και σχήμα/ λόγος και ψυχή το συμφραζόμενο», «α να μην υπάρχει κανένας χωρίς ζευγάρι/ α, να μην υπάρχει κανένας μοναχός». Και κάποια στιγμή (τι έκπληξη και τι χαρά για μένα!) τους στίχους του ποιήματός μου “Ενθάδε κείται” καθ’ υπαγόρευση του, έχοντος την “έμπνευση” ιστορικού καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης -ηθοποιού Μιχάλη Αεράκη: «Επιμένω να ταξιδεύω/ στη θάλασσα των ματιών σου/ κι ας είναι σ(κ)ουρια(σ)μένη/ η πυξίδα του σ’ αγαπώ[…] Ωραίος τόπος τα μάτια σου για το “Εθνάδε κείται!» Προπάντων, όμως τη “σωτηρία της ψυχής” που είναι πολύ μεγάλο πράγμα/ σαν ταξιδάκι αναψυχής/ μ’ ένα κρυμμένο τραύμα». Τα που έγραψα στις “Στάσεις” (βλ. “Χανιώτικα νέα” 6/3/2018) ύστερ απ’ την “εμφάνισή” του μαζί με τον Βασίλη Ντρουμπογιάννη και τον Βάιο Πράπα στο Καφέ- “Κήπος” (2 Μαρτίου 2018) χάρις στην επιμονή του Βασίλη Σταθάκη.
Οι πληροφορίες μου λένε ότι όλοι οι δρόμοι της Πόλης των Χανίων θα οδηγούν αύριο βράδυ, 31 Αυγούστου, στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου. Για να τραγουδήσουμε μαζί με τον Σταμάτη και τα μέλη της… Σπείρας του (τον Χρίστο Γεροντίδη, τον Σάκη Καραθανάση, τον Κώστα Μπουγιώτη, τον Βασίλη Ντρουμπογιάννη, τον Βάιο Πράπα, τον Νίκο Σταδιάτη, τον Γιώργο Στιβανάκη και τον Γιώργο Ταμιωλάκη) τα τραγούδια του, μετρώντας τ’ άστρα. Ή αν προτιμάτε να μετρήσουμε τα άστρα τραγουδώντας τα τραγούδια του!… Ειδικός και στο μέτρημα των αστεριών ο ανιψιός μου, καθώς, όπως έχω ξαναγράψει επιμένει να “μετρά τα άστρα” για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του πιο γνωστού βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη και να εκφράζεται, όπως αισθάνεται. Ενα παιδί, που έχει ωστόσο, «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του» κατά που μας λέει ο Διονύσιος Σολωμός και δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο.
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 30.8. 2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου