Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2020

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ



 ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΑ...


Κάθε μέρα είναι ωραία ν’ ανασταίνεσαι, όμορφος κι όρθιος «σε δημόσια θέα», Παύλο Φύσσα, απ’ τον Πειραιά! Ως Έλληνας, «γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη», μα και ως πολίτης του κόσμου που επιμένει να ξεφωνίζει το άδικο και να φωνάζει το δίκιο του κάθε ανθρώπου, όπου γης, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκεύματος, φυλής και γλώσσας. Κόντρα στον όποιο φανερό ή κρυφό υφέρποντα φασισμό και σε πείσμα της κατευθυνόμενης αδιαφορίας – είκοσι οχτώ αδιάφοροι και τρεις φασίστες μας κάνουν τριάντα ένα φασίστες.

Με αφορμή την ιστορική απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, που ομόφωνα αποφάνθηκε ότι η “Χρυσή Αυγή” είναι εγκληματική οργάνωση «ενδεδυμένη με τον μανδύα πολιτικού κόμματος» η στάση αυτή. Ναι ο Παύλος αναστήθηκε. Χάρις στη μάνα του, τη Μάγδα Φύσσα, την Ελληνίδα «μάνα κουράγιο» ο Παύλος αναστήθηκε. Με απαίτηση του λαού που πήρε την υπόθεση στα χέρια του, με τη βούλα της Δικαιοσύνης, αναστήθηκε. Ναι ο Παύλος ζει και τσάκισε τους Ναζί. Χρέος όλων μας να μείνει αναστημένος. Όλων μαζί και του καθένα μας χωριστά. Τελικά στο πρώτο ενικό και σε βάθος χρόνου κρίνονται όλα…

«Σημαντική η καταδίκη. Σημαντικότερο το να μην ξεχάσουμε ότι το 2015, ενώ η δίκη είχε ξεκινήσει πήραν 380.000 ψήφους. Ότι το 2019 που κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι ψήφιζε πήραν 165.000 ψήφους, σχεδόν 3%. Το πρόβλημα είναι ακόμα εδώ. Είναι ο φόβος που μετατρέπεται σε μίσος και δεν μπορεί να λύσει η δικαιοσύνη, μόνο η οικογένεια και το σχολείο μπορούν. Αλλιώς θα το ξαναβρούμε μπροστά μας». Τα που έγραψε την ίδια μέρα που βγήκε η απόφαση (7 Οκτωβρίου) στη σελίδα του στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισμπουκ) ο και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Περθ της Αυστραλίας, Χανιώτης καταξιωμένος διεθνώς συγγραφέας Πολυχρόνης Κουτσάκης. Τα προσυπογράφω. Με την ευχή η οικογένεια και το σχολείο να “παίζουν” τον ρόλο που πρέπει να παίζουν. Κι έχοντας υπόψη τη γνωστή ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ κάπως παραλλαγμένη «η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, όμως είναι το μόνο πολίτευμα, που αφήνει χώρο στο όνειρο, ακόμα κι όταν βάζει απαγορευτικές πινακίδες».

[…] Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά/ να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια/ μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά/ πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια/ θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά/ που εκεί πάνω της το φόβο την ασχήμια/ κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά/ κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια/ δε θα δακρύσω μα ούτε και θα φοβηθώ/ δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρά μου/ ελεύθερα ψηλά πολύ ψηλά πετώ/ κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου./ Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να ‘ρθούν/ σ’ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει/ αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν/ σ’ αυτήν την έξυπνη απάτη την καλοστημένη». Οι τελευταίοι στίχοι των Παύλου Φύσσα και Γιάννη Αγγελάκα που είναι βασισμένοι στο τραγούδι του δεύτερου “Σιγά μην κλάψω”.

ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ Η ΑΡΓΥΡΩ  

Απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά, αλλά και σε όλους όσοι ανεξαρτήτως ηλικίας, αισθανόμαστε παιδιά. Όπως και όλα τα προηγούμενα βιβλία της άλλωστε. Η πρώτη σκέψη που κάνω με το που τελειώνω την πρώτη σελίδα του τελευταίου βιβλίου της γνωστής και καταξιωμένης ανά το πανελλήνιο Χανιώτισσας συγγραφέα Αργυρώς Μουντάκη, “Μυστικά με τον μπαμπά”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις “Διάπλαση”, με εικονογράφηση της Λέλας Στρούτση. Σαν συνέχεια(;) του προηγούμενου βιβλίου της που επίσης κυκλοφόρησε η “Διάπλαση” “Πες το μόνο στη μαμά”, ο τίτλος του.

Έχει τον τρόπο της η Αργυρώ, που υπηρετεί με άκρα συνέπεια την παιδαγωγική λογοτεχνία. Το διαπίστωσα πριν από κάποια χρόνια, διαβάζοντας το “Υπναρούδι” της που εκδόθηκε και επανεκδόθηκε απ’ τον “ΠΑΤΑΚΗ” και το επαναδιαπίστωσα ξανά και ξανά και ξανά…

«Η Ερατώ και ο Κωνσταντίνος είχαν ξαπλώσει στο χαλί και έπαιζαν “Φιδάκι”. Τα ζάρια έφεραν 3 και 2 μετρώντας 5 κινήσεις, λοιπόν, εκεί που πλησίαζε να φτάσει στο τέρμα, ο Κωνσταντίνος έπεσε πάνω στο 2 χιλιόμετρα φίδι του παιχνιδιού και βρέθηκε από το τέρμα πάλι στην αρχή». Η αρχή της ιστορίας των “Μυστικών με τον μπαμπά”. Δεν το κρύβω ότι με το που θα τελειώσω τις “Στάσεις”, θα ξεκινήσω τη δεύτερη ανάγνωση…

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 13.10.2020)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου