Πανταχού, στους χώρους του Πνευματικού Κέντρου Χανίων, παρούσα και τα πάντα πληρούσα, από τις 21 μέχρι τις 31 Οκτωβρίου τ.ε., η ξεχωριστή σε όλα της, Ωραία ως Ελληνίδα, Μελίνα Μερκούρη. Σε όλη τη διάρκεια του 8ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου που είναι πια θεσμός για τον τόπο μας, “τον μικρό, τον μέγα”. Σ’ αυτήν την “τελευταία Ελληνίδα θεά”, είναι αφιερωμένη η Μεγάλη του Κινηματογράφου, και γενικότερα της Τέχνης, Γιορτή, με αφορμή τα 100 χρόνια απ’ τη γέννησή της. Όσοι πιστοί, ας προσέλθουμε… Και για να την τιμήσουμε με τη θύμησή μας. Και για να πάρουμε δυνάμεις – πιο δύσκολες οι μέρες που έρχονται απ’ αυτές που παρήλθαν και απ’ αυτές που διανύουμε.
«Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα πριν πεθάνω», είχε πει η Μελίνα. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά, ακριβώς γιατί ήξερε ότι θ’ αργούσε ο επαναπατρισμός τους ότι, «όταν έρθουν θα ξαναγεννηθώ». Αυτό έλειπε, να λείπει… «Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα, αυτό είναι κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς». Ο πιο γνωστός, ίσως, απ’ τους αφορισμούς της. Ελλάδα και πολιτισμός ήταν για την “μακροβιότερη” Υπουργό Πολιτισμού της χώρας μας έννοιες ταυτόσημες.
«Μια έκθεση, ένα βιβλίο, και μία πρεμιέρα συνθέτουν το μεγάλο αφιέρωμα του 8ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων στην Αιώνια Ελληνίδα, τη Μελίνα Μερκούρη», μας πληροφορεί το σχετικό δελτίο Τύπου. Αύριο, Τετάρτη 21 Οκτωβρίου, η πρεμιέρα με την ταινία – παραγωγή της COSMOTE TV “Μελίνα – Γεννήθηκα Ελληνίδα”, το σενάριο και την σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Πάνος Αγγελόπουλος, σε Α’ προβολή. Όλες τις μέρες διεξαγωγής του Φεστιβάλ σε λειτουργία η έκθεση που περιλαμβάνει πλούσιο και σπάνιο υλικό απ’ την πολυσήμαντη πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, αλλά και στην πολιτική της χαρισματικής αυτής προσωπικότητας. “Όταν στην Ελλάδα ο Πολιτισμός έγινε πρωτοσέλιδο” ο υπότιτλος του επετειακού βιβλίου (έκδοση του Φεστιβάλ και των εκδόσεων “Πυξίδα της Πόλης”) που φέρει το όνομα της τελευταίας Ελληνίδας θεάς του Λευτέρη Λαμπράκη, στον οποίο ανήκει και το υλικό, όπως και η επιμέλεια της έκθεσης. Για να μείνουμε μόνο στα της Μελίνας…
Ψυχή του Φεστιβάλ, βέβαια, όπως πάντα ο φίλος μου ο Μαθιός ο Φραντζεσκάκης. Εξακολουθεί να βγάζει, δόξα τω Θεώ, αυτός ο ευλογημένος τόπος ανθρώπους για να κινητοποιούν το “εμείς” του, στις όποιες εκφάνσεις του.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ
«Ο χειμώνας είναι ένα χαρακτικό, η άνοιξη μια ακουαρέλα, το καλοκαίρι μία ελαιογραφία και το φθινόπωρο ένα μωσαϊκό όλων αυτών» (Stanley Horowitz). «Και ξαφνικά το καλοκαίρι μεταμορφώθηκε σε φθινόπωρο» (Oscar Wilde). «Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι» (Albert Camus). «Όποιος πιστεύει ότι τα πεσμένα φύλλα είναι νεκρά δεν τα έχει δει ποτέ να χορεύουν στον άνεμο» (Shira Tamir). «Αν ο χρόνος ήταν συγκεντρωμένος σε ένα ρολόι, τότε το φθινόπωρο θα ήταν η πιο μαγική ώρα» (Victoria Erickson). «Και ο ήλιος έκανε ένα βήμα πίσω, τα φύλλα έπεσαν να κοιμηθούν και το φθινόπωρο ξύπνησε» (Raquel Franco, ποιητής). «Είμαι τόσο χαρούμενος σε έναν κόσμο που υπάρχει ο Οκτώβρης» (L.M. Montgomery). «Άλλο ένα φθινόπωρο, άλλη μια σελίδα που γυρνά» (Wallace Stegner, Αμερικανός συγγραφέας).
Δέκα απ’ τα «είκοσι αποφθέγματα για το φθινόπωρο που θα μας κάνουν να απολαύσουμε κάθε στιγμή του», που τα συνάντησα τυχαία τις προάλλες στο Διαδίκτυο (Ε(https://enallaktikidrasi.com/2018/10/apofthegmata-romantiki-epoxi-xronou-fthinopwro). Το αγαπούσα πάντα το φθινόπωρο. Την ευωδία των βασιλικών του στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού. Τη θέα των χωμάτων που έφερε απάνω το ζευγάρι του πατέρα μου. Οι στρατιές των μελιγκουνιών που σύναζαν την τελευταία σοδειά για τον χειμώνα. Το αγάπησα περισσότερο!
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 20. 10. 20)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου