ΠΟΙΗΣΗ

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  

 

                                              Στ’ αδέλφια μου

 

 

Κοιτάζω ξανά και ξανά τη φωτογραφία.

Στον κήπο μιας γειτόνισσας ήταν.

Άνοιξη του ’60. Ντυμένοι στην τρίχα

με τ’ αμερικάνικα αποφόρια.

Ο πατέρας στα πενήντα ένα του χρόνια.

Με μια αδιόρατη θλίψη στα μάτια.

Η μητέρα στα σαράντα παρά ένα.

Στητή σαν λαμπάδα.

Εγώ στα δώδεκα.

Με το καπέλο στο αριστερό χέρι.

Ο Αντώνης στα δέκα.

Σε στάση προσοχής^. έτοιμος για παρέλαση.

Η Στέλλα στα εφτά.

Με τα χέρια σταυρωμένα στην κλαρωτή φούστα.

Η Χρυσούλα στα δύο.

Κολλημένη στο φουστάνι της μητέρας.

Κύλησε πολύ νερό από τότε στην Αναβάλλουσα

και στους άλλους χειμάρρους του χωριού.

Οι γονείς έχουν φύγει.

Εκεί οι άνθρωποι δε χρειάζονται ρούχα.

Εμείς συνεχίζουμε.

Πολύ μακρινός ο κήπος της γειτόνισσας…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

("Όταν γίνεις ποίημα", Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα", Χανιά, 2013