ΧΡΥΣΑ

ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ

 Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι σχεδον γεννήθηκα με τον Νίκο Ξυλούρη. Δικά του τα πρώτα ακούσματα ακόμη από την κοιλιά της μάνας μου, αφού ηταν ο αγαπημενος όλης της οικογένειας. Η φωνή του δονούσε καθημερινά από τα ερτζιανά του τοπικού ραδιοσταθμού τον αέρα του σπιτιού μας.

Μια φορά είχε έρθει σε ένα πανηγύρι του χωριού και οι κάτοικοι ειχαν προετοιμαστεί σαν να υποδέχονταν έναν θεό. Εκείνος φορούσε ένα μαύρο πουκάμισο, τότε που το ρούχο αυτό ήταν σύμβολο λεβεντιάς και όχι χυδαίου τσαμπουκά. Λιτός και αγέρωχος, εκτελούσε τις παραγγελιές τους χωρίς καθόλου να «αναντρανίσει» (ανασηκώσει) το κεφάλι του από τη λύρα. Οι άντρες δεν μιλούν πολύ κι έτσι το μόνο που ακούστηκε από το στόμα του ήταν ένα «ευχαριστώ για τη βραδιά» . Τον ξαναείδα στο κέντρο «Δίας», κάπου στη Λιοσίων αν θυμάμαι καλά, όπου τραγουδούσε μαζί με τη Σωτηρία Μπέλλου. Το ίδιο δωρικός, το ίδιο αμίλητος. Τι να τα κάνεις τα λόγια μπροστά στη γλώσσα της μουσικής;
Κάποτε η μητέρα μου είχε μπει στο δωμάτιο με τον αργαλειό για να υφάνει. Στο ραδιόφωνο, που βρισκόταν κάπου αλλού, έπαιζε τον «Αργαλειό». Το παίρνει ο πατέρας μου το αφήνει δίπλα στη μητέρα μου και της λέει « Για σένα, Δέσποινα, το παίζει αυτό. Ή μάλλον για μένα»
Κι όλη μέρα τακ τακ τακ, τουκ τουκ τουκ, το πέταλό σου κάνει
και το πανί σου κι η απατή σου σε πειρασμό με βάνει.

*Ο Νίκος Ξυλούρης έφυγε από τη ζωή στς 8 Φεβρουαρίου του 1980

 

ΠΗΓΗ: https://www.pancreta.gr/voices.php?p=4278