e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Το μόνο του καύχημα
Μεταξύ των τεσσάρων επιστημόνων (ισάριθμων των τεσσάρων νομών της Κρήτης) που βραβεύτηκαν τις προάλλες (Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου τ.ε.) από το Σύνδεσμο Κρητών Επιστημόνων, στην αίθουσα της Κρητκής Εστίας, στην Αθήνα, ήταν και ο συνεργάτης της εφημερίδας μας, γνωστός ανά το πανελλήνιο, ιδιαίτερα στην ευρύτερη δασκαλική οικογένεια, παιδαγωγός, ψυχολόγος και συγγραφέας, εκ Παϊδοχωρίου Αποκορώνου ορμώμενος, Δρ Νικόλαος Πετρουλάκης. Για πολλά πάμπολλα θα μπορούσε να καυχηθεί ο σοφός δάσκαλος, που συνεχίζει στα 89 του χρόνια να παραδίδει μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας και παιδαγωγικής ευθύνης, γενικότερα με τον όλο βίο και την όλη πολιτεία του και ειδικότερα με τα δημοσιεύματά του, σχετικά με τον αμπελώνα που φύτεψε και καλλιέργησε επί εβδομήντα περίπου χρόνια στον εκπαιδευτικό, κοινωνικό και επιστημονικό χώρο. Σε τίποτα απ' όλα αυτά, δεν αναφέρθηκε στην αντιφώνησή του, ωστόσο. Σε τίποτα πλην των μαθητών του, που σκορπισμένοι στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό επιτέλεσαν και επιτελούν το ιερότερο των έργων, το λειτούργημα του δασκάλου. Στους σπουδαστές και στους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους που είχε στις παιδαγωγικές ακαδημίες της Φλώρινας, του Ηρακλείου, της Ρόδου και των Ιωαννίνων, όπως και στο Μαράσλειο Διδασκαλείο (ένας εξ αυτών κι εγώ). Είκοσι ένας, λέει, απ' αυτούς λάμπρυναν ή και λαμπρύνουν τα Πανεπιστήμια ως καθηγητές. Μερικές εκτατοντάδες κατέλαβαν ή και κατέχουν ηγετικές θέσεις στην εκπαίδευση και χιλιάδες την διακόνησαν ή και την διακονούν στις επάλξεις της. "Τους μαθητές μου, όπως και τα βιολογικά μου παιδιά, περιβάλλω με την αγάπη μου, και καυχώμαι γι' αυτούς, το μόνο εξάλλου καύχημα που επιτρέπεται", είπε σχετικά. Εμείς να δεις πόσο σ' αγαπούμε και πόσο καυχώμαστε για σένα, Δάσκαλε!
Συνέγραψε και εξακολουθεί να συγγράφει...
Ο περί ου ο λόγος στην προηγούμενη εύφημη μνεία, Νικόλαος Πετρουλάκης που υπηρετεί την εκπαίδευση από το 1940 και έχει διατελέσει εκτός από δάσκαλος, καθηγητής, υποδιευθυντής, διευθυντής και γενικός διευθυντής Παιδαγωγικών Ακαδημιών, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Μαρασλείου Διδασκαλείου, Προϊστάμενος Τμήματος Μελετών του Υπουργείου Παιδείας, Ανώτατος Εκπαιδευτικός Σύμβουλος, μέλος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Πρόεδρος του Κεντρικού Εκπαιδευτικού Συμβουλίου στο Υπουργείο Παιδείας, Επόπτης Παιδείας Ηπείρου και Ιονίων Νήσων και Ειδικός Σύμβουλος του ΚΕΜΕ, σημερινού Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, έχει μέχρι τώρα συγγράψει είκοσι πέντε (25) παιδαγωγικά, ψυχολογικά, ιστορικά, λαογραφικά και θεματολογικά βιβλία, περί τα 150 λήμματα στη Μεγάλη Παιδαγωγική Εγκυκλοπαίδεια και την Παιδαγωγική και Ψυχολογική Εγκυκλοπαίδεια, εκατοντάδα βιβλιοκριτικές παιδαγωγικών και ψυχολογικών βιβλίων και εκατοντάδες επιφυλίδες επί ιστορικών, παιδαγωγικών, ψυχολογικών και κοινωνικών θεμάτων σε εφημερίδες των Αθηνών και του τοπικού κρητικού Τύπου. Από τα βιβλία του το "Ψυχολογία της Προσαρμογής" σημείωσε δώδεκα εκδόσεις και το "Προγράμματα, Εκπαιδευτικοί Στόχοι, Μεθοδολογία", εφτά. Αμφότερα χρησιμοποιεί και χρησιμοποιούνται ως συγγράματα παιδαγωγικών και ψυχολογικών σπουδών φοιτητών και εκπαιδευτικών. Τα περισσότερα βιβλία του έχουν εξαντληθεί παρά τις επανειλημμένες εκδόσεις των...
Αυτά τα ολίγα από το βιογραφικό του Νίκου Πετρουλάκη, μόνο σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο συγγραφή.
Ο απόηχος της φωνής και η εικόνα του χαμόγελου
...Είναι ο απόηχος της φωνής και η εικόνα του χαμόγελου του Νίκου Πετρουλάκη, έτσι όπως έμειναν μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ' ένα κλείσιμο των πετάλων του νου. Η εικόνα του χαμόγελου και ο απόηχος της φωνής του Δασκάλου σε ώρα διδασκαλίας. Πρόκειται ακριβώς για τη στιγμή-σταθμό που αρχίζει η γνωριμία μου με τον Νίκο Πετρουλάκη. Και πρόκειται, βέβαια, για τη στιγμή σταθμό, που αφού κόψει τον χρόνο στα πριν και στα μετά, τον σπρώχνει μπροστά και πίσω για να συναντήσει άλλες στιγμές απαραίτητες για την ολοκλήρωση της γνωριμίας.
Είναι ένα αθηναϊκό απόγευμα του 1979, πρώτες Οκτωβρίου, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών και ο Νίκος Πετρουλάκης βρίσκεται στην έδρα και παραδίδει στους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους εκείνης της σειράς το πρώτο μάθημα από τα "Διδακτικά προβλήματα". Έχει φύγει ήδη δύο χρόνια απ' την υπηρεσία ύστερα από τριάντα εφτά συναπτά έτη υπηρεσίας στην Παιδεία με τον βαθμό του Ειδικού Συμβούλου του ΚΕΜΕ και δεν μπορεί να συνηθίσει με τίποτα στην ιδέα ότι θ' αφήσει την έδρα.
Ο Δάσκαλος, έχοντας μόνιμο το χαμόγελο στο πρόσωπό του, μιλά απαλά σχεδόν βελούδινα, κι εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα, γιατί ο απόηχος εκείνης της φωνής μου φερε στο μυαλό κελαήδημα ποταμίδας, ούτε γιατί το χαμόγελο εκείνο με παρέπεμψε στην ιδέα ενός ολόγιομου φεγγαριού. Μπορώ όμως να θυμηθώ τη μαγεία της σιωπής που βασίλευε στην αίθουσα. Όπως και την ευωδία της, που έτσι όπως έβγαινε απ' τ' ανοιχτό παράθυρο, επέβαλε τη σιωπή σε δύο σπουργίτια που ήταν καθισμένα από ώρα σε μια μοναχική ξεχασμένη γριά λεύκα...
(Απόσπασμα ομιλίας του γράφοντος που έγινε στις 13 Μαΐου 1994, σε τιμητική εκδήλωση για τον Νίκο Πετρουλάκη από τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών του Νομού μας.)
Περί ελληνικής γλώσσας
Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, ύστερα από το άρθρο του Παρασκευά Περράκη ("Χ.Ν.", 23.2.10) που δημοσιεύθηκε σαν απάντηση σε απόσπασμα κειμένου με τίτλο "Για να δείτε τι σημαίνει ελληνική γλώσσα", που εστάλη από φίλη αναγνώστρια και φιλοξενήθηκε στη στήλη (22.2.10) κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όντως πρόκειται περί μύθου. Θύματά του, εκτός της Ελληνικής Πρεσβείας στις ΗΠΑ και πολλών ΜΜΕ, σύμφωνα με την "Βικιπαίδεια" και ο πρώην υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης που τον αναπαρήγαγε σε ομιλία του προ διετίας. (27.1.08)...
Βεβαίως η ελληνική γλώσσα δεν έχει ανάγκη από μύθους, αυτό δα έλειπε, για να αποδειχθεί η αξία της και η ομορφιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου