Eυθύβολα και μη...

Η εθνική μας μοναξιά
Κακατσάκης Νεκτάριος | 24-11-2010
[...Είδα σεισμό στο όνειρό μου· ήμουν σ’ ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας όταν άρχισαν να τρίζουν τα θεμέλια, μετά να πηγαίνουν πέρα δώθε τα πάντα γύρω! Κι ενώ το τέλος, η τελική πτώση έμοιαζε βέβαιη, έβαλα τα δυνατά μου να σταθώ ορθός, να νιώσω ότι ζω σ’ ένα όνειρο, να ξυπνήσω από αυτόν τον εφιάλτη...]
Είναι περίεργες οι μέρες μας. Μοιάζει σαν κάτι να πλανάται στον αέρα! Να μας ακολουθεί παντού όπου κι αν πηγαίνουμε, έτοιμο να πέσει πάνω μας, έτοιμο να μην πέσει, αφήνοντάς μας μετέωρους ανάμεσα σε μια κάποια ελπίδα και σ’ ένα απροσδιόριστο κενό!
Εσύ τι λες; Θα τα καταφέρουμε; Θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξεφύγουμε και να αποδράσουμε από όλα εκείνα τα αδιέξοδα που εξωθούμαστε;
Θα μπορέσει ο 24χρονος απόφοιτος Πανεπιστημίου να βρει εργασία, εκείνος που ’χει τελέψει και με το χρέος(!) του υπηρετώντας τη μαμά-πατρίδα! [Ποια μάνα είναι αυτή που συνεχίζει να τον φτύνει κατάμουτρα;] Θα μπορέσει κάποια στιγμή στο μέλλον να φύγει από το σπίτι των γονιών του και ν’ ανοίξει δικό του σπιτικό; Να πληρώνει ιδίοις χερσί τα ρεύματα, τα νερά, τα νοίκια... ένα πακέτο μακαρόνια για να επιβιώσει και μόνον αυτό;
Θα μπορέσει κάποια στιγμή ο συνταξιούχος να ζήσει με αξιοπρέπεια και να μη νιώθει ως τον έχουν καταντήσει· το απόμαχο σκουπίδι, εκείνος που περιμένει με γαϊδουρινή υπομονή σε ουρές -ένα είδος ιδιότυπου ζητιάνου- να λάβει το επίδομα χάριν σύνταξης που του παρέχουν...;
[...Τα πάντα γκρεμίστηκαν, ήμουν καταπλακωμένος απ’ όλα τα πατώματα της πολυκατοικίας! Είχα κοιμηθεί και ζούσα τον ίδιο εφιάλτη; Ερώτηση που ποτέ δεν απαντήθηκε... Θα προσπαθούσα να ξυπνήσω. Ανοιξα καλά τα μάτια, κατέβαλα κάθε δύναμη... Ημουν ακόμη εκεί ανάμεσα στα συντρίμμια καταβεβλημένος από τα ίδια συναισθήματα όπως μετά την πτώση! Φως πουθενά. Το μόνο ξεκάθαρο οι ανθρώπινες σκληριές που υπόκωφα έφταναν από παντού! Πάνω στο στέρνο μου βαρύ το μεσοδόκι, μ’ έκανε ν’ ανασαίνω με δυσκολία!
Ενιωθα όμως -παράδοξο- ακόμη δυνατός, αισιόδοξος. Ο φόβος του ξαφνικού θανάτου είχε πια υποχωρήσει. Ζούσα, αυτό μου ήταν αρκετό να ξεκινήσω μια νέα προσπάθεια για να κρατηθώ στη ζωή...].
Τον τελευταίο καιρό κάτι περίεργο συμβαίνει, διασκορπισμένο γύρω τριγύρω μας και μέσα μας, κάτι σαν αίσθηση βγαλμένη από το ίδιον της φυλής που έπιασε πάλι πάτο, κάτι που ολοκάθαρα φαίνεται στους στίχους του Φίλιππου Γράψα τραγουδισμένους από τη φωνή του Μητροπάνου· η απόλυτη αίσθηση της εθνικής μας μοναξιάς! Αυτής που αποζητά μόνο τη δική μας συντροφιά...