ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΟΛΑΟ

Οι δικές μας σαίτες
Είναι από χώμα.
Μόλις ξεφύγουν απ’ το τόξο μας
Πέφτουν στη γη.
Έτσι οι στυμφαλίδες όρνιθες
Λυμαίνονται τους αγρούς της σκέψης μας,
Κατατρώγουν τις σάρκες μας,
Λεηλατούν τα όνειρά μας.
Περνούμε τις μέρες μας
Περιμένοντας τον Ηρακλή,
Που δεν λεει να ξεκουνήσει
Απ’ τη Λέρνη.
Ξέχασε να πάρει μαζί του τον Ιόλαο
Και η Ύδρα έφτασε να ‘ χει
Εννιακόσια ενενήντα εννιά κεφάλια.
-Ιόλαε,αδερφέ μας!
Τρέξε στη λίμνη Λέρνη,
Για να κάψεις τα κεφάλια του θηρίου.
Μα ο Ιόλαος
Τρίβεται στα φουστάνια της μάνας του
Και δεν λέει να ξεκουνήσει.
-Άφησε τα φουστάνια της μάνας σου!
Γίνε άντρας, επιτέλους!
Ο Ηρακλής σε περιμένει, Ιόλαε!
Δεν αντέχουμε άλλο
Τις στυμφαλίδες όρνιθες…