ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Δεν πολέμησα για να πάρω σύνταξη

Οι εθελούσιες θυσίες προς την πατρίδα δεν προσφέρονται γι’ ανταμοιβή. Δεν κράτησα μόνο αυτή τη φράση από την ομιλία που έκανε κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής (έργο του Γιάννη Μαρκαντωνάκη) του οπλαρχηγού των τελευταίων Κρητικών Επαναστάσεων, συναγωνιστή του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Θέρισο και πρώτου δημάρχου Καστελλίου, Γεωργίου Φωτάκη, την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου στην Ποταμίδα, με συγκινησιακά φορτισμένη, πλην όμως σταθερή φωνή, ο 93χρονος εγγονός του, συντ. χημικός δρ Θεόδωρος Φωτάκης. Πολλές πάμπολλες που αναφέρονταν στον τιμώμενο κατέγραψα στο μπλοκάκι μου, όπως επίσης και των άλλων ομιλητών. Αρχίζω, ωστόσο, απ’ αυτήν και μένω κυρίως σ’ αυτήν, ακριβώς γιατί δείχνει την ανιδιοτέλεια του αγωνιστή σ’ όλο της το μεγαλείο. «Εγώ δεν πολέμησα για να πάρω σύνταξη, πολέμησα για την τιμή της Ελληνίδας». Η απάντηση του στον Εθνάρχη, όταν του είπε γιατί δεν έκανε τα χαρτιά του για σύνταξη, σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγχωριανού του Γιάννη Μαζοκοπάκη. Ηταν μικρόσωμος ο Φωτογιώργης, επεσήμανε ο ίδιος συγχωριανός του κι απορούσε, λέει, κανείς «πως τούτηνε η καρδιά εχώρουνε σ’ ένα τόσο μικιό σώμα». Μικρόσωμος μεν, μεγάλου αναστήματος δε κι είναι πρέπον να τιμώνται πρόσωπα του αναστήματός του, όπως υπογράμμισε ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος στον δικό του χαιρετισμό. Τέτοιοι φλογεροί πατριώτες και ανιδιοτελείς αγωνιστές, όπως τον Φωτογιώργη, που, όπως είπε ο δήμαρχος Κισάμου, Γιώργος Μυλωνάκης, «επέστρεψε 162 χρόνια μετά τη γέννησή του στην Ποταμίδα». Για να ατενίζει τα πέριξ, να εποπτεύει τον χώρο και ν’ αποτελεί αφορμή για άντληση διδαγμάτων...


Μια εκδήλωση μνήμης και αθιβολής

«Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου». Τούτη η φράση του Τζον Φ. Κένεντυ είχε κάνει κατοχή στο μυαλό μου, όταν φεύγοντας, νωρίς, λόγω άλλης υποχρέωσης που είχα, απ’ την Ποταμίδα, θεώρησα αναγκαίο να... αποχαιρετίσω τον Φωτογιώργη φωτογραφίζοντάς την προτομή του έτσι όπως την τύλιγε η ευωδία του θυμιάματος και των δάφνινων στεφανιών. Ο,τι που άρχιζε η πλούσια ποταμιδιανή φιλοξενία και η αυλή του σχολείου ήταν κατάμεστη. Ηταν τω όντι μια εκδήλωση «μνήμης και αθιβολής», όπως είχε τονίσει η γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ποταμίδας, Καίτη Ψαράκη, στον δικό της χαιρετισμό, στον οποίο στάθηκε ιδιαίτερα στον πρόλογο που έγραψε ο Παππούς, ο μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος Γαλανάκης, στη μνημειώδη έκδοση «Η επανάσταση του 1897» των «Χανιώτικων νέων» και του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αγία Σοφία». Θέλησα να την αποχαιρετήσω κι αυτήν φεύγοντας. Να της πω πόσο τέλεια ήταν η όλη εκδήλωση για τον Φωτογιώργη έτσι όπως ο Σύλλογος «Αναγέννηση», σε συνεργασία με τον Δήμο Κισάμου, τη διοργάνωσε, τη γλυκιά σαν το λάδι ετούτη βραδιά. Πόσο σημαντικό είναι να σμίγουν οι άνθρωποι στα χωριά μας, όπως καληώρα και «ν’ ανιστορούνε μνήμες και αθιβολές ανθρώπων που με γνωστικάδα και παλικαριά, με πίστη και τιμιότητα, άλλοι με το τουφέκι κι άλλοι με το σωστό κουμάντο» για να χρησιμοποιήσω λόγια απ’ τον προαναφερθέντα πρόλογο του Παππού, πολέμησαν για τη λευτεριά και την προκοπή του τόπου μας. Και βέβαια πόσο, όμορφη είδα κι εγώ, όπως κι όλοι οι μη Ποταμιδιανοί, την αυλή του σχολείου και τους γύρω χώρους έτσι όπως η «Αναγέννηση» την έχει... αναγεννήσει και την έχει κάνει «χάρμα ιδέσθαι» για τους περαστικούς και αληθινό παράδεισο για μικρούς και μεγάλους.
Μην ξεχνώντας να φωτογραφίσω το ανακαινισμένο με πολύ μεράκι παλιό σχολειό που λειτουργεί και λειτουργείται σαν Σχολικό Μουσείο, έτσι όπως ο υπέροχος φίλος μου και ακριβός σύντροφος της Καίτης οραματιστής δάσκαλος Γιάννης Ψαράκης (τι κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς για να κάνει μάθημα στη Μεγάλη των Αγγέλων Σχολή!) το είχε σκεφτεί...


Αντίο στον δάσκαλο «κουράγιο»

Και μόνο ο αριθμός των λόγων (δέκα!) που εκφωνήθηκαν στην κηδεία του, λέει από μόνος του πολλά. Χώρια τα διάφορα ψηφίσματα φορέων που είδαν και βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πολυσχιδής, πολυδύναμη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, προσωπικότητα, ένας χαρισματικός άνθρωπος ο εκ Μονής Σελίνου ορμώμενος συντ. δάσκαλος Γιώργος Λαμπουσάκης, που έφυγε στα 75 του χρόνια για τη Χώρα των Μακάρων, σκορπίζοντας πολλή θλίψη.
Ενεργός πολίτης, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα ο εκλιπών. Οποια χανιώτικη πέτρα κι αν σήκωνες εκεί θα τον έβρισκες να δίνει μάχες. Μάχες για την Παιδεία, μάχες για τον Πολιτισμό, μάχες για την Πολιτική, μάχες για τα Χανιά και ξεχωριστά για το Σέλινο, μάχες για μια καλύτερη κοινωνία. Στον σκληρό δίσκο του μυαλού κάθε Χανιώτη και κάθε Χανιώτισσας, εκτός όλων των άλλων, ο Γιώργος Λαμπουσάκης, έχει καταγραφεί, ωστόσο, ως ο «δάσκαλος - κουράγιο» και θα παραμείνει ως σύμβολο αγωνιστή της ζωής. Κι αυτό γιατί μπόρεσε με όπλο τη μοναδική δύναμη θέλησης που διέθετε και με τη βοήθεια της οικογένειάς του, να ξεπεράσει τον βαρύτατο τραυματισμό που είχε σε τροχαίο ατύχημα, ο οποίος ουσιαστικά τον έθεσε εκτός μάχης και να ξανακάνει αισθητή και χρήσιμη την παρουσία του στα κοινωνικά δρώμενα του τόπου μας...

Χανιώτικα νέα (12.09.2011)