ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ, ΧΑΙΡΕ»! Πολλές οι εκδηλώσεις αυτές τις μέρες για τις αλησμόνητες πατρίδες. Και στην πόλη μας. Για να λειτουργεί και να λειτουργείται η εθνική μνήμη.

ΘΑ ΕΚΤΑΜΙΕΥΘΕΙ, δεν θα εκταμιευθεί, θα εκταμιευθεί, δεν θα εκταμιευθεί, θα εκταμιευθεί, δεν θα εκταμιευθεί, θα εκταμιευθεί... Γι’ άλλη μια φορά το θρίλερ της εκταμίευσης ή μη της επόμενης δόσης του πακέτου στήριξης στις οθόνες μας. Αμαν πια το βαρεθήκαμε τούτο το έργο.

ΣΤΟΥΣ λύχνους! Και γιατί να επιστρέψουμε στους λύχνους και να μην επιστρέψουμε στις λάμπες; τον ρώτησα. Γιατί οι λάμπες καίνε πετρέλαιο, ενώ οι λύχνοι καίνε λάδι που το ’χουμε τζάμπα, μου απάντησε και με κόλλησε στον τοίχο.

ΑΠΟ ΛΙΓΟ - ΛΙΓΟ, σε μη θανατηφόρες πλην όμως αυξανόμενες δόσεις, έπαιρνε το δηλητήριο ο Μιθριδάτης, βασιλιάς του Πόντου, που ζούσε με τον φόβο μήπως τον δηλητηριάσουν. Κάπως έτσι απέκτησε ανοσία κι όταν, μετά την ήττα του απ’ τον Πομπήιο, αποπειράθηκε ν’ αυτοκτονήσει, χρησιμοποιώντας δηλητήριο απέτυχε. Τελικά τη λύση την έδωσε ένας μισθοφόρος που τον διέταξε να τον διαπεράσει με το σπαθί! Τι ιστορία κι αυτή που θυμήθηκε ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ όλος αυτός ο θρήνος (σ.σ.: από την Αριστερά) για το άσυλο; Από τον «βοριά» στη στήλη του «9 μποφόρ» (βλ. εφ. «Χριστιανική», Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011), η ερώτηση. Από τον ίδιο και η απάντηση: «Το καλύτερο βούτυρο στο ψωμί της Διαμαντοπούλου».

ΤΟ ΝΟΜΙΜΟ δεν είναι πάντα ηθικό και το ηθικό δεν είναι πάντα νόμιμο. Ας κάνουμε, ωστόσο, πάντα το ηθικό κι ας μην είναι νόμιμο. Το δίδαγμα που βγαίνει απ’ την τελευταία ενέργεια του δημάρχου Σφακίων, Παύλου Πολάκη και των άλλων Σφακιανών να καταλάβουν το πλοίο της ΑΝΕΝΔΥΚ.

«ΔΥΝΑΣΑΙ να είσαι αχθοφόρος, δύνασαι να είσαι βασιλεύς, δύνασαι ν’ αποφύγης όλας τα διατάξεις του Ποινικού Νόμου διά τον Ηθικόν Νόμον είσαι πάντοτε υπόδικος». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΜΙΛΙΑ ΚΙ ΑΧΝΙΑ ο φ(θ)ανατικός Αεκτζής γείτονάς μου, μετά την τεσσάρα που... εισέπραξε η ομάδα μας, απ’ την Αντερλεχτ προχθές το βράδυ. Καλημέρα, Μήτσο! Τίποτα ο Μήτσος. Είπαμε να στενοχωριούμαστε, μα όχι και να σκούμε, γείτονα!

«ΜΟΝΟΝ ο τάφος του Χριστού εκείνος δεν εκάη/ εκεί που βγαίνει τ’ Αγιο Φως άλλη φωτιά δεν πάει». Ο Διονύσιος Σολωμός μεταφέρει τους στίχους τυφλού λυράρη, που άκουσε σε ταβέρνα της Ζακύνθου. Μου το θύμισε με σχόλιό του τις προάλλες στη σελίδα μου στο φέισμπουκ ο Μιχάλης ο Ανδριανάκης. Να ’σαι καλά, Μιχάλη.

ΚΑΘΩΣ ο Ξέρξης μετά τη μάχη των Θερμοπυλών προχωρούσε προς την Αθήνα ήρθαν και τον βρήκαν κάποιοι πάμφτωχοι Αρκάδες και του ζητούσαν δουλειά. Τότε κάποιος Πέρσης ζήτησε να του πουν τι έκαναν οι Ελληνες κι αυτοί του απάντησαν ότι τελούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Και ποιο είναι το έπαθλο των νικητών;», τους ρώτησε ένας άλλος Πέρσης, ο Τιγράνης. «Ενα κλαδί ελιάς», του απάντησαν. Τότε αυτός στράφηκε στον Μαρδόνιο και του είπε: «Αλίμονο Μαρδόνιε, με ποιους ανθρώπους μας έφερες να πολεμήσουμε, που δεν αγωνίζονται για χρήματα, αλλά για την αρετή».

«...Σκάβοντας στα σπλάχνα σου πατρίδα,/ πλέξαμε με τις αιμάτινες κλωστές/ της προδοσίας/ τα τραγούδια μας.../ Ξεφλουδισμένες μέρες της Μικρασίας/ στα χείλη της θλίψης/ ενός ρεμπέτη πρόσφυγα/ λυγμός του, η νότα που πεθαίνει/ στο θυσιαστήριο της λήθης...».
Από την ποιητική συλλογή του Χρήστου Μαχαιρίδη
«Εγκαύματα μνήμης»

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Xανιώτικα νέα (17.ο9. 2011)