ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Εγκλημα και ποια τιμωρία;
Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

Οταν ακούς ειδήσεις όπως εκείνη για τον εκπαιδευτικό - βιαστή παιδικών ψυχών του Ρεθύμνου, ενστικτωδώς νιώθεις ένα μούδιασμα και απεύχεσαι και πάλι ενστικτωδώς, να συμβεί κάποια στιγμή στο δικό σου παιδί· δηλαδή να εμπιστευθείς κάποιον τρίτο, ο οποίος θα ασελγήσει πάνω στο σώμα και στη ζωή του παιδιού σου...!
Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις βάσει λογικής τη βία που έχουν υποστεί πρωτίστως τα παιδιά - θύματα του ψυχοπαθούς αυτού όντος! Προσπαθείς να βρεθείς στη θέση των γονιών που μαθαίνουν τα γεγονότα! Μοιάζει, ωστόσο, αδύνατο να βιώσεις την πραγματικότητα, αλλά έστω και στη σκέψη να έχει ζήσει μια παιδική ψυχή κάτι τέτοιο, η αντίδρασή σου θα εμπεριείχε πρωτίστως βία.
Η αυτοδικία είναι το πρώτο που σκέφτονται οι περισσότεροι γονείς βάσει μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε με αφορμή το περιστατικό του Ρεθύμνου.
«Θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια» είναι η φράση που εκστομίστηκε από τους περισσότερους γονείς όταν ρωτήθηκαν «τι θα έκανες αν μάθαινες κάτι τέτοιο για το παιδί σου».
Στην περίπτωση του Σειραγάκη -που στις πρώτες καταθέσεις του δείχνει αμετανόητος και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα υποστηρίζοντας πως τα 13χρονα και τα 15χρονα παιδιά με τη θέλησή τους συνευρίσκονταν μαζί του- η αυτοδικία από πάρα πολλούς θεωρείται ισάξια της απονομής Δικαιοσύνης!
Παρακολουθώντας σχετικά ρεπορτάζ σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό παρέμεινα στη φράση κάποιου πολίτη του Ρεθύμνου ο οποίος είπε: «παραδειγματική τιμωρία! Με μεγάλα κεφαλαία γράμματα παραδειγματική τιμωρία είναι αυτό που θέλω»!
Το ερώτημα όμως είναι: ποια θα μπορούσε να είναι μια «παραδειγματική τιμωρία» για εγκλήματα όπως αυτά του Σειραγάκη!