ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΛΑΜΠΟΥΝ σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα, μας λέει στον τίτλο ενός ποιήματός του, ο Τόλης Νικηφόρου. Ενας μικρός Χριστός γεννιέται, γι? άλλη μια χρονιά μόνος στον κόσμο. Ενα μωρό που οι γονείς του δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι...

ΚΑΛΗΝ ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας/ Χριστού την θείαν γέννησιν να πω στ? αρχοντικό σας... Μην διώξετε κανένα παιδί, απ? αυτά που θα ?ρθουν σήμερα να σας πουν τα κάλαντ(ρ)α, στα σπίτια σας και στα μαγαζιά σας, καλοί μου φίλοι! Μην τους πετάξετε κατάμουτρα τη φράση «μας τα ?πανε άλλοι». Στα παιδιά που από μακριά φωνάζουν, ότι είναι παιδιά, μεταναστών, προπάντων, μην το πείτε. Το καθένα απ? αυτά μπορεί να είναι ο μικρός Χριστός. Καλά Χριστούγεννα!

ΔΥΣΚΟΛΑ, πολύ δύσκολα, για όλους τα φετινά Χριστούγεννα. Για πολλούς, ωστόσο, είναι πολύ πιο δύσκολα. Φτάνει μόνο ένα πιάτο φαγητό γι? αυτούς που δεν έχουν να φάνε; Φτάνει ένα αποφόρι που θα τους δώσουμε για να ντύσουν τη γύμνια τους; Πόσο ήσυχη μπορούμε να έχουμε τη συνείδησή μας ακόμα και όταν δώσουμε το πιάτο με το φαγητό, που θα το πετούσαμε στα σκουπίδια και το αποφόρι που έπιανε άδικα τόπο στην ξετρουλιαχτή με ρούχα ντουλάπα μας;

ΝΑΙ στην αλληλεγγύη, αλλά ακόμα πιο ηχηρό ναι στον αγώνα να μην γκρεμιστεί το κράτος πρόνοιας. Σαφής ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος στη χθεσινή κουβέντα που είχαμε με θέμα τα φετινά Χριστούγεννα της αδικίας...

ΕΔΩ το ασημένιο αστέρι με τη λατινική επιγραφή που βεβαιώνει ότι σ? αυτόν τον τόπο γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός από την Παρθένο Μαρία. Ακριβώς δίπλα η Αγία Φάτνη, που κατά την παράδοση είχε τοποθετήσει η Παναγία το θείο Βρέφος σε άχυρα για να ζεσταθεί τη χειμωνιάτικη εκείνη νύχτα. Μπροστά το Αλτάριο, που πάλι κατά την παράδοση ήρθαν οι ποιμένες και οι μάγοι για να προσκυνήσουν και άφησαν τα δώρα τους. Απο πάνω οι 53 κανδήλες, 19 των Ορθοδόξων, 17 των Λατίνων και 17 των Αρμενίων. Τα που είδαν τα μάτια μου στο Σπήλαιο της Γέννησης, στη Βηθλεέμ, κατά την επίσκεψή μου εκεί στις 27 του φετινού Αυγούστου. Αλλιώς τα είχα φανταστεί τα πράγματα όταν ήμουνα παιδί...

ΝΑ ΕΧΕΙ μόλις σταματήσει η βροχή, μια βροχή ευλογία θεού κι οι χωριανοί, πατούλιες - πατούλιες, να πηγαίνουν με τους λύχνους για την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Η πρώτη νύχτα Χριστουγέννων που θυμάμαι. Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε!
ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΜΕΝ Αλέξανδρον Παπαδιαμάντη: «Αλλ? ότε ο ιερεύς εξελθών έψαλε το 'Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός' τότε αι μορφαί των Αγίων εφάνησαν, ως να εφαιδρύνθησαν εις τους τοίχους. Ακολουθήσομεν, λοιπόν, ένθα οδεύει ο αστήρ, και ο κυρ Αλεξανδρής ενθουσιών έλαβε την υψηλήν καλάμην και έσεισε τον πολυέλαιον με τας λαμπάδας όλας ανημμένας». Από το διήγημα «Στο Χριστό στο κάστρο».

ΣΕ ΠΟΛΛΑ μέρη επικρατούσε το έθιμο της αγρύπνιας των Χριστουγέννων. Πίστευαν ότι εκείνη την άγια νύχτα ανοίγουν τα ουράνια και όποιος πρόφταινε να ζητήσει οτιδήποτε, πραγματοποιόταν η επιθυμία του. Δεν έπρεπε, όμως, να ζητήσει κάτι απρεπές ή ανόσιο ούτε και το αίτημά του να χρειαζόταν πολλή ώρα να ειπωθεί. Επρεπε να κρατά όσο κρατούσε το άνοιγμα του ουρανού γιατί μετά ήταν χωρίς αξία. Από το βιβλίο του Βασίλη Χαρωνίτη «Από τη Γέννα του Χριστού ως την Ανάστασή του» (παραβ. Βλαστός 37,79 4).

[...] «Ενας μικρός Χριστός γεννιέται/ μόνος στο κόσμο./ Ενας μικρός Χριστός που ζωγραφίζει θαμπά/ στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,/ καράβια για τα όνειρα,/ ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους,/ παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας/ στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα».
Το ποίημα «Λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα»
του Τόλη Νικηφόρου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (24.12.2011)